‘Er is geen mooiere spiegel om jezelf in te herkennen dan de blik van wie je liefheeft.’

Guillaume Van Der Stighelen in Echt.

Wat ik wil bijhouden van dit boek. En wat ik vrij parafraseer en Annelieseer.

Hij ontleed drie niveaus in echtheid. Het boeiendste is echtheid die niet langer afhankelijk is van scheikundige samenstelling of omgevingsfactoren en bedoelingen van anderen, maar wel van onze persoonlijke beleving en ervaring.

In dat geval is onecht ongemeend.

De echtheid van plastic bloemen op het graf van een kind dat jaren geleden enkele maanden leefde. De bloemen waren nog niet af geschenen en dus ‘ vers’. Waaruit je kan afleiden dat het verdriet en gemis ook echt is.

Reclame geeft je rationele uitleg aan je emotionele aankoop. Bijna alle aankopen die we doen zijn gebaseerd op emotie. Niemand wil dit toegeven. Over een ijsje in de zon misschien nog net. Maar zeker niet over een huis of studiekeuze. Ja dit laatste is ook een aankoop. Dus geven reclame en verkooppraatjes je de rationele uitleg die je graag wil.  Dat echt daarin ver te zoeken is moet ik je wellicht niet vertellen. Reclame schept een aangename sfeer rond iets. Dewelke we eigenlijk willen als bevestiging.

De zoektocht naar echtheid en authenticiteit is des mensen. Hij vindt authentiek een lelijk woord. Ik vind het meer dat het “de lading dekt” dan echt. De reden dat we daar naar opzoek zijn is omdat echtheid vertrouwen schept. En vertrouwen brengt macht, succes en invloed. Logisch dat Echt zo hard wordt nagestreefd.  In het tweede deel van dit boek wijst hij er toch op dat deze zoektocht een eigenschap is van deze tijd. Doordat de heimwee naar vertrouwd groeit.

We ervaren de moderne wereld als een grote leugen. ….

Heeft het dan nog zin om oprecht te zijn?

Heeft het dan nog zin om te zijn wie je bent?

Om uit te zoeken wie je bent?

Is het niet veel gemakkelijker om mee te lopen en te liegen?

Een identiteit aan te nemen van een ander?

Iemand die het succes al heeft dat jij nog wilt verwezenlijken?

Moet je per se altijd je eigen pad bewandelen?

Is het niet veel eenvoudiger om de weg in te slaan die anderen voor je hebben uitgestippeld?

Het kan best zo zijn, maar op een keer kom je toch jezelf tegen.

Zo weet ik ook weer waarom ik zoek en rond me kijk. Ik vind het pijnlijk om te zien hoe mensen nadoen. ‘Ik doe het zoals de andere die succes had of ik kleed me zoals een ander die er goed uitzag.’  Gun jezelf een sterke blik in de spiegel. Het geeft een sterk beeld in de spiegel wanneer je eigen stijl zoekt.Weg van de zwakte in het nadoen van anderen omdat ik niet goed genoeg ben en dus maar nadoe.

Men moet waarheden aanvechten, niet de volgers. Want de trouw aan het dogma is de kern van hun bestaan. Niet eenvoudig.

Het feit dat we voor leren in ons leven voor het allergrootste deel afhankelijk zijn van andere bronnen dan onze eigen ondervinding, opent deuren voor wat we ‘ geloof’ noemen.  

Beweringen die we aannemen als waarheid omdat het ons op dat ogenblik goed uitkomt.

Daarom praat ik zo vaak over geloof in kwaliteit. Geloven in zelfkennis als basis voor de keuzes in je leven en daarmee ook die in je kleerkast. Ik merk dat het weinige nu goed uitkomt om op deze manier naar kleding te kijken. Ik merk dat er andere waarheden worden aangenomen.  

Want van waarheden wordt vaak onderschat voor welke sociale samenhang ze zorgen. Wie waarheden wil bestrijden, zal eerst moeten nadenken over nieuwe waarheden die voor meer cohesie zorgen dan de vorige.

De sociale cohesie die snelle mode en trends maakt is de reden waarom we er blijven aan mee doen. Hoe kan jezelf zijn de sociale samenhang vergroten? Door buiten de tijdelijke trends te gaan staan, sta je midden in de mode. Kleding is een expressie van wie je bent. Dus ‘de mode’ of ‘de trends’ bestaan eigenlijk niet. Maar de sociale cohesie ervan wel.   Wellicht is dit de reden dat je mijn visie niet zomaar volgt. Omdat ik nog geen sluitende, met bewijs onderlegde waarheid kan voorleggen. Ik werk er aan. Het is iets met jezelf kennen. En in de spiegel kunnen zien wie je bent. Anderen kunnen je daarbij helpen of net een mooie spiegel voorhouden. Ik onderzoek hoe je persoonlijkheidspsychologie en mode kan verbinden.

Moet je bouwen op het verantwoordelijkheidsgevoel van elk individu om een goed functionerende groep te krijgen? Of moest je werken aan het samenhorigheidsgevoel om goed functionerende individuen te krijgen? En welke rol speelt het kleine “ikje” daarin? Of was er een derde weg?

De vraag stellen en ze ook beantwoorden.

We zijn niet het individu

We zijn ook het collectief niet

We zijn de verbondenheid

We zijn wie we liefhebben.

De spiegel waar ik met jou in kijk is eerlijk en authentiek. Maar de sociale samenhang dat dit creëert, wordt onderzocht. Misschien dat je dan echt bent en dat is waar we naar zoeken in het leven.

Suitably yours,

Annelies