blazen.

Durf ik niet? Of, wie zet ik boven aan mijn waarden of mijn gevoel? Pff ik weet het niet en dat laat ik zijn en zien.

Ik neem je even mee: een heel fijn koppel trouwt deze avond. En ja, ik maakte beiden hun kleding, waardoor ik ze echt heb leren kennen. Meestal als ze langs kwamen om de kleding te bespreken en passen, dan babbelden we meer dan de helft van de tijd over jezelf zijn in deze wereld. 

Ik keek uit naar hun trouwfeest. Ik hou van dansen en taart eten. Het is het eerste weekend in weken, dat ik geen werkdingen in mijn agenda heb staan. Ja, het is even druk en ik werk nogal hard, want soms komen projecten nu eenmaal gelijktijdig. Ik heb ook rustige periodes. Ik koos bewust om de verantwoordelijkheid van die projecten op me te nemen. 

Ik sprak ook af met mezelf om een aantal dingen voor mij te blijven doen. Ademen, tijd nemen, wandelen, met de fiets overal naar toe gaan, toch een keer per week te zwemmen en nog een aantal dingen waar ik nu niet op kom (onder andere in het hier en nu zijn:)). Dingen die mij het gevoel geven dat ik leef ook al is het even vooral werk.

In het begin van deze week werd mijn fiets gevandaliseerd, waardoor ik nu alles met openbaar vervoer moet doen. Ja, de fietsenmaker heeft het druk. Dus mijn tijd alleen en mijn bewegingstijd gingen deze week aan de kant, maar op de set moet ik zo hard rondrennen dat ik wel aan voldoende km kom. Momenteel zitten beide projecten in de sociale fase. Dit is de fase dat ik met anderen samen werk. Ik ben een introvert iemand, dus ik werk bij voorkeur alleen en met anderen heb ik graag duidelijkheid over wat mijn rol daar is. 

Donderdag gaf mijn lichaam me iets aan. Pas op: “Ik geef je even het begin van een blaasontsteking. Ik weet dat jij dit met heel veel drinken en veenbessensap opgelost krijgt. Maar doordat heel veel drinken dwing ik je ook rekening te blijven houden en me iets meer aandacht te geven.“ Ik deed het iets rustiger aan en luisterde een dag naar mijn lichaam. Vrijdag kwam ik op een ander project waar bleek dat een zware ruzie uitmondde in fysiek geweld. Doordat er een verschil in machtsverhouding was vond ik het essentieel om mijn energie te stoppen in het vertrouwen laten zien en zijn. Uiteraard was dit een oproep op mij energie. 

Dus nu is het zaterdagavond en zou ik dus naar de trouw gaan, waar ik met veel enthousiasme naar uit heb gekeken, maar mijn lichaam zegt: stop. Jij moet nu slapen en tijd alleen doorbrengen. Ik heb het daar moeilijk mee. Ik vind dat hele fijne mensen en wou graag naar hun trouw gaan, maar de relatie met mezelf staat op de eerste plaats. Als ik nu even in de namiddag rust, dan komt het straks wel goed. 

Dat deed ik daar net. Pff. ik vind het nog erger dat ik niet kan gaan. Ik veroordeel mezelf dat ik altijd voor werk kies. Ik merk dat op. Ik probeer mild te zijn voor de kanten van mezelf, die ik minder graag zie. Ik kan me toch opladen en gewoon gaan. Spring erin en je zal ervan genieten. Ik voel dat dit een masker opzetten is. En dat is iets wat ik probeer om niet te doen, want dan blaas ik de relatie met mezelf op. Adem in, adem uit. Ga even wandelen, dat verzet je gedachten. 

Ben ik bang om alleen te gaan? Nee. Ik weet het niet. Het vraagt toch veel energie om alleen in een groep te gaan. Ik kan dit, maar energie is er niet te over. Ben ik bang om hen teleur te stellen? Ik kan me heel goed inleven in hoe het voelt als iemand last minute afbelt. Maar ik weet dat zij mensen zijn en echt, uiteindelijk vind ik de relatie met die persoon in de spiegel het allerbelangrijkste. Het is eigenlijk al beslist, wat maakt dat je het daar zo moeilijk mee hebt. 

Ik denk dat ik het lastig heb om in te zien en te laten zijn dat ik wel energie heb voor mijn werk. Ik voel dat dit waar is en dat ik mezelf daar hard voor veroordeel. Ik probeer hier naar te ademen, maar dit lijkt meer op blazen. Ik laat dat ook zijn. Ik ben niet het perfecte plaatje. Ik ben wat ik kan doen, wat ik kan zijn en wat ik kan zien. Ik voel dat het niet gemakkelijk is om een keuze te maken waar mijn gedachten en gevoelens iets anders zeggen. En ik kies om mijn eigen kleur als geheel te laten zien en zijn. Het is niet zwart-wit of altijd blauw; het is alle kleuren tegelijk.

Suitably yours,

Annelies