Frêle Annelies

Ik kijk rond, het is de eerste keer dat ik je huis zie. Mijn nieuwsgierigheid geniet, kijkt en benoemt. Ik zie dat je met een project bezig bent. Hoe je bureau er bij ligt. Een ordelijkheid met een zeker chaos. Ik herken spullen en je stijl uit je ander thuis. Ik zie dat je er een nieuwe thuis van maakte. Ik zie dat je het belangrijk vindt om je bed op te maken. Ik zie de verschillen tussen ons. Ik, die de zaken die jou tot jou maken. Ik kan deze nog niet goed benoemen. Want woorden kunnen zo vermoorden. Ze zijn als messen voor de zaken die ik niet bedoel.

Er is een ander licht dan in mijn op het zuiden gerichte thuis. Mijn oog passeert de spiegel. Ik zie een frêle vrouw staan. Fijn, elegant en stevig in de grond. Een fijne hals, fijne beentjes en een algemeen ranke verschijning. Ik besef dat dit een spiegel is. Ik zie mezelf. Dit is niet het beeld dat ik in mijn hoofd van mezelf heb. Of toch zeker niet het eerste. Ik zie mezelf als een kloeke grappige big. Ik weet wel dat met het Olivia beeld over mezelf het een en ander niet juist is. Olivia is een personage uit een kinderboek. Dat het dichtste komt bij het beeld dat ik van mezelf had.

Het is aangenaam kennis maken met de frêle vrouw in mezelf. Zou dit de kennismaking zijn met mijn eigen kwetsbaarheid.

In een periode dat ik heel diep in het zwart zat sprak ik met mezelf af: het is beter om schizofreen te zijn dan om hier in dit zwart te zitten. Ik ging in gesprek met mezelf. De Annelies die goed kan luisteren ging praten met de Annelies die in het zwart zat. Door dit vaker te doen, meestal in minder of moeilijke momenten, maakte ik kennis met andere Anneliezen. Mijn naam met een z is lelijk. Het lijkt om niezen.  ( Dit is even de Annelies die kwetsbare momenten luchtige maakt met een mopje)

Meestal was dit een proces in mijn hoofd en had ik niet veel oog voor wat ik op zo een momenten zag. Vaak deed ik dat al wandelend, het zet je gedachten ook in beweging. Ik verken het park bijna elke dag, ik ga dus bijna elke dag in gesprek met welk deel iets te vertellen heeft. Maar deze frêle Annelies was er nog niet geweest. Een beeld kan niet praten. Vandaar dat ik het pas zag in de spiegel.

Het was een fijngevoelige ontmoeting. Rustig en aangenaam. Ik heb er proberen een foto van te maken. Maar die laat niet zien hoe het voelde.

Ik voelde dat ik (maar) ben wie ik ben. Ik voelde hoe sterk ik daarin ben. Ik voelde dat ik niet alles kan en dat dit zeker niet moest. Ik voelde dat ik mooi en elegant ben. Ik voelde dat ik meer dan goed genoeg ben. Ook al was ik thuis mijn examens vergeten, dewelke ik een uur later ging afnemen. Ik voelde hoe de fijne nauwgezette keuze van mijn kleding en stoffen bij me paste. Ik voelde hoe zacht roze en blauw me mooi maakten. Ik voelde hoe die taille rok me elegant liet zien. Ook al heb ik de maten van een big. Daarmee bedoel ik niet dat ik dik ben. Maar ik had eerder een ruwer beeld van mezelf dan de frêle Annelies die ik daar zag.

Ik voelde veel en het voelde goed.

Suitably yours,

Annelies