Ik kan er niet om heen.

Ik kan er niet omheen. Het is de tijd van het jaar van cadeau’s.

Wat is nu juist mijn probleem met die verplichting om iets te kopen voor een ander?

Is het dat het verplicht is? Het moet nu en tegen dan. Op zich heb ik daar geen last van, ik heb wel meer deadlines als eenmanszaak;). Bij een verjaardag is dat ook, het is één dag dat die persoon jarig is en dan geef je die iets als je daar zin in hebt. Soms koop ik dat al maanden op voorhand, wanneer ik echt vind dat het een meerwaarde is en nu op mijn pad komt. Ik hou zelf  van een beetje afspraken in sociale toestanden. Geen regels en van boven opgelegde zaken. Maar wat ik zelf doe met klanten of voor een meeting is een kader dat vrij verplicht is aangeven. De te bespreken zaken of openheden waar ik duidelijkheid over wil, zeg ik vooraf. En dan gaan we open het gesprek aan maar zowel ik als de ander hebben aangegeven wat er aan bod zal komen. Ik vind dit een fijne en constructieve manier van werken. Dus ik hou wel van een verplichte structuur. Ik leg me die zelf ook op door ‘s morgens mijn to do op te stellen. Dit brengt me waar ik naartoe wil gaan. Dus afspreken met een vriendin die je cadeau’s gaat geven vind ik een fijne manier.

Is het voor de ander? Wil ik geen cadeau geven voor een vriendin van me? Wat wil ik haar geven? Waarom wil ik geven? Misschien hou ik vast aan het idee dat geven een meerwaarde MOET zijn. Ik wil niet zomaar iets geven dat niets bijbrengt en waar ik dan na een tijd toch van beslis dat het een ander zou kunnen dienen via de kringloop. Waarom wil ik een meerwaarde geven? Het leven is voor mij een traject van bijleren, vallen,opstaan en groeien. In die zin is een minderwaarde iets waar je in een andere fase van je traject mee bezig was, maar nu dus geen zin meer heeft. Als of ik nu een fietsje zou geven om te leren fietsen. Wat ze al lang kan. Doordat ik iets wil geven dat in haar traject past, geeft aan dat ik me inleef in haar traject. Gelukkig zijn dat de zaken waar wij het grootste deel van onze tijd over praten. Maar ik ben er me van bewust dat iedereen zijn traject zo persoonlijk is dat ik me wil behoeden voor het ik-kom-even-zeggen-hoe-het-moet-cadeau. Een geschenk dat meegaat in haar traject maar dat vanuit mijn standpunt gegeven is. Uiteraard geef ik een geschenk vanuit mijn standpunt, ik ga haar nooit zijn. Ik denk dat het gevaar zit in eerst empathisch te zijn en vervolgens te oordelen. Ik leef met haar mee in haar verhaal. Vervolgens speel ik met wat ze me vertelde en liet voelen.  En vanuit mijn spelen met haar verhaal ga ik een puzzelstukje in haar pad geven. Dit kan zo pijnlijk misplaatst zijn, een minderwaarde zijn, mijn eigen blinde vlek of er compleet naast.

Wil dat dan zeggen dat ik geen cadeau kan geven? Jawel, ik wil het proberen. Bij het spelen met haar verhaal wil ik empathisch in haar blijven.  Hoe ga ik dit aanpakken. Ik probeer onder andere met deze kleermakerzit bewust te worden van mijn aandeel in het spelen met haar verhaal. En uiteraard is dit groot. Het gebeurt vanuit mijn intuïtie en inborst. Bij elk idee van cadeau  dat ik heb ga ik me via empathie inleven hoe zij dat onthaalt. Ik wil me niet vastpinnen op een idee en dat dan gaan halen. Ik wil er tijd voor nemen om zelf met verschillende cadeau ideeën te spelen. Ik speel met de verschillende ideeën en haar ontvankelijkheid. Ik geef graag boeken cadeau. Meestal heb ik die zelf niet gelezen. En wil ik die ergens misschien ook wel lezen. Of er zeker naar luisteren hoe de ander het boek heeft gelezen. Soms heb ik de boeken wel gelezen en geef op een moment dat ik voel dat de ander daar nood aan heeft. Ik voel dat een boek niet het cadeau is waar ze op dit moment ontvankelijk voor is. Wat helemaal niet erg is en zelfs goed. Om mezelf op mijn levenstraject te houden bewaak ik ook heel erg waar ik ontvankelijk voor ben. Een algemene open focus leidt tot weinig. Een gerichte open focus brengt je diepgang en laat je groeien.

Wat is haar gerichte open focus? Wat is haar gerichte open focus. Ik kan het niet goed verwoorden maar ik voel het wel. Zoals ik dat bij klanten heb. Ik voel welke stof ze nodig hebben in hun leven, welke kleur hen ondersteunt in hun leven, wat kleding voor hen met doen. Misschien kan ik enkel empathisch spelen met de empathie van het leven van een andere via kleding. Misschien is dit iets waar ik mezelf niet voor als vanzelfsprekend mag bekijken. Dit heb ik maar mooi geleerd door niet om het cadeau verhaal heen te lopen.

Misschien was dit de reden dat ik jaren geleden besliste dat ik geen cadeaus meer hoef. Als een bescherming van mezelf voor het gebrek aan empathie in de empathie. Vind je dit teveel empathie lees dan eens het Empatisch te veel van Ignaas Devisch, als geschenk aan jezelf.

Uiteindelijk leer ik zoveel over mezelf door me gericht open via empathie open te stellen voor anderen hun leven. Dank, aan iedereen die me op deze manier toelaat. Merci om te zijn wie je bent.

Fijne cadeautjes tijd.

Suitably yours,

Annelies