C’est foutu

C’est foutu, het is om weg te gooien.

De schoenmaker kan na herhaaldelijke herstellingen je schoenen niet meer redden. Het zijn je lievelingsschoenen die we samen kochten op mijn verjaardag. We gingen samen iets leuks doen voor mijn verjaardag, dit mondde uit in toevallig schoenen voor jou tegenkomen. Je vertelde net dat je een soort van trauma hebt met schoenen kopen. Als kind ging je maar naar een winkel, daar moest je ze vinden. Niets vond je mooi. Dan kies je het minst lelijke. Daar paste je dan niet in met de steunzolen. Je had in je leven voor mij geen enkel paar schoenen dat je echt graag droeg.

Mijn eigen schoenen zijn een samenraapsel van kringloop-liefdes en de ogen van de kleindochter van een schoenmaker. Mijn opa die ik nooit gekend heb en waar ik bijna niets over weet, maar wel zijn naam draag, was schoenmaker. Hij ontwierp en maakte schoenen op maat en naar smaak. Hij tekende rondom de voet van de klant op een blad, stelde een paar vragen en ze kozen materialen. Na enkele keren passen waren deze klaar. De mensen kwamen altijd terug als er iets aan was. Dus zo vaak maakte hij geen nieuwe schoenen. Ik ben blij dat ik dit van Meneer Bruneel R. weet. ( geen idee waarom je als je dood bent eerst je achternaam en dan je voornaam krijgt) Het ontroert me te lijken op iemand die ik niet echt ken.

Ik leerde jou andere plaatsen kennen waar je schoenen kan vinden. Hoe je van schoenen houdt en wanneer deze naar de schoenmaker moesten. Ik vind dit zo belangrijk dat ik dit vaak voor jou deed en voor andere vrienden ook. Het gebeurt wel vaker dat ik mijn schoensmeer bovenhaal in een boeiend gesprek.

Naast me staan nu een deel van je lievelingsschoenen. Schoenen die ik voor je vond op de rommelmarkt of in de kringloop. Van ver kon ik zien dat dit iets voor je was. Mijn detail oog zag ook dat deze kwaliteit zijn.

Ooit liet me je heel fier zien dat je voor 70 euro twee paar echt leren schoen kocht. Ik had de schoenen nog niet in mijn handen en vroeg al ben je zeker?  Ik zag de teleurstelling op je gezicht. Ik had spijt van de vraag. Ik ging er vanuit dat je van je ‘fout’ wou leren. Dus ik vertelde de betekenis van de labels en hoe daar mee gefoefeld wordt. Ik zag je teleurstelling in de wereld. Ik verbond deze aan de mijne. En ik ging er vanuit dat we hetzelfde vuur voor echtheid en authenticiteit deelden.

Dus gingen we samen vaak naar rommelmarkten. Ik had oog voor schoenen, linten, knopen, stoffen en meubel. Jij had oog voor werktuigen, kisten en karaktervolle huis decoratie.  Samen vonden we schoonheid, liefde en authenticiteit in de rommel. De rommelmarkt is de plaats waar je kan zien wat trends met de mensen doet. Er zijn zaken te koop die niemand nog wil hebben, waar je je bijna over schaamt dat je ze hebt gekocht. Er zijn zaken die zo waardevol zijn, maar nu niet in de wereld passen. Er zijn heel veel zaken waar we vanaf willen maar er toch nog een paar euro willen voor krijgen. ‘ in de tijd heeft het zoveel gekost en nu is het niets meer waard.’ Dus iets was waardevol zodat je er veel geld wou aan geven. Maar is het niet meer omdat de maatschappij de waarde er niet meer van ziet. Misschien is de psychologie van rommelmarkten hetgeen dat me laat terug komen.

Je ontdekte meerdere lievelingsschoenen. Schoenen die echt in je leven blijven of die je wil houden. Omdat ze goed zitten, mooi zijn, passen bij wat je hebt. En ik denk omdat je jezelf er mee verbonden hebt.

Dus gooi je je lievelingsschoenen weg als de schoenmaker zegt dat ze foutu zijn. Zonder na te denken, geef ik je het adres van een andere schoenmaker. Die ze misschien wel kan maken maar die minder mijn goesting is dan de eerste maker. Of je kan ze ook laten maken en er spaarzaam op zijn. Ze niet zomaar elke dag aan trekken en er bewust voor kiezen wanneer je ze aandoet. Het zijn je lievelingsschoenen dus je kan die niet weggooien.

Jij ging ze gewoon al weggooien omdat de eerste schoenmaker het zei.  Ik zie je verwondering en verbeistering dat er ook een andere optie is. Ik zie dat de moed je in de schoenen zakt om nog naar een andere schoenmaker te lopen. Ik weet niet goed wat ik daar mee aan moet. Ik word nieuwsgierig. Kan jij je lievelingsschoenen zomaar weggooien? Een gelaten antwoord. Of waren het dan niet je lievelingsschoenen? Jawel. Je noemt allerlei eigenschappen waarom dat deze die eigenschap hadden. Ik denk, en zeg niet meer, dit zijn toch kenmerken op basis waarvan je kan gaan zoeken. Ik voel dat het vuur je ontbreekt. Het vuur dat ik dacht dat je ook had voor dingen die echt in je leven blijven of wil houden.

Suitably yours,

Annelies