mooi.

Ik was gisteren 24u op, waarvan het grootste deel om te werken. Ik wil mezelf de rust wel geven die ik nodig heb, maar wat ik je graag wil laten zien is een gevoel wat ik gisteren had. Een gevoel wat nog buiten de verwoorde wereld ligt. Het is zo een fijn gevoel, zo mooi om te voelen dat ik je het graag zou willen geven. Het dichtste dat daarbij komt is het met je delen. Maar ik besef ook dat verwoorden en vermoorden maar een gespiegelde letter van elkaar verschillen. Hmm, wat houd ik van de schoonheid in de voorgaande zin.

Nu heb ik even een pauze genomen, waarin ik vier keer naar ‘In the air tonight’ van Phil Collins luisterde en de tekst ook op zocht. Ik las in een interview naast de tekst dat hij geen specifieke betekenis heeft voor het nummer. Er zijn wel zaken uit zijn leven, die op dat moment meespeelden, maar het was eerder iets dat er gewoon uit vloeide in de creatie. Voor mij gaat dat nummer over iets wat ineens heel anders is zonder dat er iets veranderd lijkt te zijn. Daarom link ik het ook met dit gevoel dat ik voor je wil verwoorden. Niets is veranderd en alles is anders.

Het gevoel dat ik gisteren had was contentement met wie ik ben, wat ik doe en hoe ik me nu voel. Mezelf aanvaard voelen. Daardoor word je ook door anderen zo aanvaard en dat gaf me het contentement. Voelen dat ik even wil gaan zitten en niets doen (ook al was ik aan het werk; als je bijna 24u aan het werk bent is dat normaal). Voelen dat ik zin heb om mee te gaan op café ook al ben ik kei moe. 

Voelen dat ik de verantwoordelijkheid voor die opdracht nam en dat kan laten zien; ook al vinden veel mensen dat arrogant. Voelen dat oordelen, en veroordelen, geen enkel nut heeft ook al helpt het me om in het hier en nu te kunnen blijven.  Alhoewel ik daar nu aan twijfel. Voelen dat ik het fijn vind om gezien te worden. Zonder ook al.

‘Jij bent mooi’, zegt iemand tegen me.

‘Dit vind ik mooi’, over iets wat ik creëerde.

‘Het is mooi om te zien hoeveel passie en wat een groot hart jij hebt.’

‘Ik word vrolijk van jouw mooie aanwezigheid.’

‘Jij bent dit waard.’

‘Jij bent van een andere orde.’

‘Ik kijk graag naar jou.’

Nu ik deze zinnen neerschrijf en herlees voel ik niet wat ik ermee bedoel en wat ik voelde. Ik merkt dat het puur is. Rauw en nog niet door gedachten verwoord. Wat ik voel is voor een groot stuk afhankelijk van de context waarin die zin wordt uitgesproken of van de energie die tussen mij en de spreker bestaat. Jaren heb ik me afgevraagd wat het nut is van mooi zijn. Ik voelde nooit veel bij die complimenten, zowel niet over mij of over mijn werk. Maar ik studeerde wel aan verschillende academies voor Schone kunsten en kunst en vrouw zijn hebben beiden iets met mooi zijn. Het gaat me niet om het maatschappelijke deel. En ook niet wat rebelleren tegen die verwachtingen. Ik wist simpelweg niet wat daar de betekenis van mooi was. 

Gisteren voelde ik iets. Het liet me een andere kant ervaren. Mijn denken ondersteunt dat gevoel met Annelieses. Ik merkte dat ik door alle drukte heen mezelf bleef voelen. Los van alle druk van anderen voelde ik eerst ‘wat voel ik?’, ‘wat is mijn intentie?’, ‘hoe gaat het met mij?’ Soms nam dat de druk van anderen niet weg, soms werd die zelfs sterker. Dit is niet wat ik voelde. Dit is niet wat ik met je wil delen. Dit is de denk-versie van mijn gevoel. 

Ik voelde dat ik mezelf als geheel graag zag, aanvaarde, zorgde voor mezelf, genoot van mezelf en het toeliet om anderen daar toegang tot te geven. En door dat laatste: ‘laten zien’, werd ik gezien. Gezien worden is wat iedereen wil. En wat misloopt in onze wereld komt doordat we ons niet gezien voelen. Ik weet al lang dat de weg daar naartoe enkel via zelfliefde loopt. Maar nu voelde ik het effect van zelfliefde voor de Annelies, die ik nu ken en kan laten zien en zijn. Door dat op de tafel te leggen, of in de arena te zetten, werd ik door een ander gezien. 

Ik voelde dat ik mooi ben voor iemand.

Ik voelde dat ik iets moois creëerde en dat een ander dat zag.

Ik voelde dat mijn passie en goede hart gezien werden.

Ik voelde het genieten van de ander door mijn aanwezigheid.

Ik voelde dat ik het waard ben.

Ik voelde me van een andere orde.

Ik voelde dat het fijn is dat de ander me zag.

Ik voel nu dat ik het veroordelende ‘dit is echt arrogant’-stemmetje tegenwicht wil bieden. Wat ik ook leerde op de academie is dat schoonheid een beetje lelijkheid nodig heeft om mooi te kunnen zijn. 

Suitably yours,

Annelies