Ontwerpen is grenzen stellen.

Ontwerpen is grenzen stellen. Of omgekeerd. 

In een van de voorgaande kleermakerszit (so far so good) vroeg ik je wat ik moet doen met iemand die ineens het vertrouwen breekt. En het gevaar van me zomaar neerleggen bij de situatie. Dat was een duidelijk verhaal omdat het zich in mijn bewustzijn afspeelde. Nu wil ik je een andere versie van vertrouwensbreuk geven, maar dan de onbewust versie.

Vaak krijg ik de vraag in de trend van ‘waar vind ik kleding voor mijn moeilijke lichaam?’ Meestal moet ik bekennen, dat ik niet alle merken ken en dat ik zelden ga winkelen. Ajah, ik ontwerp en creëer kleding. Ik deed net een groot project waar ik in een paar weken tijd dertig mensen moest aankleden. Ik ontwierp en maakte enkel de kleding voor het hoofdpersonage en de anderen ontwierp ik en kocht ik (uiteraard zonder over mijn duurzame grens te gaan). 

De acteurs vroegen waar en hoe ik dat deed: hen beter kleden dan het ze zelf lukt. En daar ook de redenering: ik vind het niet gemakkelijk om kleding te zoeken met mijn moeilijke lichaam. Aan de ene kant is dit mijn kennen en kunnen. Ik scan direct een lichaam en kan met een aantal maten een lichaam verbeelden. Ik wandel in een kledingwinkel ook gewoon met mijn lintmeter rond, maar aan de andere kant ontwerp ik eerst en dan ga ik aankopen. Ontwerpen is iets laten ontstaan, wat ervoor nog niet bestond via een idee/concept. Ik heb een duidelijk beeld van wat ik nodig heb en vervolgens vraag ik me af ‘waar ik dat kan vinden?’ en dan haal ik dat in de maten van de klant.  

Ontwerpen is een vorm van zoeken naar grenzen. Wat is essentieel aan een goed kledingstuk voor dit personage? Ik heb een duidelijk beeld over kleur, materiaal, vorm en het verhaal met concrete maten van de klant. Soms zijn deze niet allemaal aan de orde. Ik zoek bijvoorbeeld een kwalitatief goed wit hemd, dat aan deze maten voldoet. Punt. Dit is de grens; dit is de lijn. Voldoet het er niet aan dan is het niet dat wat ik zoek. Dit zijn ook de criteria die ik in de winkel gebruik. Wat ik merk bij de opmerking ‘ik vind geen kleding voor mijn lichaam’ is dat er geen vertrouwen is in zichzelf. Dat we niet gaan kleding kopen als een ontwerper. Logisch, niet iedereen is ontwerper. 

Maar wat als ontwerpen een vorm van grenzen stellen is? ‘Wat als’ is een vraag die je creativiteit in beweging zet. Ik betrapte me deze week erop dat ik zei: ‘maar die respecteert mijn grenzen niet’. Uiteraard ging dit gepaard met de nodig frustatie en boosheid. Allez, waarom respecteert die mijn grens niet. Ik gaf die duidelijk aan: dit is niet ok, ik wil niet dat je dit nog doet. Agrrrrrrrr! Maar in mijn boosheid ligt mijn passie en waar ik grenzen moet stellen. Zolang ik me vereenzelvigde met de boosheid en de frustratie kon ik niet zien waar ik de baas ben over mijn grens. 

Dus ik voelde me boos en gefrustreerd. Ik dacht eerst boze- en frustrerende gedachten. Door te beseffen dat ik dit voelde en dacht, maakte dat ik me er niet meer mee vereenzelvigde. Ik kan haar geen grenzen aangeven tegenover ik voel me boos en denk frustrerende dingen. Ik benoemde het gedrag dat in me afspeelde: het voelen en denken van boosheid en frustratie. 

En zo kon ik de vraag stellen: ‘waarom gedraag ik me zo en is dit dienend en ondersteunend voor mij?’ Niet echt. Waarom houd ik me bezig met niet duurzaam gedrag? Wat is er juist dat me niet de kracht geeft om te blijven staan? (sustainability: to be able to sustain: de kunst van het blijven staan). Ik neem er even mijn dagboek bij om te bekijken welke vragen ik mezelf stelde om te verduidelijken. Waar is het juist dat ik me nog laat intimideren? Waar ben ik bang voor? Ben ik bang dat ik de ander zijn liefde/respect/ruimhartigheid verlies als ik een grens stel? Durf ik in mijn gezonde autoriteit en kracht te staan? Heb ik eigenlijk wel geleerd hoe ik mezelf neerzet? Waar laat ik me nog manipuleren? Hou ik genoeg van mezelf om nee te zeggen tegen destructief gedrag/gedachten/gevoelens? 

Ik denk dat het niet vinden van kleding die je niet past gelijkwaardig is aan geen grenzen stellen of jezelf niet genoeg vinden waardoor je over je grenzen gaat. Stel je eens bovenstaande vragen over modetrends en kledingwinkels. Ik kan boos zijn op de bakker, omdat hij enkel bloem kan verkopen als ik bloemen nodig heb, maar ik respecteer mezelf als ik me afvraag ‘waar kan ik bloemen vinden?’ De boosheid en de frustratie hebben weinig met de bakker te maken. 

Suitably yours,

Annelies