Verlangens, verwachtingen en verwarring.
Ik heb net een intense cursus Frans afgerond. Het was lang geleden dat ik in een context kwam waar je elkaar elke dag ziet. Mijn medeleerlingen zag ik elke werkdag het deed me denken aan collega’s. Het waren fijne mensen maar niet de mensen die ik zelf koos. Iedereen wou zijn Frans verbeteren, dus een gelijkaardig doel was er ook.
Het gevoel van dan gaan de anderen zien dat ik vaak hetzelfde draag, heb ik hierdoor kunnen verdiepen. En daar word ik blij van; begrijpen en leren via voelen en ervaren. Dus ging ik elke dag in hetzelfde gekleed naar de les. Gelukkig was het ineens een week heel warm, dan haal ik andere dingen uit de kast. In lessen of ateliers komt dit gevoel wel eens ter sprake.
Ik voelde me onzeker worden. Ik zag dat anderen elke dag iets anders aan hadden. Ik vroeg me af hoe hun badkamer of dressing er dat uit ziet. Ik zag wel dat deze kleding na een paar dagen terug werd gedragen. Niemand zei er iets van dat ik bijna elke dag gelijkaardig gekleed liep. Ik vraag mezelf af of mijn medeleerlingen of de docent daar mee bezig zijn. Ik heb een vermoeden van niet. Ik verschoot van de aanwezig van zelftwijfel en onzekerheid. Het begon toen ik voor de zoveelste dat hetzelfde aantrok.
Zou ik vandaag iets anders aan doen?
Nee waarom?
Ik denk dat anderen dat zien en dan denken ze dat vies is.
Vind ik mijn kleding niet meer fris of vies?
Nee ik ruik niets onaangenaam, ze heeft mijn parfum nog op.
Of ik nu iets anders aan doe dat hier heel hard op lijkt of het zelfde, ik neem aan dat de anderen dat niet gaan zien.
Waarom denk je dat anderen zo met je kleding bezig zijn?
Ze weten dat ik kleermaker en kledingdenker ben, dat schept altijd verwachtingen?
Sinds wanneer hou jij je bezig met verwachtingen van anderen in te lossen?
Blijkbaar meer dan ik zou willen.
Hier, zeg ik iets dat kraakt en me raakt.
Wat verwacht ik dan?
Het gevoel er mogen zijn. Ik weet ook wel dat kleding dit niet gaat laten vallen of staan.
Dat is inderdaad het geval. Maar gevoelens wil ik respecteren door ze te laten zijn.
Ik wil gezien worden om wie ik ben. En aanvaard worden zoals ik ben.
Is het dan verwarring tussen verlangens van mij, om gezien en aanvaard te worden, en verwachtingen tegenover iemand die in de mode werkt.
Misschien, ik weet het niet zeker of het dit is. Mijn bachelorproef had als conclusie dat mode altijd gaat over grenzen opzoeken en ‘ anders zijn’. Ik voel ook wel dat ik in de kledingwereld een andere verhaal vertel. Ik denk dat het een laag eronder is.
De anderen hebben eigenlijk totaal niets gezegd of laten blijken, ik weet hoe fijn je oog daar voor is. Kan het zijn dat de verwachting van jezelf is?
Verwacht ik van mezelf van alles voor ik aanvaard kan worden. Oh, ja, ik heb een bibliotheek aan lijstjes over mezelf en wat beter moet.
En wat brengt me dat bij in het leven?
Onder Andere deze verwarring en verwachtingen die er wellicht totaal niet zijn van anderen.
Zou ik anderen gebruiken om mijn eigen bibliotheek aan niet goed genoeg zijn, indirect naar me te brengen.
Waarom hou ik me daar mee bezig? Wat een tijdverlies? Ik weet dat doen vanuit niet goed genoeg zijn me niet goed doet voelen.
Via deze omzwerving en omweg zie ik nu wel dat gezien worden en aanvaard worden kernverlangens zijn van mij.
Is dit niet te persoonlijk om in op het internet te gooien?
Misschien, misschien ook niet. Mijn intuïtie zegt dat het goed is.
Ik vind dat er niets mis is met verlangens, het is juist handig dat ik die van mezelf beter en beter leer kennen.
Ik voel dat het verwarrend wordt als verwachtingen en mijn hersens te veel op de eerste plaats komen te staan.
Ik ben blij dat ik kan voelen.
Suitably yours,
Annelies