Kwaliteit en het feit van de realiteit.
Sorry, ik hou van rijmpjes als ze ook de inhoudelijke lading dekken. Dan heb ik een gevoel van woehoew, goed gevonden. Ik vind dat het klopt en grappig is.
Sinds een jaar terug leef ik zonder auto. Ik lied met de auto veel meer dan een ding achter.
Ik voel het dit wordt een gelaagde kleermakerzit, vandaar dat ik begin met mopjes. Ik zal maar luchtig beginnen, dan hebben we dat toch al gehad.
De auto kwam in mijn leven zonder dat ik er echt om vroeg. Nu zie ik dat ik die kreeg omdat de ander me een bepaalde standaard van leven opdrong of wou aanbieden. Natuurlijk was ik blij op alle momenten dat de trein staakte, ik meer moest meenemen dan ik dragen kon, dat ik langer wou blijven dat het openbaar vervoer me toelaat of dat ik toch zoveel sneller en onafhankelijker wou zijn. Nu zie ik dat dit een openhouden van opties is en dus geen keuzes maken. Dus ook niet kiezen voor mezelf en luisteren naar wat voor mij dienstbaar of kwalitatief is. wat voor mij dienstbaar is, wordt op lange termijn duurzaam.
Een tijd geleden las ik dat men vroeger vaak niet verder dan 2Okm rondom zijn woning kende. Omdat dit de afstand is dat je heen en terug kon wandelen. Dit deed me inzien hoe ik van hot naar her ga, zonder te beseffen dat dit een impact op je hersenen en lichaam heeft. Ik onthoud dat soort informatie met de uitspraak van Jan Rotmans in gedachten: ‘we moeten vooruit naar vroeger’. Ik probeer me bewust te zijn van het feit dat ik een hele afstand aflegde met de auto. Nu maak ik nog steeds lange afstanden met openbaar vervoer maar doordat het zonder auto is, wordt dit meer een keuze.
Dus ik schakelde terug op een leven met openbaar vervoer. Ja dit gaf me meer tijd om uit het raam te staren, om te schrijven op de trein, om gewoon in het moment te zijn, om te kijken naar de wereld, om toeschouwer te zijn, om te wachten en om aansluiting te missen. Het maakte dat ik creatief met wat zich aanbod moest omgaan. Het gaf me de kans om mensen te ontmoeten die ik wellicht anders niet zou tegen komen.
Met blablacar nam ik al anderen mee op mijn langere trajecten. Dus zo kwam ik ook wel anderen tegen in mijn bestaan met auto. Het was ook gemakkelijk om even iemand te helpen met het verplaatsen van grotere dingen. Of om op cruise tocht te gaan naar de kringwinkels om leuke vondsten te verzamelen. Of om een ander de auto te delen, zodat die op een realistische manier op zijn bestemming geraakt.
Nu zie ik dat ik die auto vooral als vehikel naar anderen. Een manier om aansluiting te vinden. De welke ik met openbaar vervoer af en toe wel eens miste. De auto was een ding dat me het idee gaf dat ik kon verbinden met anderen. Deze illusie mis ik niet. Een ding buiten mezelf gebruiken om te verbinden met anderen is geen aansluiting maar een constructie. Ik wil gezien worden om wie ik ben, net als vele anderen, dus een constructie/vehikel brengt me dat niet.
Ik moet eigenlijk zoeken naar de zaken die ik zou kunnen missen aan mijn leven met auto.
Even terzijde, als ik meer moet meenemen dan ik kan dragen bestaan er autodeelsystemen waar ik gebruik van maak. Waarom mis ik die auto niet? Het langer onderweg zijn met het openbaar vervoer is niet korter geworden. Wachten in de regen en de koud is nog steeds regen en koud. Maar misschien minder wachten, een moment om te staren of te mijmeren. Wat essentieel is om te creëren.
Ik denk dat ik door die auto achter te laten en weg ben ingeslagen van meer kwaliteit voor mezelf. De trein rijd niet even om zodat ik snel even kan binnenspringen. Een traject is heel bewust gekozen. Ik apprecieer het meer dat iemand langskomt en (kwali)tijd maakt. Ik ga niet zomaar meer naar overal, de weg er naar toe is ook deel van de motivatie.
Het wegdoen van de auto is gelijkaardige keuze als het leven met minder kleding. Deze maakte ik al jaren geleden. Door te kiezen om enkel mijn eigen kleding te dragen. Vandaar dat ik je dit schrijf. Leven met minder is kwalitatiever leven voor jezelf. Of zoals de vaak gebruikte quote: less is more.
Suitably yours,
Annelies