“ik ben eigenlijk totaal niet bezig met hoe jij of ik eruit ziet.”

Het is een zinnetje dat ik meermaals “moet” gebruiken, en ik wil dan ook graag enkele gelijkaardige gesprekken met jullie delen hieromtrent. Het gaat niet noodzakelijk om een professionele context, het gesprek is vaak al even aan de gang. Koetjes en kalfjes hebben in deze gesprekken al plaats gemaakt voor lachen en diepgang zijn. 

• Wat doe jij als job of om je levensonderhoud te betalen? (Of mijn gesprekspartner doet nog andere poging om een concrete vraag poëtisch te doen klinken.)

• Ik werk voor mezelf, ik ben kleermaker en kledingdenker. 

•  Stilte. Mijn kleding wordt bekeken. Het was me al opgevallen dat je een heel mooie outfit aan hebt. 

• Dank je, dit is wat ik graag maak. Dingen die de persoon zelf mooier maken. 

• Twijfel en nieuwsgierigheid. 

• Ja, je mag even voelen. Het is zijde/linnen/wol en dit voelt toch geweldig. Het gevoel van een haute-couture stof is toch al koken met goede boter. Beeld je nu de meest gepassioneerde Annelies in. Dit is waarom ik haute-couture doe: de beste kwaliteit en het aangenaamste om te dragen. 

• Stilte. En een onzekere vragende blik naar zichzelf. Soms met of zonder vraag naar een bevestigende reactie op hun kleding. 

• Ik ben er eigenlijk niet mee bezig met hoe ik of een ander eruit ziet. Ik weet dat je dit totaal niet gelooft. Soms gaat het gesprek dan verder over wat ik hieronder schrijf of ik vraag naar de ander zijn passies. 

En daarom wil ik dit geheim ook met jou delen. Ik ben kleermaker en kledingdenker, maar ik ben totaal niet bezig met te beoordelen hoe jij of ik er uit ziet. Natuurlijk maak ik mezelf een eerste indruk van een eerste kennismaking. Ik ben geen heilige! Maar kleding is daar niet de sturende factor in. Wie ben jij? Daar ben ik in een gesprek mee bezig. Ik wil weten wie jij bent. Eigenlijk gaan de meeste gesprekken daar ook over. De zakelijke, saaie gesprekken waar ik dit niet heb kunnen toevoegen werden in deze blog ook weggelaten. Ik heb mezelf wel voorgenomen dat ik het ook daar vaker wil proberen. 

Ik doorzie makkelijk het masker dat we trouwens allemaal opzetten om deze wereld te trotseren. Dit is geen oordeel over het masker. Maar ik zie er zonder het te willen onmiddellijk doorheen, veel eerder dan ik je outfit heb gezien. Het is zien en aanvoelen hoe de ander is. Ik voel hoe je in je vel zit, waar je nood aan hebt en wie je bent. Ik heb al geleerd dat oordelen je nergens brengt in het leven. Ik doe er heel lang over om echt een oordeel over iemand te vellen, omdat ik bezig ben met het moment waar je in zit wanneer we elkaar ontmoeten. 

Dat is ook waarom ik kleding maak die jou laat zijn en zien. Ik zie wie je echt bent en dat wil ik je laten zijn in deze wereld. En kleding is daarin een handig vehikel. Een transportmiddel dat je van de ene plaats naar de andere brengt. Van het masker naar wie je echt bent en terug. 

• Maar

• Nee, ik denk ‘s morgens wat heb ik te doen, welk weer is het, welke schoenen ga ik aandoen, hoeveel moet ik meenemen (als ik ergens naar toe ga)? En dat bepaalt de rest van mijn kleding keuzes.

• Vragende blik

• Bijna alles in mijn kleerkast heb ik zelf gemaakt. Alles past bij elkaar. Toen ik de stof koos, het ontwerp maakte. Bij de pasmomenten voor de spiegel vroeg ik mezelf af, “ben ik dit? Zit het goed en hoe voel ik mezelf hierin?” Nu is het als een huis voor me.  Als je een huis koopt, ga je ook niet elke dag denken: zou de badkamer niet beter verplaatsen of de eettafel en de zetel omwisselen? Ik vertrouw op gemaakte keuzes en vertrouw dat mijn gevoel me wel zal vertellen, wanneer een gemaakte keuze niet meer bij me past. Het is niet zo dat mijn interieur niet meer verandert. Maar heel gestaag, maak ik mijn huis nog meer “ik”. Net als mijn garderobe. 

Suitably yours,

Annelies