Jezelf ergens doen in passen geeft je een hol gevoel van erbij te horen.

“Jezelf ergens doen in passen geeft je een hol gevoel van erbij te horen. “

Vrij naar naar Brené Brown. 

Ik zou uren kunnen doorpraten over waarom ik Brené Brown haar werk zo inspirerend vind. 

Deze zin bedoelde ze totaal niet over kleding. Maar hij verduidelijkt wel waarom we kleding kopen als een brood en ik raad je aan kleding te kopen als een huis. Een brood koop je meestal snel, eet je twee dagen van en dan is het weg en de behoefte naar een nieuw is er terug. Een huis koop je maar enkele malen in je leven en de meesten hebben er maar één. Op het moment dat je een huis gaat kopen neem je de tijd om op te lijsten waar je nood aan hebt, hoe je leeft, wat belangrijk is. Met deze ideeën in je achterhoofd ga je op huizenjacht. Meestal woon je jaren in hetzelfde huis, waarin je geleidelijk aan kleine aanpassingen doet.

We weten dit allemaal wel, ongeveer. Brené doet net onderzoek naar waarom het zo moeilijk is om daarnaar te handelen. Ik probeer te zoeken naar een insteek om je duidelijk te maken waarom de kledingwereld de tweede meest vervuilende sector is en hoe het inzicht van Brené me daarin verder hielp. 

Omdat we kleding kopen zoals we een brood kopen en dat geeft een hol gevoel van erbij te horen.

Een holle gevoel van erbij horen is het moment dat ik in een groep iets zeg of doe dat een aha oh ja gevoel bij de anderen oplevert en zo ook bij mij. Een mopje dat is aangekomen. Een inzicht dat anderen een meerwaarde vinden. Een lekker brood;)  Even zie ik mezelf in hun ogen en hun vermogen om te verbinden, open te gaan. Naarmate de tijd verder tikt is, ebt dit gevoel weg. En dit zet me aan om het nog eens te proberen en soms lukt dit en soms minder. He, maar uit falen leren we toch. Zo ben ik geraakt waar ik nu sta.  

Dit holle gevoel van erbij horen geeft je geen zekerheid dat anderen achter je staan. Ze staan achter je als je ‘scoort’ bij de meesten. Maar falen deed ik in die holle context alleen. Net  als terug recht krabbelen. He maar dit maakt me sterk en zelfstandig. Ik kan dit. Zie je wel. Heel soms kan je daar ook even mee scoren. Maar net als bij de ander toevalstreffers ebt dit weg. 

Ik voel zelf hoe vermoeiend deze dynamiek is. Als een Marry Poppins probeerde ik elke keer iets dat in de smaak zou vallen uit. Om even dat holle gevoel te hebben van erbij te horen. 

Tot ik het echte gevoel van erbij horen ontdekte. Bij mezelf horen. In de spiegel kijken en iemand zien staan die ik ben, die ik kan zijn en die ik wil zijn. Zelf kiezen met welke intentie ik in een context wil bieden. Erbij horen is in relatie met anderen, maar vooral in relatie met mezelf. Ik koos ervoor, bewust of onbewust doet er even niet toe, om mij te plooien naar de ander. Ik heb de neiging om daar een gehele uitleg aan te geven. Maar het was wat het was en het was ok. 

8 op 1 000 000 vrouwen past in de confectie kleding zoals in de winkel aangeboden. Lees die zin nog eens op te berekenen hoeveel er niet in passen en zich er dus doen in passen.  Het compromis maken tussen mij en het kledingstuk in de winkel kan en kon ik niet. Ik wou geen te korte broeken of te korte mouwen op de fiets. Dit is zo simpel. Ik respecteer mezelf en doe me daarom niet ergens inpassen. Of ik pas me niet aan om in de kleding te passen. 

Het is niet evident om dan kleding te vinden, vandaar dat ik dit zelf ben gaan maken.  

Ik gaf en geef mijn creativiteit de voorkeur op rondlopen in kleding die me ergens doet in passen. Dit is bijna te belachelijk om te schrijven. Maar ik kon me voorstellen hoe een broek er uitzag als die iets langer was. Wat er nodig was om die jas langere mouwen te geven. In mijn geval komt het neer op meer stof. Ik had nooit kleermaker en kledingdenker kunnen zijn als ik daar het holle gevoel van erbij te horen had gevolgd.

Dan had ik mezelf proberen kleiner maken om toch in de kleding te passen. Dan zou ik vrede nemen met een brood, maar daar kan je niet in wonen. 

Suitably yours,

Annelies