De Rode Schoenen

“De Rode Schoentjes”, is dat geen sprookje? Of is dat “Het Meisje met de Rode Schoentjes”? Aangezien ik kleine voeten heb, is dit misschien het sprookje van het meisje met de rode schoentjes. Nu moet je weten dat ik zonet “schoontjes” schreef in plaats van schoentjes. :-)

Ik neem je graag mee terug in de tijd, toen ik nog bij een maatpakken bedrijf werkte. 

Ik woonde destijds in een ander deel van Brussel, een hoger gelegen deel, waardoor ik minder met de fiets deed. Ik wilde niet bezweet op het werk aankomen, of mijn conditie was in die tijd minder, ik ging in elk geval met de metro of de tram werken. Zoals de “echte” werkende mens, inclusief leren tas met daarin mijn lunch. De leren tas gaf de indruk dat ik een belangrijke job had. Kleding op mensenmaat is de allerbelangrijkste job in mijn wereld ;-) 

Ik wandelde uit de metro. Ik vertrok namelijk graag mooi op tijd, zodat ik rustig naar mijn werk kon wandelen. Dan kwam ik niet bezweet en als een wervelwind aan. De jobinhoud en de werkcontext waren al meer dan voldoende wervelwind. Ik nam de tijd om de etalages van de andere winkels te bekijken. Het was zo een dag tussen zomer en winter. Ja, daar zitten twee seizoenen tussen, dus het was wellicht een van die twee. Maar het was een frisse ochtend met de kans dat het lekker warm ging worden of dat het weer net helemaal ging omslaan. Ik vond het fijn om dat gevoel te voelen en de tijd te nemen om dat te laten doordringen. 

Mijn oog viel op een paar rode schoenen. Amai, dat was echt een mooi rood. Rood is een lastige kleur om mee te werken. Alle verschillende nuances en tinten in rood kunnen de kleur ofwel oppervlakkig of net diepgaander maken. Dit was diepgaand rood. Ik wandelde verder. Het was nu eenmaal niet zo vroeg meer dat ik hier uren voor een gesloten winkel zou kunnen staan. De schoenen bleven op mijn netvlies plakken. Ze zaten in mijn gedachten dat ik ze bijna kon voelen en ruiken. Dat is de chemie van een kledingstuk. Ik zag de schoenen maar even. Ik heb ze zelfs niet gepast en toch blijven ze hangen. Vind je dat ik ze best zou gaan passen, aangezien ik er helemaal zot van werd? Ik denk dat ik die dag net iets vrolijker en speelser door de wervelwind van het werk heen flaneerde. Ik denk dat dat de manier was waarop ik reageerde op die schoenen. Een soort chemische reactie en ik vond die chemische reactie leuk. Vandaar dat ik de hele dag het beeld van de schoenen bleef herhalen, om steeds weer die reactie te voelen en te voeden. 

Later die week legde ik de verse strijk in mijn kledingkast. Voor mij is dit, steeds bewuster, een moment om te kijken wat ik heb. Vandaag zie ik dit als shoppen in mijn eigen garderobe. Toen was het me eerder te doen om op te ruimen, en me zo te herinneren wat ik allemaal heb. Nu draag ik bijna enkel mijn eigen kleding. Ik werkte toen voltijds, toch maakte ik tijd om kleding te maken. Maar doordat ik elke dag met dezelfde collega’s werkte en ik die job niet graag deed, kocht ik veel tweedehands stuks ter compensatie. Ondertussen werk ik al jaren voltijds voor mezelf en koop ik bijna niets. Ik kan mijn geluksniveau zien aan waar ik mijn geld aan geef. Als ik mijn waardevolle geld geef aan mensen die mijn waarden laten gelden, dan weet ik dat ik in mijn waarde en waarheid sta. Maar toen was dat dus minder het geval. 

Ik was dus aan het rommelen in mijn kledingkast. Oh, die blauwe broek, dat is echte een toffe broek, die heb ik al even niet meer gedragen. Met die top of met die blouse is dat keitof. En dat voelt ook goed aan als ik die aan heb. En opeens, zaten de rode schoenen weer in mijn hoofd. Die zouden deze outfit helemaal af maken. Ik verbond de rode schoenen in mijn verbeelding met verschillende kledingstukken in mijn garderobe. Vind jij dat ik nu terug naar die winkel zou moeten gaan en ze passen? En als ze goed zitten, en ik het budget heb om ze te betalen, de rode schoenen zou moeten kopen? 

Ik passeerde opnieuw bij de winkel van de rode schoenen. Ze stonden nog steeds in de etalage te blinken. Van de meeste tweedehands stuks is er maar één. En ze waren zo mooi, dus het kon best zijn dat iemand anders ze ook al had gezien.  Ja, het was echt een mooi rood en de vorm was echt doordacht. Ik kan ervan genieten om als ontwerper de tijd nemen om na te denken over een vorm. Een goede vorm is abstract en je voelt het in je tenen als die juist zit. Ik ging binnen. Ze waren mijn maat. De prijs was het bedrag dat ik in mijn portefeuille had. Ik stond voor de spiegel. Ik dacht aan alle outfits waarbij is ze had ingebeeld. De vrouw van de winkel zag mijn enthousiasme. Toen ik ze kocht, zei ze dat ze had getwijfeld om deze in haar winkel aan te nemen, ze dacht dat niemand ze zou dragen. Zij vond ze duidelijk maar niks. Maar niet iedereen heeft oog voor dezelfde schoonheid. Iedereen heeft zijn eigen smaak en ja, het is belangrijk om dit te durven bespreken (al is dat voor een anderen kleermakerszit). Ik zag en voelde me al in die outfit rond flaneren als een prinses. Het is toch een sprookje, he? Wat denk je? Vind je het goed dat ik deze aankocht? 

Ik heb die outfits enkele keren gedragen. Ik heb die schoenen een aantal keer gedragen. Voldoende om de prijs die ik ervoor betaalde, te rechtvaardigen. En ja, ze zaten goed. En ja, als je rode schoenen draagt, krijg je complimenten. Maar hier eindigt het sprookje, we leefden niet lang en gelukkig samen. Het geluk en de vreugde waren maar van korte duur en niet diepgaand genoeg voor me. Ik heb de schoenen aan een vriendin gegeven. Wellicht droeg ik de outfits af en toe om dat ik het engagement met hen was aangegaan bij en door de aankoop. Wat denk jij dat de reden was dat ik de schoenen niet bleef dragen? Wat was de reden dat ik geen duurzame relatie kon opbouwen met die prachtige, rode schoenen?

Nu weet ik dat je sprookjes van je kleerkast maakt door aankopen af te wegen op hun bijdrage aan mijn kasteel. Mijn kasteel is mijn leven. Mijn pad, mijn weg, mijn waarde en mijn waarheid, mijn belangrijke zaken in het het leven: datgene waar ik voor leef. In mijn kasteel staat een schatkist. Toen ik mijn brandverzekering ging afsluiten, heb ik daar extra aandacht op gevestigd. Mijn schatkist is mijn garderobe. Dit zijn de kledingstukken die mijn leven dienen. Nu stel ik me de vraag als ik, vooral door te maken, iets binnen laat: draagt het bij aan mij? Does it suit me? 

Suitably yours,

Annelies