koken met een recept.
Ik zit nu te midden in een maakproces van een kledingstuk dat ik niet heb ontworpen noch het patroon voor getekend heb. Dit is een uitdaging waar ik me klaar voor voelde. Ze, de vraag, kwam op een moment, waarop ik de juiste balans maakte tussen dit kan ik en ik kan vragen waar ik nood aan heb. De vrager heeft er niets aan als ik de vragensteller word. Ik zie een opdracht als: ik neem de verantwoordelijkheid om dit kledingstuk in elkaar te zetten binnen jouw verhaal, stijl en waarden.
De vraag is eigenlijk al op een toevallige manier bij me terecht gekomen. Ik ondersteun mensen die een modemerk hebben, of willen starten, dat in lijn ligt met mijn waarden, waarheid en waarde. Tussen het bespreken door zei ze: ‘ik zoek eigenlijk iemand die dit voor me kan maken.’ Het leek me een eenvoudige opdracht en ik dacht terug aan een atelier dat ooit voorstelde om met me samen te werken. Als ik meer werk heb dan tijd dat ik er kan aan werken, raadpleeg ik mijn netwerk van assistenten. Deze mensen ken ik vrij goed. Ik weet wat ze goed kunnen, waar ze willen en naar toe kunnen groeien en wat ze aan ondersteuning nodig hebben.
Dus zo gaf ik de naam door van een atelier. Een paar dagen geleden liet ze me weten dat het atelier gaat stoppen, omdat ze schrik hebben. We bekeken het half gemaakte kledingstuk. Deze manier van werken had zich al meerdere keren herhaald. Je weet ik houd van herhaling. Een atelier is bang om een kledingstuk te maken, dus kwam de vraag om het te maken naar mij. Zoals ik al schreef gaf ik het in de eerst instantie door, omdat het vrij eenvoudig leek om te maken.
Nu ateliers er angstig van worden, trok ik dit even in twijfel. Ik maak veel moeilijkere dingen en de stof was de meest dankbare om als kleermaker mee te werken. Dus ik ga aan de slag.
Ik deed er een uur en een half over om het kledingstuk te begrijpen. Meestal heb ik het ontworpen, en het patroon gemaakt. Het moment dat die delen af zijn bestaat het kledingstuk al in mijn hoofd. Ik verdeelde alle delen over drie paspoppen: één met de geknipte stofdelen, één met de voering en één met de patronen in papier. Ok, begin bij het begin. Ik nam het voorpand, daarin zat een zak. Ik kon deze nergens op het patroon vinden, maar hoe weet ik dan waar ik die moet plaatsen? Na de patronen afspeuren kwam ik op het idee om dit te bepalen door eerst de zak samen te stellen. Met het andere deel wat er tegenkomt en zo via spiegelen en afmeten.
Het was al middag en ik had nog niet veel gerealiseerd. Ik twijfelde of mijn techniek wel juist is, maar ik had geen andere info, dus deed ik het zo. Door het kledingstuk verder in elkaar te steken, zag ik dat het correct was wat ik deed. Er deden zich geen andere problemen voor die door een fout geplaatste zak zouden kunnen veroorzaakt zijn. De zak valt nu open; ik heb met speldjes vast gezet waar ik van plan ben om te stikken. Doordat het zichtbaar is aan de buitenkant, wil ik dat eerst met de bedenker bespreken.
Bij de split aan de achterkant stikte ik ook op de buitenkant. Dit hadden we vooraf besproken; de draad gekozen en de steeklengte. Het moment dat ik aan de split kwam nam ik het patroon erbij en tot mijn verbazing stond daar geen indicatie voor waar ik moest stikken. We hadden het besproken en met een beetje logisch nadenken kom ik er wel. Enkel heb ik geen idee hoe je dat iedere keer hetzelfde doet op verschillende jassen. Herhaaldelijk hetzelfde maken is niet mijn specialisatie; wel die van de ateliers.
Uiteraard vroeg ik me af waarom een atelier schrik heeft om iets te maken. Ik kan begrijpen dat je schrik hebt om te knippen. Iets wat je geknipt hebt en dat niet naar de wens van de klant is, kan je minder gemakkelijk oplossen. Maar een stiksel doe je los en je bekijkt de mogelijkheden met de klant. Dit is ook wat ik met de bedenker besprak. Ik maak het tot dit punt en dan bekijken we verder. De bedenker had er het bericht van het atelier bijgehaald om me de juiste vertaling te geven. De baas van het atelier had angst.
Je kent me al: nu ga ik opzoeken wat angst is. Een onaangename emotionele toestand die wordt veroorzaakt door dreiging of gevaar. Wat is de dreiging of gevaar dat het atelier zag? Ik kan niet in de ander zijn hoofd kijken. Het enige wat ik merkte door aan dit kledingstuk te werken, is dat ik wel moe was van het denk- en zoekwerk. De puzzel om het kledingstuk te begrijpen, de zoektocht naar de zak en het maken van keuzes waar ik niet zeker van ben of dit is wat de bedenker wil.
Damiaan Denys stelt dat controleverlies de oorzaak is van angst. Het was inderdaad een zoektocht naar hoe zit die hier nu juist in elkaar? Waar kan ik de informatie halen die ik nodig heb? Op basis van wat neem ik een beslissing. Ik besprak op voorhand wat ik kon bespreken, ik nam daar de tijd voor. Ik weet dat dit niet wegneemt dat er nog onvoorziene zaken naar boven kunnen komen. Deze beschreef ik hierboven.
Ik weet dat mijn welzijn, en bijgevolg ook het werk dat ik lever, beter is als ik focus op hoe ik met dingen omga, meer dat met de zaken die zich voor doen. Ik schreef dat ik voor de middag nog niet wist hoe ik het moest maken. Ik weet dit zo goed, omdat ik besliste om te koken. Ik weet dat eten creëren me een goed gevoel geeft en me ineens ook gezond laat eten. Ik koos er bewust voor om een middagpauze van een uur te nemen.
Koken met Annelies gaat als volgt. Ik kijk wat er in huis is. Zijn er dingen die eerder op moeten dan andere? Dan begin ik daarmee. Ik sneed dus champignons en paprika in schijfjes. Ah, dat kan een spaghettisaus worden. Maar ik voelde dat niet zo en de kaas gaat te lang duren om te ontdooien. Ik heb eigenlijk nu al honger en ik heb die ajuin al gesneden. Ik maak rijst met een curry en gebakken ananas. Dat laatste is mijn lekkernij. Na het eten deed ik een meditatie en ik ging terug naar boven.
Waar was ik nu weer mee bezig? Met nieuwe energie ging ik aan de slag. Na een paar minuten dacht ik: eigenlijk is dit als koken met iemand anders zijn recept. Het eten dat ik net maakte was supper lekker. Ik zou kunnen opschrijven hoe ik het maak, maar dat is een kunst op zich en sommige zaken moet je gewoon veel doen voor het vlot voelt om het te doen. Ik kook trouwens nooit met een recept. Ik kan niet lezen en iets doen tegelijk. Ik kijk in een kookboek en verzin mijn eigen recept.
Suitably yours,
Annelies