dinsdag lockdown 2

Vandaag had ik normaal de winkel open gedaan. Om de maatschappij te beschermen tegen een virus, waarvan ik denk dat dit een moeilijke opgave is, kregen we de opdracht om de modegalerie te sluiten.  Zaterdag was ik daar, in mijn gedachten wellicht de laatste keer. De winkel in deze vorm stopt sowieso eind december. Ik nam de tijd om het verlies en verdriet onder ogen te zien.  

Om de een of andere reden geeft het echt onder ogen zien van de pure waarheid me een stevig gevoel in mijn zijn. En dat tweede is een aangename berusting in het is wat het is. Zaterdag sloot ik de winkel met een goed gevoel. Ik vertrouw en geef me over aan wat er op mijn pad komt. De afgelopen twee dagen nam ik weekend en eerde ik de overleden mensen waar ik om gaf.  

Nu, dinsdag, is er een koor van stemmen in mijn hoofd. Je hebt al zo vaak op beurzen, galerijen en andere plaatsen je verhaal verteld. Tot nu toe leverde dat niet veel op, is het geen tijd om ermee te stoppen?  Neem deze tijd om te rusten, er komen wel nieuwe ideeën voort uit rust en mijmeren. Misschien willen de meeste mensen niet in de spiegel kijken. Dit is een verhaal van de lange adem. Ik ben hier al sinds mijn zesde mee bezig, dus geef anderen de tijd om hun ritme te vinden. Het heeft allemaal geen zin, de klant kiest stront in een blinkende verpakking. Misschien is je werk gewoon niet goed genoeg. Ja, het is lastig dat anderen je zonder verwijzing kopiëren en met de winst lopen. De grote massa kwam de winkel niet binnen, maar de meeste waren aangetrokken tot mijn kleuren, vormen en materialen. Niet iedereen begrijpt dat de gangbare prijs voor kleding, een prijs is die de (mode)wereld stuk maakt. Met altijd vriendelijk te zijn verkoop je niet. 

Ik staar een beetje naar deze zinnen. Wat zit daar onder Annelies? Ik ben anders, ik pas niet in deze wereld. Ik heb weinig tot geen controle over hoe ik me voel. Hoe anderen zich gedragen, voelen en denken, daar heb ik invloed op. Als ik anderen inspireer, informeer en stimuleer om anders naar de (mode)wereld te kijken, dan kan ik mijn werk verkopen. Als ik enkel met mijn verhaal bezig ben heb ik geen inkomen, maar het gevoel van zaterdag is daar ook. Ik kan lastige dingen en moeilijke gevoelens aan; ik kan deze ruimte geven en ik heb er zelf een systeem voor. 

Laat jezelf zien en laat jezelf zijn. Ja, het is mijn geloof. 

Het voelt ongemakkelijk om de derde alinea van deze tekst te delen, maar ik weet dat dit schrijven en het delen me laat zien. In de eerste instantie aan mezelf en voor mezelf. Ik moet toegeven dat ik opnieuw aan het twijfelen ben over het delen. Deze lockdown kan je gebruiken om jezelf naar beneden te halen en je af te sluiten van de ander. Maar dat is niet het doel van de lockdown; dat is om het virus af te zwakken. 

Ik voel me comfortabel genoeg om je te vertellen dat het leven niet gemakkelijk, snel en leuk is. En ik merk, weet en ervaar dat de meesten van ons sukkelen met wat in de vierde alinea staat. Nu lijkt dit zo alsof ik dit hier even snel neerpen, maar door eerst te luisteren en op te schrijven wat dit koor me vertelt en er vervolgens naar te kijken... Ja, het is lastig om daar naar te kijken. En het schiet herhaaldelijk door mijn hoofd om dit niet te delen. Door deze gedachte, gevoelens, gedachten-gevoelens te laten zien aan mezelf. Kon ik zien wat daaronder zat. 

Ik herlas de vierde alinea met voor elke zin: Ik aanvaard radicaal. Dit komt van Tara Brack. Deze hele oefening is geïnspireerd op ‘Welcome the Unwelcome’ van Pema Chördön. De kanten van jezelf laten zien die je niet zou willen zien, maakt dat je ze kan laten zijn.  

Waarom schrijf ik dan deze kleermakerszit? Ik merkte als sinds ik vrij jong was, dat ik die concepten als radiaal aanvaarden, openstaan voor wat je zou willen en wegduwen me dingen leerden. Die processen vragen energie en tijd, maar ik vind ze niet onoverkomelijk, omdat ze me dingen brengen die ik anders niet had kunnen zien en zijn. Daarnaast merk ik dat ik het talent heb om deze te verwoorden met de mengeling van eigen ervaring en theoretische ondersteuning. 

Mijn kerntalenten ontdekken is een ware columbus-reis, omdat dingen die zo evident voor me zijn, evident zijn. Het was in de reactie van anderen, en in de onkunde van anderen, om emoties en patronen te verwoorden, zodat ik geleidelijk aan mijn talent begon te zien. Ik weet dat ik als kind wachtte tot ik groot was om te kunnen zeggen wat ik dacht. Gelukkig was ik op mijn twaalfde bijna één meter tachtig. De dingen die ik zei werden weggezet of -geduwt als anders, raar en je past hier niet. 

De wereld waar ik in opgroeide, daar was geen aandacht en ruimte voor emoties. Ademen, mijmeren en creatief bezig zijn, zo gaf ik emoties en gevoelens een plaats. Maar omdat mijn gedrag werd weggezet als raar en anders, liet ik het idee toe dat gevoelens en gedachten je zomaar komen overrompelen. Nadat ik terugkwam van een moment alleen, met het ademen, mijmeren en creëren, had de wereld me wel graag. Nu lach je weer, dat zie ik graag. Bepaalde delen van mezelf mochten er blijkbaar zijn en anderen waren niet gewenst. Zo kon ik anderen dus ook op afstand houden. 

Als mijn gedrag dan een invloed heeft op anderen, dan kan ik ze inspireren, stimuleren en informeren. Wie ik ben of wie ik was werd zo voor een groot stuk bepaald door hoe anderen me ervaren. Dus focussen op mij, het ademen, mijmeren en creëren, gaat me geen plaats in deze wereld geven. 

Om nu terug te komen op waarom ik dit schrijf. Omdat deze gedachten in je opnemen is wat de maatschappij in de weg staat om te evolueren naar de samenleving die we kunnen zijn. Als je even verder terugkijkt, naar een oudere kleermakerszit, dan vertel ik dat ik geloof in een menselijke samenleving. Om daarnaartoe te bewegen hebben we vele kleine stapjes nodig, die ons daar gaan brengen. De mens die je bent, zijn en ervaren als waardevol is essentieel. 

Om te evolueren naar een menselijke samenleving, moeten we onder ogen zien hoe we, ieder voor zich, nu met menselijkheid omgaan. 

Suitably yours,

Annelies