Sukkelen met menszijn.
Als je geregeld mij kleermakerszit leest weet je dat dit de basisvraag is: waarom blijven we kleding kopen die ons niet staat, die we niet mooi vinden en waarvan we weten dat ze gemaakt zijn in mensonwaardige en klimaat destructieve methoden. Het antwoord is: omdat we niet menselijk omgaan met onze eigen menselijkheid, of anders gezegd, omdat we niet aanvaarden dat we menszijn.
Dit is gemakkelijk om dit even in te tikken, maar elke keer opnieuw voelt het ongelofelijk tegendraads om je eigen menszijn te laten zijn. Meestal gaat het zo: er gebeurt iets en in de perfecte -niet menselijke- wereld is het duidelijk hoe dit vervolgd moet worden. Een telefoon moet beantwoord worden, een mail met een vraag stuur je terug met het antwoord, iemand die om hulp vraagt; help je. Deze universele waarheden kent iedereen.
Maar ik merkte vandaag dat deze drie bovenstaande dingen niet zo perfect verliepen. Het deel dat ik zou moeten doen, deed ik niet. De wereld vergaat niet door het niet opnemen van een telefoon, een e mail onbeantwoord te laten of niet uit te reiken wanneer het gevraagd wordt. Maar dit zijn wel voorbeelden, waarin ik denk dat jij je kunt herkennen. Het sukkelen is het bewijs dat ik mens ben.
Ik beantwoordde de telefoon niet, omdat dit gaat over een document dat ik moet afwerken. Er is geen concrete datum tegen wanneer het af moet. Er is grafisch iets wat ik niet onmiddellijk kan oplossen, dus ik heb tijd nodig om dit uit te zoeken of om te aanvaarden dat ik het niet vind. Daarna kan ik het naar de beller doorsturen. Door de nieuwe lockdown gaat mijn leven trager en was er ruimte voor vermoeidheid, waardoor dit taakje nog niet gedaan was. Er waren simpelweg andere prioriteiten.
Ik heb net ontdekt dat als ik mijn hoofdtelefoon in mijn telefoon laat zitten, dat ik niet hoor dat iemand me belt. Ik deze vreemde tijden, maar ook al daarvoor, vind ik het belangrijk om zelf te kiezen waar ik op focus. Een piepje van mijn telefoon kan me uit mijn flow halen en neemt de focus weg. Ik werk alleen in mijn atelier, thuis, dus ik ben de baas over mijn energie. Als ik iets niet doe, is het niet gedaan. Soms heb ik nood aan rustig aan doen en soms moet er veel gebeuren, maar ík kies waar ik de focus op leg.
Ik haalde er even een boek bij om mijn verhaal te ondersteunen met een voorbeeld. Deze pagina sloeg ik open: ‘Leidinggevenden moeten ofwel een redelijke hoeveelheid tijd investeren in aandacht voor angsten en gevoelens, ofwel verspillen ze een onredelijke hoeveelheid tijd aan pogingen om ineffectief- en onproductief gedrag te managen.’ (Brené Brown in ‘Durf te leiden’) Een leidinggevende is iemand die geeft om de anderen, die investeert in zichzelf én de ander om te groeien.
Het telefoontje was om te horen hoe het zit met het document, waar geen tijdsdruk op staat. Daardoor koos ik een andere focus voor deze dagen. Ik ben mijn eigen baas dus had ik deze beslissing niet gecommuniceerd. Om terug te komen op de quote over aandacht voor angsten en gevoelens: ik maak in het contact met anderen het grootste deel van mijn tijd ruimte vrij voor het voelen en de intuïtie. Dit is een ruimte die ik bewust creëer als we echt bij elkaar zijn, een focus waar ik dan voor kies. Als ik alleen werk, focus ik op andere zaken. Ik heb al vaker in mijn leven dit mooie compliment mogen horen: ‘zoals jij mij ziet heb ik nog niet vaak gevoeld.’ Als ik met een mens in contact kom, kies ik ervoor om te bouwen aan de menselijke maatschappij; waar ik in geloof. Bewust focus ik op het menszijn, laten zien en laten zijn van mezelf en de ander. Hoe dit voelt? Maak een afspraak!
Via de telefoon, of andere technologie, kan dit menselijk contact ontstaan, maar er is iets waarom ik dit niet graag heb. Ik heb geen idee waarom. Wat ik mezelf hoor zeggen is: het is maar kort, het vraag veel energie, ik zie en ervaar de ander niet. Ik ben gewoon iemand die functioneert met echt contact. Wat in deze lockdown en technologie tijd niet geheel past, in de universele waarheden.
De sukkel waar ik dus in zit is: ik wil verbinden en leiding geven aan de mensen met wie ik werk. Maar ik ben een mens en kan dit enkel in het echt. Bij klanten zeg ik dit ook: mij moet je in het echt te pakken krijgen. Maar ik voel me niet goed genoeg, omdat ik een telefoontje niet beantwoord. Jezelf laten zien en jezelf laten zijn is een dagelijkse balans om bij jezelf te blijven horen en zo ook in deze menselijke maatschappij.
Suitably yours,
Annelies