Hors Human

Perfectionisme is de angst om gezien te worden als de mens die je bent. Het is de zoveelste keer dat ik naar een gesprek tussen Oprah Winfrey en Brené Brown luister. Nu hoor ik dit pas glashelder: het is de angst om gezien te worden als mens. 

En dan heb ik een atelier waar de visie is: laat jezelf zien en laat jezelf zijn. Dit is mijn visie, omdat het mijn intentie in dit leven is of omdat het mijn leven is. Het is zowel mijn definitie op het gebied van meditatie als van kleding. Door jezelf te laten zien en te laten zijn word je de kapitein van je zijn. Kleding is het speelveld dat, via materiaal, vorm, kleur en verhaal, jezelf laat zien en jezelf laat zijn. 

In het mezelf laten kijken naar mezelf ontdekte ik dat ik het volgende verhaal vertelde: ik heb een ander pad in de mode, ik heb een totaal andere insteek, soms werd dit: ‘er is niemand die me begrijpt.’ Mijn atelier is er al jaren. Soms zijn die golven van ‘je past niet in deze wereld, er is niemand die je begrijpt, je staat er alleen voor.’ Soms zijn er golven van ‘dit verhaal moet verteld worden, iedereen struggelt op dezelfde manier met mode; in jouw unieke verhaal zit iets wat een ander kan raken.’

Verbinding met anderen is waarom we hier zijn. We zijn allemaal verbonden met elkaar, in een diepe laag van binnen, maar in ons dagelijks gedrag laten we andere zaken zien en zo ook zijn. Het verlangen naar verbinding wat we hebben uit zich in twee tegengestelden: we willen gezien worden om de unieke persoon die we zijn én we willen opgenomen worden in een groep (de mensheid). De golven die ik hierboven beschrijf is het levenslange gesukkel tussen deze twee. 

Ja, ik benoem dit ‘levenslang gesukkel.’ Sukkelen, zoeken, proberen, testen, vragenstellen, niet bereiken wat je wilde en iets anders ontdekken is wat ik met dit gesukkel benoem. Omdat het van binnenuit voelt als gesukkel. Het vreemde is echter dat anderen dit zien als ‘Hors Human’, zoals een van mijn leerlingen het noemde (ja, ik ben een paardenmens :). Ik geef mijn kennen en kunnen door aan hen, vanuit deze gesukkelde manier van leven. Een niet-kleding voorbeeld om dit uit de doeken te doen: 

Ik heb dyslexie. ik weet zelfs niet eens hoe je dit juist schrijft en ik heb moeite met de letters van mijn eigen naam in de juiste volgorde te schrijven. Lang dacht ik erover na om het atelier AB te benoemen: minder letters, minder kans op fouten. Ik heb zo vaak gehoord dat ik nooit ga kunnen schrijven, anderstalig zijn en kunnen lezen; meer dan genoeg om nooit iets met mijn leven te gaan doen. Dus ik wist dat lezen, schrijven en talen leren een gesukkel voor me zou zijn. Ik vermoed dat wie dat zei niet naar dat gesukkel kon of kan kijken. 

Dit maakt dat het gesukkel, wat natuurlijk bij leren en groeien hoort, er slechts een bijdeel van was. Had ik min twintig op een dictee dan was ik blij dat ik sommige woorden wél juist had en dacht ik in mezelf ‘het is lesgeven en les krijgen. Als je het niet kan geven, ga je weinig laten zien en zijn.’ Op de jury van mijn thesis vroeg ik letterlijk: ‘buiten de schrijffouten, zijn er nog andere opmerkingen waar ik mee aan de slag kan?’ Ik voel nog steeds de teleurstelling van de stilte. 

Die leerling benoemde me ‘Hors Human’, omdat ik vlot meerdere talen spreek, mijn eigen atelier heb, les geef in een leskrijgschool. Ze toonde haar bewondering voor mij door te zeggen dat ik bovenmenselijk ben, maar het is net door mijn menselijkheid aan mezelf te laten zien en zijn, dat ik kon groeien. Door het startpunt te aanvaarden, wetende dat het gesukkel is om te leren, groeide ik. 

Ik hoorde in haar opmerking ook een laag; dit ga ik nooit kunnen bereiken, want ik heb dyslexie. Toen ik haar vertelde dat ik dit ook had, en zelfs een zware vorm, viel ze van haar stoel. Toen vertelde ik: ‘daarom dat ik jullie de nieuwe taken laat voorlezen aan elkaar of dat jullie op het bord schrijven, terwijl ik de uitleg doe. Ik kan dit namelijk niet en ik ontdekte dat jullie dan beter opletten dus een win-win.’ 

Het is niet onze menselijkheid die lastig is; het is het verhaal dat we onszelf vertellen over deze menselijkheid. Hoe snel gaan we niet van ‘ik ben te groot, te klein, te rond, te dun, te ik-weet-niet-wat, omdat ik geen kleding vind die me past’ naar ‘er is iets mis met me en daarom pas ik niet in deze wereld’ naar ‘ik ga dit, wat er mis is met me, verbergen en ervoor zorgen dat niemand dit ooit ziet’ naar ‘de angst om gezien te worden om de mens wie je bent’ naar ‘het idee dat jij - net als anderen - perfect moet zijn.’

Je bent genoeg. 

Je bent een mens. 

Laat jezelf zijn,

Laat jezelf zien.

Suitably yours,

Annelies