Ik heb niets om aan te doen.

Eindelijk had ik nog zo eens een degelijk moment. AAArgg ik weet niet wat ik moet aandoen. Nu kan ik het zien als geweldig en leerrijk, maar op het moment zelf was dat iets anders. Ik neem je even mee.

Momenteel exposeer ik mijn garderobe, mijn oeuvre. In de ruimte is het fris, zoals dat vaak is in een oud gebouw. Als bezoeker, en de eerste uren dat je hier bent, merk je dit niet, maar na een paar uur min of meer stil zitten krijg ik het fris in zomerkleding. Zoals ik reeds geschreven heb warmt mijn lichaam op door te bewegen. Dat is nu net wat ik hier niet echt kan doen. Gelukkig is het toilet tweeëneenhalve verdieping lager. 

Wanneer ik de tweede dag naar hier wou vertrekken kwam het moment. Ik probeerde de puzzel te leggen tussen ‘het is warm vandaag, ik ga met de fiets’ en ‘ik ga het daar wellicht fris krijgen.’ De beste manier om een blazer te transporteren is wanneer je deze draagt, maar daar is het te warm voor. 

Ik had eens een blazer als een pull gemaakt, maar die is te winters voor deze écht zonnige zomerdag. Ik kan toch een onderhemdje aan doen, want een laag dicht op je lichaam is als een extra huid. Ik weet dat ik het daar frisser ga krijgen, maar hoe fris is me niet duidelijk. Het was slechts de tweede dag dat ik naar daar ging. De eerste was rondrennen met kleding: de ideale manier om het warmte krijgen. Nu kan ik duidelijk zien dat ik gewoon niet voldoende informatie had. 

Dan moet ik gewoon iets proberen en we zien wel waar we uitkomen. Waarom kon ik in dat AAArgg-moment daar niet op komen. Ik kan daar nu geen antwoord op bedenken. Emoties nemen bijna altijd het roer over in het leven. Vandaar dat ‘jezelf laten zien en laten zijn’, je de kapitein van je zijn maakt. 

Ik voelde stress, omdat het nieuw was wat ik deed en de locatie eveneens. Feit is dat je bij nieuwe dingen geen voorafgaande ervaring hebt om op terug te vallen, dus je kunt enkel vertrouwen op wat je weet en daarnaast proberen. Mezelf toestaan dat het de eerste keer is: zou het kunnen dat ik daarmee in de knoop zat? 

Accepteren is verwachtingen loslaten. Verwachtingen zijn verlangens, die ik ergens op plak. Mijn verlangens en noden leren kennen en laat me delen van mezelf zien. Verlangens zijn diezelfde twee verpakt als een sticker. Welke sticker plakte ik op mezelf, wat verwacht ik? Ik verwacht dat ik mijn gehele visie de eerste dag volledig ga bereiken in die nieuwe context. Ik lees nu ook wel hoe onrealistisch dit klinkt. 

Maar gevoelsmatig zag dit er uit als AAArgg, ik weet niet wat ik moet aandoen. Met als gevolg dus het meerdere keren veranderen van outfit, wat ik zelden doe. Ik bedacht mijn kleding zelf, dus ik denk voor ik me aankleed. De kleding ligt nu overal in het huis; normaal blijft die enkel in de buurt van de kledingkast. Ik vertrek van huis met het gevoel ‘dit is het beste wat ik er vandaag kan van maken.’ Een laag zelfgevoel; niet fijn om mee te vertrekken. 

Kleding is niet alles in mijn leven, want ik heb ook andere routines en gewoontes die me er weer bovenop hielpen. Een daarvan is: zie het als een les. Wat kan ik hieruit leren? En toen moest ik keihard lachen. Mensen vertellen me vaak over dit gevoel van ‘AAArgg ik weet niet wat aan te doen.’ Ik kon me daar voor een stuk in inleven. Het gebeurde me eens eerder, voor deze ervaring, heel lang geleden. 

Een ervaring zelf ervaren maakt dat ik vooral het emotionele luik meer kan laten zien en zijn. Al deze kleding-denkschrijfsels die ik nu maak, zijn weinig waard zonder het accepteren van het eerste deel: de emotie die het overnam. Tot op heden kan ik nog steeds niet goed benoemen welke emoties het overnamen, maar op zich maakt dit ook niet zoveel uit. 

Het is eerder dat ik aanvaard dat dit aan het gebeuren is. Vervolgens praat ik tegen mezelf alsof ik het heb tegen iemand om wie ik geef. Als de ander door een emotie overrompeld is, maakt het ook niet uit welke emotie er speelt, want ik heb geen reden nodig om er voor degene te zijn. Soms weet ik niet goed hoe ik er voor mezelf, of voor de ander, kan zijn, dan vraag ik dat gewoon. Wat ik nu het meest helpende wat ik (voor mezelf) zou kunnen doen? Ik schreef, want ik weet dat dit helpt, eerst voor mezelf. Daarbij ontdekte ik de humor van de situatie. Ik ga mijn garderobe exposeren en ik weet niet wat aan te doen. Lachen om de absurditeit van mijn leven vind ik zeer helend. 

En later als het moment wat bezonken is deelde ik het. Ook al voelt het kwetsbaar om dit de titel ‘ik heb niets om aan te doen’ te geven. 

Suitably yours,

Annelies