liefde is zijn en zien, hier met dit en nu.

Herlees even de vorige blogpost. Ik had dit net geschreven en ik zat alweer in een dergelijke situatie. 

Iemand mailde me dat hij mijn werk had gezien en dat het hem aansprak. Hij deed mij een voorstel, waarbij hij me een kans bood tegen betaling. Ik bekeek het even, het sprak me niet aan. Een paar dagen later belt een collega van die persoon mij op. In het gesprek is duidelijk dat die mijn werk niet gezien heeft, dus hoeveel is het compliment dan waard? Hun aanbod spreekt me niet aan. 

Maar ik merk dat dit me raakt. Ik ben van streek. Ik schrijf een kleermakerszit over dit onderwerp en ik zie, misschien onder andere daardoor, het zo helder voor mijn ogen gebeuren. En toch maakt het me van streek. Het gedrag, de gedachten en de gevoelens van anderen heb ik geen controle of verantwoordelijkheid over. 

Er is boosheid, want was die ander met zijn stomme gedrag er niet geweest dan had ik dit gevoel niet gehad. Dat is de gevoeligheid van jezelf te laten zien en te laten zijn, dat je met anderen in interactie gaat. Er is teleurstelling; is deze wereld echt zo een manipulerende-op-geld-uitzijnde toevallige samenscholing van mensen? Er is kritiek naar mezelf, want wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen? 

Voor mezelf is het leerrijk om in kaart te brengen wat er aan de hand is. Ik probeer de emoties en wat ik aan mezelf vertel op te schrijven. Nu niet, maar later heb ik daar iets aan. Dit is wat er nu speelt. Vervolgens doe ik iets. Iets wat ik graag doe en mij een zekere rust geeft: koken, lezen, tekenen, wandelen. Als ik me me wat rustiger voel, dan kijk en luister ik naar wat ik mezelf vertel. 

Ik hoor de subtiel zure ik-ben-niet-genoeg stem. Dan ga ik terug naar de heilige graal. Schaamte kan niet overleven wanneer empathie er tegenover staat. Ik praat erover met iemand die om me geeft en me kan ondersteunen. Dit is geen evident gesprek, maar een hobbelig pad van zoeken. Ik wil vooral voelen dat de ander dit ook meemaakt en dat dit er mag zijn. 

Liefde is zijn en zien hier met dit en nu. 

Maar ik wil niet in een dergelijke maatschappij leven. Ik vind het niet fijn om met dergelijk gedrag om te gaan. Ik geloof in een menselijke maatschappij, waarin ieder zijn kennen en kunnen deel uitmaakt van een groter geheel. Waar we via creativiteit geven en verbinden met de ander. Waar noden en behoeften besproken kunnen worden. Waar we luisteren naar elkaar om de ander zelfstandig zijn behoeften duidelijk te krijgen. Waar iedereen gelijkwaardig is. 

‘Jaja, Annelies droom maar verder’, zegt het koor van realisten in mijn hoofd. Nu zie ik dat ik soms de we-moeten-eerst-zien-en-dan-gelovers te overtuigen, motiveerde. Ik manipuleerde anderen. In kleine gesprekjes, door hen niet te laten zien en laten zijn voor wie ze zijn. Door zo hard te geloven in wat ik hierboven schrijf. 

Ik wil anderen inspireren om zichzelf te laten zien en te laten zijn. Maar mijn visie of droom op een ander plakken is niet aanwezig zijn in het hier en nu. En is mijn droom niet realiseren maar motiveren. Ik kan niet zomaar een kledingstuk bedenken en dan anderen motiveren het te dragen, omdat ik dat een goed idee vind. De enige manier om een menselijke maatschappij te creëren is ook elke keer in het hier en nu te zijn. 

Liefde is zijn en zien, hier met dit en nu. En in die aanwezigheid zie je of we de ander kunnen laten zijn. Ik hoop dat je net als ik nu ook leest dat de meeste mode manipulatie is. 

Suitably yours,

Annelies