een idee dat al even op me plakte.

Stel je wandelt en plots komt iemand op je af. Deze persoon begint een gesprek met jou. Je weet niet geheel of je dit echt wilt, maar je gaat het gesprek aan. Je gelooft namelijk in een menselijk samenleving ;)

De persoon in kwestie geeft je een compliment over je verschijning. Je vindt dit fijn om te horen. De ander wil duidelijk het gesprek verder zetten en jij kiest ervoor om open te staan. 

De aanspreker deelt zijn visie op de wereld en het leven. Voornamelijk door te vertellen wat er ontbreekt in deze samenleving: een gebrek aan contact, menselijkheid en vrolijkheid. En daarom knoopt die persoon gesprekken aan met vreemden. 

Mensen waarvan diegene voelt dat ze dezelfde vrolijke ziel zijn. Opnieuw is het fijn om dit compliment te horen. Je kiest er opnieuw voor om open te staan voor het gesprek. Nu komt de ander met zijn oplossingen voor het gebrek aan menselijkheid in de samenleving: we moeten dit en we doen dat zo. 

We moeten meer menselijk contact hebben en dit doen we door elkaar aan te spreken in het park. We moeten meer vrolijkheid maken en dit doen we door complimenten, aan mensen die we niet kennen, te geven. We moeten meer menselijk zijn en dit doen we door dit soort spontane gesprekken. Je bent geheel onder de indruk. 

En ja, het is fijn om met iemand te babbelen en even uit de bubbel van je eigen gedachten te zijn. Ja inderdaad, wat hij aankaart zijn potentiële oplossingen voor dingen die je ook mist in deze maatschappij.

Het gesprek rond af. Je hebt eerst een blij en vrolijk gevoel. Het is inderdaad fijn om met anderen te praten. Daarna voel je heel geleidelijk aan een subtiel zuur gevoel opkomen. Het gevoel van ik doe niet genoeg om een menselijke maatschappij te creëren. 

Herken jij deze situatie? En dit subtiel zure gevoel? (soms komt dit pas na hele lange tijd).

Ik koos er bewust voor om het voor jou te schrijven in plaats vanuit mezelf. Door in deze vorm te schrijven gaat het meer over jou en is het verhaal zelf al een vorm van manipulatie. Dit is een verhaal van manipulatie. In de psychologie wordt manipulatie en motiveren gezien als hetzelfde. Dit is een idee dat al lang op me blijft plakken. De subtiele zure manipulatie die ik vaak zie in deze maatschappij, vooral als mensen je geld willen, is niet zonder snijdende kanten. We worden gemotiveerd om dingen te kopen. We worden dus gemanipuleerd om dingen te kopen.  

Millimeter per millimeter krijg je het gevoel dat wat je nu doet, niet genoeg of goed is. De woorden zijn zo verfijnd uitgezocht dat je niet anders kan, dan erin volgen. Wie wil nu geen menselijke maatschappij? Maar het gedrag is het tegenovergestelde: het gedrag van de ander kan je enkel leren kennen door het verstrijken van de tijd. 

In deze verbeeldingsoefening liet ik de ander gebruik maken van de chaos. Chaos die de aanspreker eigenlijk zelf creëert. Door je in het wandelen te overvallen met een compliment is er chaos. Het is wel fijn om een compliment te krijgen, maar je was gewoon aan het wandelen. Wilde je dit gesprek nu echt wel? Omdat het een absurde, en ergens een positieve, situatie is, kies je voor de open manier om het gesprek aan te gaan. Dit principe herhaalt zich enkele keren in de tekst. 

Iemand die echt verbinding met jou als mens wil doet dit uit respect voor jouw ritme. Je kan geen vertrouwen, vriendschappen en menselijkheid manipuleren. 

Is een mooie winkel met een rode loper voor jou dan een vorm van manipulatie of ben ik het nu te ver aan het drijven? Ik vind het vrij vreemd dat iemand die me totaal niet kent, en nooit de moeite gaat doen om me te leren kennen, zegt wat ik zou moeten aandoen. 

Suitably yours,

Annelies