Ik conformeer, ik accepteer.

Wanneer het me voor het eerst opviel weet ik niet meer precies, maar het werd me heel duidelijk toen ik in het park wandelde. Om de één of andere reden is er veel minder volk in de stad en het park dan anders. En toen viel het me op hoe ik meer het park kan zien. Ik zag de ruime ruimte; het groene groen. Op een manier waarop ik het nog nooit eerder zag. 

De verwondering in het moment is altijd de meest intense. Het voelde alsof ik voor het eerst het park echt kon zien. Zonder anderen. Als ik naar een stuk keek waar mensen waren, dan ging mijn focus naar de mensen. Vandaar ook dat ik bijvoorbeeld graag door een winkelbuurt wandel, wanneer deze gesloten is. Omdat ik me dan kan focussen op de winkels. 

Het was de eerste keer dat die focus op de medemens me zo helder werd. Terwijl dit me duidelijk werd, vroeg ik me af waar ik naar kijk als er anderen zijn. Hoe anderen zich gedragen, hoe de groep zich gedraagt, wat de grote lijnen zijn. Ik zoek naar patronen in een groep. Hier in dit park zit je met vrienden iets te drinken of lees je alleen een boek. In dit deel wandelen de mensen meer. 

Waarom deed ik dat, wat levert me dit op? Waarom stel ik me die vragen, waarom focus ik me zo op anderen, waarom zoek ik naar die grote lijnen? Omdat ik me dan kan laten inpassen in het geheel, zodat ik me zo kan gedragen dat ik geen problemen creëer. Zodat ik me kan aanpassen aan de opvattingen binnen de groep. 

Ik schrijf dit hier nu even snel op, maar dit is confronterend. Dit deel van mezelf was me nog niet zo duidelijk. Ik heb al even door dat ik focus op anderen, en dat ik daar veel uit leerde, maar dat ik dit zo deed als ik nu ontdekte, pffff. De verwondering in het moment is altijd de meest intense. 

Het is wat het is. Het is niet goed of slecht. Het is dienend of niet dienend en niet dienende dingen kunnen indirect dienend zijn. Het laat mezelf een deel zien en zo ook zijn. Dit mantra herhaal ik op het moment dat ik erken dat ik zo in een moment zit. 

Wat is zo een moment eigenlijk? Door in het lege park te zijn, zag ik glashelder dat mijn focus naar totaal andere gaat dan in een vol park. Daardoor ontstond de vraag: ‘waar gaat mijn focus dan daartoe in een wereld met mensen?’ Het antwoord daarop is: ‘naar het zoeken van grote lijnen in het gedrag, met als doel geen problemen te veroorzaken.’ Dit is een moment waarop ik glashelder mijn eigen masker zie. 

Een masker dat ik gebruik om in sociale omstandigheden te functioneren. Ik kan nu een uiteenzetting geven over wat ik denk waarom dit zo is, maar eigenlijk neemt dit de confrontatie met dit masker niet weg. Nu begrijp ik ook waarom sociale dingen zo vermoeiend voor me zijn; ik conformeer. 

Ik schreef al eerder over dat we als mens twee paradoxale behoeften hebben. Ten eerste de behoefte om gezien te worden, om de unieke persoon die we zijn, en ten tweede het verlangen om deel uit te maken van het grote geheel.  

Een kinderlijk antwoord hierop is: ik deel de delen van mezelf die passen in het geheel en ik hou de andere voor mezelf en mijn intieme kring. Wat is daar kinderlijk aan? Dit is een gedrag dat ik mezelf eigen gemaakt heb toen ik kind was, omdat ik geen problemen wou laten ontstaan. Zo ontstond mijn masker. Een masker van analyseren van gedrag, gedachten en gevoelens. Wat me in mijn werk ook goed van pas komt. 

Maar wat een korset is geworden als ik wil gezien worden om de unieke persoon die ik ben. Die unieke delen hou ik voor mezelf en voor mijn intieme kring, maar vooral voor mezelf. Door geen problemen te willen veroorzaken, wacht ik tot het moment dat ik mezelf kan laten zien. Ik kijk of er in de context ruimte is voor mijn uniek-zijn. In deze wereld is niemand op je aan het wachten. 

Hoewel ik me soms conformerend en probleemvermijdend vind, accepteer ik mezelf volledig. 

Suitably yours,

Annelies