Verwringing

Iets waar ik tijdens het winkelen en shoppen altijd op let is hoe de verkoper omgaat met de klant. Waarom vind ik dit zo belangrijk? Omdat verwringing begint op het moment dat de ander zich niet laat zien en zijn, zoals die is. Het is die verwringing die je spullen en kleding rondom je laat hebben die je niet ondersteunen. En het is mijn doel je te inspireren om kleding in je kast te hebben, die je ondersteunt om jezelf te laten zien en jezelf te laten zijn. 

We kennen allemaal een gelijkaardige scène, waarin we met een kledingstuk van de winkel thuiskomen, waarvan we ergens al voelen dat we het niet gaan dragen. Soms hou je het jaren bij je om de juiste gelegenheid te vinden. Soms probeer je het aan een ander te geven, dan heeft het nog een tweede leven. Ik weet niet of jullie dit ook doen, maar ergens ga ik dan uitpluizen. Hoe komt het dat ik dit kocht?

De vraag ‘hoe komt het dat ik dit niet draag?’ is ook een interessante. Meestal is het antwoord dat het je kleur, vorm, materiaal of verhaal niet is. Deze vraag leert je bij over volgende aankopen: ‘Ga ik deze kleur, vorm, dit materiaal of dit verhaal voldoende dragen?’

Als ik eerlijk antwoord op de eerste vraag, ‘hoe komt het dat ik dit kocht?’, is het omdat ik me ergens in wrong. 

Ik wou het gevoel van ‘er niet bij horen’ wegkopen. Ik hoor de verkoper nog zeggen: ‘ja, dat is iets wat je gemakkelijk met alles kunt combineren, dat past overal bij.’ Ik wou het gevoel van ik-ben-toch-iemand-die-veel-te-hoge-eisen-stelt van me afschudden. Ik denk nu aan een marine blouse die ik net naar de kringloop bracht. Deze had een boothals en ik heb liever een ronde hals. Haha, een boothals is toch logischer bij deze stijl. En als je van veraf kijkt maakt dit niet eens een groot verschil. 

Dit deed me dan twijfelen. Allez, dat denken en twijfelen is toch niet nodig. Volg je gevoel. Toen had ik ook al de regel; als je twijfelt is het een nee. Maar ik kocht het dus toch, omdat ik van mijn te hoge standaarden gevoel af wou. Nu leg ik de verantwoordelijkheid bij mij; ik kocht de blouse. Maar er is ook een deel van de verkoper. 

Ik probeer woorden te vinden om het deel van de verkoper duidelijk aan je te maken. Het gaat me niet om het toeschrijven van de verantwoordelijkheid, maar we zijn sociale wezens en we zijn verantwoordelijk voor hoe we de ander zijn leven aanraken. Het is alsof bij de moeilijke momenten de ander (ik) in de relatie genegeerd wordt, maar alle voordelen van de verbinding die neemt de een (de verkoper) graag. En omdat dit voor de een werkt, doet ‘ie er alles aan om de relatie te behouden. 

Uiteraard wil diegene verkopen. Zijn doel is duidelijk niet hetzelfde als het mijne: authenticiteit in de wereld brengen door mezelf en anderen te inspireren zichzelf te laten zien en zijn. Ik merk dat als je met kledingverkopers praat ze allemaal jaknikken bij deze visie. Maar dat is op het moment dat het moeilijk wordt. De klant vraagt iets wat ze niet hebben, wat niet mogelijk is. Dan wordt de vraag genegeerd en zo ook de authenticiteit van de klant. En dit koppelde ik aan mijn nood om mijn gevoel van ik-stel-te-hoge-eisen van me af te leggen. 

Het stemmetje in mijn hoofd zegt nu: ‘ben je nu niet aan het muggenziften?’ Nee, ik wil je de wringing leren kennen. Door te herkennen dat je in een wringing zit, kan je er anders mee omgaan. De basis van de wringing is dat de voordelen van de verbinding gebruikt worden, maar dat de lastigheden eigen aan diezelfde verbinding verwrongen worden. 

Waar werd er gewrongen in mijn verhaal? Het eerste kledingstuk waar ik het over had, dat kocht ik omdat ik erbij wou horen. Ik kocht het erbij horen met een kledingstuk. We weten allebei dat dit niet werkt. Als je je aanpast aan de wringing, wordt je geaccepteerd omdat je op de anderen lijkt. Maar erbij horen, kan enkel wanneer je gezien wordt om wie je bent. En dit ging in de kleine opmerking van de verkoper verloren; het potentieel om gezien te worden.

Het tweede verhaal laat ook een deel van verwringing zien. De grappige opmerking van de verkoper, lacht letterlijk mijn nood weg. Deze opmerking had het effect op me dat ik ging twijfelen. De verkoper neemt geen verantwoordelijkheid over hoe hij mijn leven aanraakte en gooit de twijfel terug naar me alsof hij er niets mee te maken heeft. 

Jezelf laten zien en laten zijn is geen modegril, maar de weg naar een verbinding van mens tot mens ook in een verkoopcontext. 

Suitably yours,

Annelies