Moeten en willen
Deze binnenkopper kent u ook: doe dingen vanuit willen, niet omdat je ze moet. Hoe ik het lang toepaste was: ik wil dit graag af hebben voor de middag, ik wil mijn administratie in orde maken, ik wil dat dit vlot gebeurd. Door mijn planning en to-dolijstje meer als een wil-lijstje te beschouwen, merkte ik toch een aantal ingrijpende verschillen op.
Ik ben rustiger. Er is geen haastige druk die achter me aan loopt, wat een deel van mij is. Door die rust werk ik geconcentreerder en is het resultaat beter. Ik kies ervoor om bewust aanwezig te zijn bij de taak waarvan ik kies om ‘m te doen. Ik begin met de vragen ‘wat is dit, hier en nu?’ Vervolgens merkte ik dat ik het aangenamer en leuker vind; wat de twee bovenstaande veranderingen versterkte. Ik gebruik die techniek ook om dingen gedaan te krijgen die me minder warm maken. Door te zeggen: ‘ik wil mijn administratie gedaan hebben.’ Meestal maakte ik het concreet, bijvoorbeeld: deze vijf dingen wil ik afronden. Er zijn mensen bij wie afvinken werkt, maar bij mij niet. Het doet me niet veel en een taak is vaak groter dan een afvinkbare to do.
De vuilbak buiten zetten, dat is ineens gedaan. Maar een mail schrijf je om een antwoord te krijgen, dus volgt daar weer een andere to do op. Anderzijds maakt de ik-wil-benadering ook dat als het niet loopt zoals gepland, door wat dan ook, dat ik gemakkelijker kan schuiven. Ik wou dit graag afronden, maar dit is niet het geval. Dus wanneer kan ik hier verder aan werken? In plaats van de frustratie van dit is niet hoe het moet.
Ik ben nu bezig om mijn diepere wensen en verlangens uit te schrijven. In mijn dagboek neem ik de tijd om verschillende domeinen in het leven tegen het licht te houden. Waar sta ik, waar wil ik naartoe en wat is de volgende stap. Vroeger deed ik deze oefening ook, maar nu is er iets anders. Ik doe deze samen met anderen, mensen die dicht bij me staan, en ik neem er bewust en door praktische redenen meer tijd voor. Ik spreek met anderen af om dit te schrijven en aan elkaar voor te lezen, dus dan heb je tijd om na te denken tot de volgende afspraak.
Wat ik merkte is dat het niet zo duidelijk zwart-wit is. Hoe fijn en gemakkelijk dat ook zou zijn. We veranderen de woorden en we voelen en gedragen ons anders. Sommige dingen die ik wil zijn geïntegreerde moetjes. Sommige moetjes zijn geïntegreerde willetjes.
Vertragen, mijmeren en nadenken zijn als sinds lange tijd mijn trouwe vrienden. Tijd alleen om deze uit te voeren, doet me goed. Dus wil ik in mijn planning daar tijd voor maken. Het voelt zelfs bijna alsof het moet. In periodes dat ik het immens druk heb, ga ik nog steeds tijd maken om te wandelen. Als is maar meer tijd plan om op de afspraak te geraken, zodat ik kan mijmeren. Maar net zo als alles in het leven, zijn dingen dienend en niet dienend.
Dat mijmeren dient me enorm; waar denk je dat mijn kleding-denken vandaan komt. Het geeft me ook de tijd om alle kanten te bekijken en de menselijkheid van de ander te respecteren. Ik besteed een groot deel van mijn mijmeren aan compassie voor anderen. In het moment met de ander luister ik aandachtig. Tijdens mijn mijmeren speel ik dit in mijn hoofd herhaaldelijk af. Om te horen hoe de andere het zegt en wat zegt die nu juist om vervolgens te ontdekken, zoeken, onderzoeken en voelen: hoe wil ik daar nu tegenover staan?
Dit heb ik in de tweede lockdown uiteraard ook gedaan. Er was een situatie die extra aandacht vroeg. Ik wou deze professioneel aanpakken, als het mis ging dan hing daar wel een prijskaartje aan. Ik wou niet over mijn heen laten walsen en ik had recht op deze kans. Kortom, ik wou dit gewoon. Het was belangrijk voor me, dus gaf ik er tijd en aandacht aan.
Wuppa, hij belt boos en brullend dat het niet ok is dat we de huur niet betalen en dat onze kleding nog in de winkel staat tijdens deze lockdown. Ik voelde dat hier meer onder zat. Iedere keer dat er contact was met hen namen we, de twee andere ontwerpers en ik, de tijd om naar elkaar te luisteren. Om vanuit de verschillende perspectieven en noden een professioneel antwoord te formuleren.
Herhaaldelijk schreven of communiceerden we een antwoord, waarvoor we zowel onze professionele- als persoonlijke go gaven. Onder ons was er ruimte en tijd om verschillen in ervaring, mening en visie te delen. Zo kwamen we elke keer tot een voorstel waar we alle drie achter stonden. Ik vind het heel belangrijk om in samenwerkingen elk mens zijn individualiteit ruimte en zo ook veiligheid te geven. Heel herhaaldelijk mijmerde ik uren over hoe ik dit zou kunnen aanpakken. Ik bestudeerde opnieuw mijn inspiratiebronnen om concreet te maken wat ik wou. Op een menselijke manier lastigheden recht in de ogen kijken om er allen beter van te worden.
Het huurcontract van de winkel is verbroken door de verhuurder. Hij had niet in het contract gelezen dat we geen huur moesten betalen tijdens een lockdown. Om terug te komen op de moetjes en de willetjes; ik denk dat ik mijn intuïtie moet volgen. Ik voelde al sinds het begin: hier zit iets meer onder.
Sommige dingen die ik wil zijn geïntegreerde moetjes: een hele maand heb ik tijd en energie gestopt in het menselijk- en professioneel behandelen van iemand die een contract tekent zonder het te lezen. Dit wou ik, maar dit is een geïntegreerd moetje: je moet altijd blijven uitgaan van het feit dat de meeste mensen deugen. Het moetje zit in het ‘altijd blijven.’ Dit is niet evident om dit moetje in mezelf te ontdekken. Op een degelijke manier omgaan met een contract is zelf niet onprofessioneel meer, maar respectloos. Het is aan mij om mijn wil, kwetsbaarheid, mijn menselijkheid te beschermen. Ik wil blijven geloven dat de meeste mensen deugen, maar daarom is het beter om me te verwijderen van mensen die dit geloof aan diggelen slaan.
Sommige moetjes zijn geïntegreerde willetjes: ik moet van mezelf professioneel zijn en dan bedoel ik in de niet-werkcontext. In dit verhaal maakte dat ik niet de vraag stelde: ik begrijp het niet, wat is er nu ineens aan de hand? Het is begrijpelijk dat als hij onmiddellijk boos en brullend opbelt dat rustig blijven en vragen ‘wat is er aan de hand’ een onnatuurlijke reactie is. Maar je kan altijd terugkomen op een gesprek. Ik merk dat mijn moetje is wat ik zie als correct en professioneel: ik moet ervan uitgaan dat de ander ook professioneel en correct handelen als doel heeft. En dit is een wens van me: ik wil zó graag een menselijke samenleving, waar we empatisch en barmhartig met elkaar omgaan. Dat ik de eerdere signalen met mijn wil weg waste.
Dus wil je die kleding kopen of dragen of moet je dat?
Suitably yours,
Annelies