Agree to disagree.

Kritiek krijgen is voor mij een gevoelig ding. Een paar dagen geleden kreeg ik een opmerking, die op me bleef plakken. Ik neem je even mee in mijn gedachtegangen, want ik heb iets toegepast wat mijn ogen opende. 

De opmerking was dat ik niet voldoende communiceerde. Ik ben verantwoordelijk voor het grote geheel van het project en de persoon die dit zei werkt aan een deel van het project mee. In het moment had ik door dat hij iets nodig had, wat hij ‘meer communicatie’ noemde. Dus ik zei, wat voor mij het beste werkt zijn concrete vragen. Vraag mij concreet waar je nood aan hebt, of welke info je nodig hebt, om verder te kunnen werken en dan kan ik daarop antwoorden. Al is het antwoord ‘dat weet ik nog niet.’

Daarna had ik een fijn gevoel, omdat ik van mezelf vind dat ik voldoende communiceerde. En ik kan begrijpen dat die persoon meer, of een andere vorm van, communicatie nodig heeft, maar daar ligt de bal in zijn kamp. Zoals wel vaker het geval is, merk in de dagen hierna dat het mij blijft bezighouden. Het popt op in mijn gedachten, terwijl ik andere dingen aan het doen ben. Het blijft geregeld terugkomen gedurende een paar dagen. 

Omdat dit een gevoelig punt is voor me, gaf ik mezelf comfort en warmte. Ja, dit is een gevoelig ding voor je. Je bent veilig, you agree to disagree. Iedereen is anders en dat is wat je belangrijk vindt en soms geeft je dat een lastig gevoel. Dat is een bijeffect van kiezen voor authenticiteit. Vervolgens ging de magnetische aantrekkingskracht richting die opmerking liggen. 

Maar toch bleef het terugkomen. Ok, dacht ik, dan draai ik het om. Je wilt me iets vertellen, maar omdat het een gevoelig punt voor mij is, ga ik wel het gesprek leiden. Ik gebruikte ‘the work’ van Byron Katie. Dat zijn vier vragen om los te komen van zaken die je gelooft. De eerste vraag: is het waar? Ik voelde onmiddellijk een harde nee, want ik communiceer wat ik wil en moet gecommuniceerd hebben. 

Het gevoel wat het me gaf zal ik met je delen. Ik zag helder een afstand tussen mijn waarheid en die van de persoon. Beiden zijn waar, de ander vindt dat ik niet genoeg communiceer en ik vind dat ik dit wel deed. Deze kunnen gewoon naast elkaar bestaan. Dit is wat zich hier voordoet. Dit gaf rust en duidelijkheid. Ik respecteer mijn eigen waarheid, ik voelde me in mijn kracht staan.  

Ik kon hierdoor ook het contrast zien met hoe ik vroeger omging met kritische opmerkingen. Stel dat ik in het verleden dezelfde opmerking had gekregen, wat zeker is voorgevallen, dan ervaarde ik dat anders. Het is alsof er aan de zin die gecommuniceerd was, de niet-genoeg-sticker plakte. Het was alsof dat sowieso waar was en er dus geen ruimte was voor mijn waarheid. Hierdoor kon ik er ook geen gehoor en waarde aan geven. Aan de opmerking van de ander plakte mijn eigen waardeoordeel. Door mezelf de vraag te stellen of dat oordeel waar is, komt er afstand. 

In die afstand ontstaat ruimte om mijn denken te bekijken. Door die ruimte kon ik ook terugvallen op de waarden, die me inspireren om te communiceren zoals ik dat wil. Ik ontdekte ruimte voor groei en andere mogelijkheden. Anderzijds ontdekte ik ook een grens. Wanneer de ander de verschillende waarheden niet kan laten zijn, kan er geen gesprek zijn. Dan wordt het een welles-nietes-gevecht. Waar ik de waarde niet van inzie en laat staan de energie voor heb. Dus ik voelde duidelijk dat ik energie en tijd geef aan gesprekken, niet aan gevechten. 

Dit vertel ik je, omdat er een directe lijn is tussen mijn ervaring en wat ik merk wat gebeurt tijdens het shoppen. Al meer dan 16 jaar heb ik het privilege om te leren van, en met, mensen samen in de paskamer. Ik zie nu het magnetische effect van niet-goed-genoeg en jezelf niet zien, door het aannemen van zijn waarheid als de jouwe. Je zou de gepresenteerde kleding kunnen zien als de kritiek, dat ik niet voldoende communiceer. Je draagt bepaalde vormen, kleuren en materialen niet wanneer deze een trend zijn. Je zou dit kunnen zien als een waarheid. De vraag die ik je wil laten stellen is: het gevoel dat je hebt tijdens het shoppen, is dat waar? Is het waar dat ik daar niet mee sta? Is het waar dat dit jou niet past? 

Ik zou je ook willen laten kennismaken met de andere vragen van Byron Katie. Kan je weten dat het waar is? Hoe voel, gedraag en denk je als je gelooft dat het waar is? Wie ben je als je dit niet gelooft? 

Voor mij helpt het om in dergelijke momenten terug te vallen op mijn waarden. Agree to disagree is een gevolg van kiezen voor authenticiteit. Mijn eigen waarheid en zo ook waarde laten zien en laten zijn, heeft als gevolg dat anderen anders zijn en dus hun waarheid en waarde hebben. 

suitably yours,

Annelies