Haar zien.

Haar zien triggered me. Haar aanwezigheid toen, laat me tot nu dingen zien en zijn. Ik zag in haar mezelf terug. De Annelies van jaar geleden. Pff, dat is confronterend om naast je oude zelf te zitten. Ik kon me nog goed in de jongere Annelies inleven. Wellicht zat daar wel een verkleurde filter op, maar ik herinnerde me nog hoe ik dacht, voelde en deed. Omdat ik dat in haar zag. 

Hoe hard ik toen op zoek was naar erbij horen. Gezien en gehoord worden omwille van wie ik ben. Maar omdat ik nog jong was, was het zoeken naar wie ik ben er ook nog een deel van. Ik zag een eenzaam iemand die er zo van overtuigd was dat je overgeven aan ‘de anderen en de wereld’ de manier was om erbij te horen. Ik keek, vergeleek en inspireerde me op anderen om te zien hoe je dat doet leven. Ik gebruikte mijn nieuwsgierigheid toen om te leren van anderen. Ik had het gevoel dat ik niets wist, weinig kon en gevoelens me verwarden. Dit is hoe ik het nu zie. 

Toen keek ik met een geheel open blik naar de wereld. Waar ik in mijn tijd alleen dan vaak over nadacht. Wat is daar nu gezegd, wat is daar gebeurd, wat was het gevoel dat daar leefde? Ik was buigzaam en flexibel. Ik deed niets waar ik me nu voor schaam of waar ik mij niet meer mee kan verbinden. Dat was het gekke aan haar zien. Ik kon me totaal inleven in de jonge Annelies. 

Ik vroeg me af: wat zou ik haar, maar vooral de jonge Annelies, kunnen vertellen, geven of laten ervaren, zodat ze deze weg niet of anders zou moeten afleggen. Wat miste de jonge Annelies? Wat zou ik kunnen doen voor anderen die in een gelijkaardige situatie zitten. Doordat ik naast de jongere Annelies zat, kon ik me ook glashelder inleven in hoe die zou reageren. Deze blog zou ze niet lezen. De manier hoe ik hier dingen uit de doeken doe, daar zou ze te flexibel naar toe buigen. 

Mijn verlangen naar verbinding, gecombineerd met mijn nieuwsgierigheid naar de ander én de wereld, sneeuwde de weg naar mijn verbinding onder. Na een eerste periode waarin de jongere ik openstond voor de andere en daardoor onlogica en teleurstelling leerde kennen. Huh? Deze persoon zegt toch zo te zijn, maar het gedrag zie ik als anders. Mijn openheid maakte dat ik geloofde wat de anderen zeiden. Als dit niet zo bleek te zijn, verafschuwde ik mijn openheid. Daarnaast gebruikte ik mijn nieuwsgierigheid om alles wat de anderen doen, voelen en denken op te vangen. Deze kennis en kunde, die ik daardoor opdeed, leverde me nog niet het gevoel van erbij horen op. Dus ik vervloekte mijn nieuwsgierigheid. 

Hoe had ik die Annelies kunnen duidelijk maken, dat het net door het aanvaarden en gebruiken van die openheid en nieuwsgierigheid is, dat erbij horen kan ontstaan. Ik wou toen bepaalde delen van mezelf wegstoppen en dan zou ik erbij horen. Dus ik verborg mijn openheid en nieuwsgierigheid een beetje; ik was daar niet zo goed in. Er was van alles aan me dat maakte dat ik geen liefde en verbinding waardig was. Nu kan ik zien dat door dat te denken, ik me zo ook gedroeg en dat anderen dan ook zo met me omgingen. 

Ik geloofde de verhalen die ik zelf maakte op basis van die twee eigenschappen. Dit was de gouden graal waarvan ik geloofde dat dat was hoe je moest leven. Al mijn energie ging naar het zoeken en ontleden van de delen van mij die niet pasten in dat idee. Ik had het vaststaande idee dat liefde de struggle was tussen wat ik nu benoem als wie ik ben en het idee wie ik moet zijn. Dus ik moest vechten, werken en tonen dat ik liefde waard was door mezelf te verloochenen. Nu kan ik eenvoudig zien dat het de keuze is om te focussen op in de wereld stappen en kijken naar wat maakt dat ik liefde en erbij horen waardig ben, in plaats van het tegenovergestelde: zoeken naar wat is er mis met mij. 

Alle kleine details in hoe ze daar zat maakten dat ik dit terugvoelde in mezelf. Ik weet dat iedereen zijn eigen pad moet gaan. En ik ben blij met wat ik me liet leren. Maar hoe kunnen we anderen de ruimte geven om zichzelf te laten zien en te laten zijn. 

Suitably yours,

Annelies