De intelligentie van het water

Ik schreef in voorgaande kleermakerszit dat ik bleef tollen over dat artikel waar ik integreren uit de doeken doe. En dat er meerdere punten waren. Blijkbaar had ik een gehele kleermakerszit nodig om het eerste punt uit de doeken te doen. Een andere vraag die ik mijzelf blijf stellen: ‘is het moeilijk omdat ik zeg dat het zo is of is dit een gevoel wat ik er wil op plakken?’

Ik schrijf in de kleermakerszit dat het moeilijk is om een heel oude gewoonte aan te passen. Ik maak de conclusie dat het moeilijk is, omdat het lang duurt en ik er uiteindelijk maar gedeeltelijk in slaag. Is dit de manier waarop ik die aanpassing wil beoordelen? Is het resultaat en de snelheid de manier waarop ik de aanpassing wil beoordelen? Het feit dat ik de vraag stel is al genoeg om te concluderen dat het antwoord ‘nee’ is. Ik wil blijkbaar als een grondige strom alles veranderen. 

Terwijl het eerder gaat als intelligentie van water. Golven die komen en gaan. Dit zie je trouwens niet vanuit de lucht. Ik merkte op dat je die beweging van golven niet ziet vanuit de lucht, dat je de permanente schuimkop van de breking van de golf ziet. In tegenstelling tot wanneer je in de zee speelt met de golf en elke keer wacht op de breking. Als je kijk naar hoe water een landschap uitgraaft, beeldhouwt en vormgeeft door gewoon keer op keer te passeren. Dan zie je de kracht van water. En daar leid ik de intelligentie van water van af. 

Water neemt het eenvoudigste weg. Als element zijn de eigenschappen weinig krachtig: doorzichtig, extreem flexibel, neemt andere eigenschappen over. Wil dit dan zeggen dat het beeld van zijn zoals water, dat je karakterloos bent? Eigenlijk niet. Maar toch merk ik dat het stille verzet geleidelijk aan iets in een eenvoudigere richting. Mouleren en flexibel zijn naar iets zijn geen eigenschappen waar ik laaiend over wordt.  

Het gehele idee van verandering is moeilijk; het komt voor een stuk voort uit het feit dat we kijken naar het resultaat. Mijn doel is de wereld een plaats laten zijn waar iedereen zichzelf kan laten zien en laten zijn door mezelf te laten zien. Ik weet dat ik dit niet ga bereiken als ik focus op letterlijk ‘de wereld.’ Het helpt me om dit te groot te verbeelden, omdat ik een klein stapje niet genoeg vind. Stel dat ik zou zeggen dat ik me beperk tot mijn wereld of de mensen dicht bij mij. Het feit is dat alles met elkaar verbonden is en dat ik zie dat het groter geheel dit nodig heeft. 

Ik zou alles wat ik wel, en niet, doe kunnen afwegen tegen het feit van het wel of niet bereiken van bovenstaand doel. Dit zou betekenen dat ik de gehele tijd moet leven met het feit dat er meer te doen is dan wat ik al deed én het zou me verantwoordelijk maken. Het gedrag, de gedachten en de gevoelens van anderen heb ik weinig tot niets mee te maken. Ik ben wel verantwoordelijk voor hoe ik de anderen hun leven aanraak en daar probeer ik vanuit mijn doel naar te denken, voelen en handelen. 

Je hersenen vertellen je wat zij denken wat je wilt horen. Dus als ik mezelf de gehele tijd vertel dit is moeilijk, dit is lastig, dan gaan mijn hersenen bij een situatie uitkijken of dit niet te moeilijk of te lastig is. Maar wat kan ik mijn hersenen dan vertellen om de waarden waar ik naar wil leven te concretiseren? 

Het eerste waar ik nu aan denk is: helder krijgen wat je wilt. Dit opschrijven en je afvragen: is dit duidelijk genoeg? Dit was in het geval van de toiletgewoonten duidelijk. Vervolgens zoeken naar het juiste moment om in te haken. Dit bleek bij een oude gewoonte geen evidentie. Het is niet altijd het begin, waar je de trein van richting kunt veranderen. Het is zoeken naar waar zit de wissel. Zoals ik hierboven beschrijf, in de context van een menselijke wereld maken, hoe raak ik anderen hun leven aan. Dit is de wissel, het moment dat je kunt inhaken in je gedachtenstroom. Gedachten maken je gevoelens en deze bepalen je gedrag. Vandaar dat het belangrijk is om een moment om in te haken te vinden, daar start de beweging. 

En vervolgens vertrouw je op de kracht van de intelligentie van het water. Je weet waar je naartoe wilt. Je nam de tijd om de wissel te zoeken. En neem je de kleine stapjes, soms te belachelijk om over na te denken, in de richting die je wilt volgen. En let op je hersenen: geef hen de voedingsstoffen die nodig zijn om jouw doel te bereiken. Iets groots bestaat uit vele kleine deeltjes die in dezelfde richting bewegen. En ik probeer de woorden ‘moeilijk’ en ‘lastig’ te zien als rode vlaggen, die mijn hersenen de foute ondersteuning bieden. 

Suitably yours,

Annelies