Normale emoties

Ik deed net een oefening, waarbij ik een brief vanuit een jongere versie van mezelf schreef aan de huidige Annelies. Ik hoorde die inzichtoefeningen van Teal Swan. Je weet dat ik van schrijven houd, van herhaling en vooruit naar vroeger. Die laatste quote is dan weer van Jan Rotmans.

Ik begon aan de brief zonder dat ik er vooraf over na had gedacht. De instructies had ik een paar weken geleden gehoord, die voelden vooral vaag. Ik leefde me in, in een jongere versie van mezelf. Als bij toeval gingen mijn herinneringen naar een Annelies die niet echt bezig was met wat anderen van haar dachten. 

Dit deed me inzien dat ik daar nu wel heel erg mee bezig ben. Meer dan ik eerlijk zou antwoorden, moest je me dat vragen voor ik dit nu inzag. Het was bijna of in die tijd alles qua erbij horen vanzelf ging. Ik deed toen veel in groepsverband: ik zat in een klas, de hobby's die ik deed, de vrienden uit de buurt. Alhoewel ik, terwijl ik dit schrijf toch heel kritisch naar mezelf kijk, was dit echt zo. 

Ik was deel van die klas, omdat ik in die klas zet. Dat maakte niet dat dit mijn beste vrienden waren, maar ik had wel het vertrouwen om kritisch te kunnen zijn als ik vond dat iets niet correct was, als iets niet helemaal duidelijk was of om te proberen en te testen. Het is dat gevoel, van vertrouwen in de groep en de omgeving, om de vrijheid te hebben om te proberen, dat nu frappant voor me blijkt te zijn. 

Ik moet toegeven dat ik nu het oordeel van de ander in de weegschaal leg, wat ik in die tijd - naar mijn inleven nu - niet deed. Niet dat ik steun had van mijn omgeving. Het idee dat ik de dag erna nog in dezelfde klas zat, maakte dat ik de dag erna opnieuw kon proberen. De zekerheid, omdat het zo was.

De boeiende dynamiek van openstaan voor de ander. Er is een conflict tussen mij en een ander ontstaan. Ik kies er meestal voor om de eerste emotie alleen te doorstaan of met iemand die dichtbij me staat. Zoals ik schreef in de kleermakerszit ‘opdagen’, komt daaruit een dieper inzicht in mijn waarden. Met dit inzicht in mijn achterhoofd ga ik open naar de ander toe. In het geval waar ik nu aan denk, stond de ander totaal niet open en dat deed hij door contact met me te mijden. Ik ben open en nieuwsgierig, dus ik denk: ah, dat is ook een manier om met dingen om te gaan. Wat kan ik hiervan leren? Zo leer ik het gedrag van contact mijden.  

Als ik nu terugga naar de jongere Annelies en een gelijkaardig moment zoek. Het kon me ergens wel een beetje schelen als een leerkracht minder over me dacht, maar die deed de volgende dag gewoon weer gewoon. Ik moet er ook bij stellen, dat ik zelden iets deed wat niet oké was. Het gaat over een fout antwoord geven op een vraag, mijn mening geven als ik het niet eens was met een stelling, durven vragen om feedback of meer uitleg als ik daar nood aan had. Ik kan me geen moment herinneren dat de gehele groep zwart-wit tegenover me stond en dit heel duidelijk maakte. 

Vanaf het moment dat ik een jaar ouder was kan ik me wel degelijk momenten indenken. Wellicht is dat ook de leeftijd dat de mening van de ander waarde krijgt in het bij de groep horen. Er dat de vraag ‘wat is er mis met mij, waardoor ik geen liefde en erbij verdien?’, in me sloop.   

Mijn hypothese nu is dat mijn openstaan, me de vraag deed overnemen. Ik lees net het volgende van Susan David, vrij vertaald: wanneer normale emoties opzij duwen om valse positiviteit te omarmen, verliezen we de capaciteit de skills te ontwikkelen om te kunnen functioneren in deze wereld zoals die is, niet zoals we zouden willen dat die is. 

Door gewoon positief verder te gaan, zoals ik ervaarde bij de jongere Annelies, of door de emoties opzij te duwen door het gesprek niet aan te gaan, leerde ik niet de skills die nodig zijn om in deze wereld te functioneren. Ik ben volledig verantwoordelijk voor hoe ik nu functioneer. 

Maar zo ben jij dat ook. Er was in kledingmomenten geen tijd voor de normale emoties. Wie heeft er een gesprek in de kledingwinkel over het feit dat het lastig is dat die broek niet past. Nee, met veel positiviteit brengt de verkoper een andere maat of ander model, dat je zeker wel gaat staan. Voor de spiegel gaat deze dat dan ook nog eens mooi uit de doeken doen, maar zo leerde jij niet naar je lichaam te kijken zoals het is. En de skills om het te kleden, zoals het jou emoties zou dienen krijg je op deze manier ook niet.

Dus zomaar van mezelf, jezelf of de ander verwachten dat we kunnen uitspreken waar we nood aan hebben, vragen om de steun die we nodig hebben en opkomen voor onszelf is niet evident. We hebben een wereld gemaakt waar weinig ruimte is voor de normale emoties en zo leerden we die skills niet. Ik ga nog bewuster ruimte maken voor emoties, voor mezelf en de mensen rondom me. 

Suitably yours,

Annelies