roodlicht.

Wellicht vertelde ik je al over het principe dat elke vorm van kritiek op een ander, eigenlijk voor jezelf bedoeld is. Zo erger ik me al 24u aan een bericht op sociale media. Iemand die opriep om te klagen tegen modebedrijven die niet voor jouw, of ieder ander, lichaam werken. Ik veroordeel het feit dat je eigenlijk hetzelfde doet als wat je dat bedrijf verwijt. Namelijk: niet menselijk met elkaar omgaan. 

En laat dat net nu één van mijn drijfveren zijn; een menselijk samenleving. Als je iemand beschuldigt van geen rekening houden met jou en jouw lichaam, dan leg je voor een stuk de macht bij de ander. Stel ik ga die winkel in en ik zie een broek die me wel iets lijkt. Ik pas deze, maar deze is te kort (of wat dan ook). Ik kan dit delen met de winkel, want misschien hebben ze een langere. Als dit niet het geval is, zou ik boos kunnen worden. Een revolutie uitdokteren en er mijn levenswerk van maken: dat de winkel kleding in mijn maten aanbiedt. Ik begon zo kleding te maken. Dit geeft me meer voldoening en brengt een effectieve oplossing. 

Soit, ik zag op sociale media dat bericht dat nu al een dag in mijn gedachten spookt. Ik vraag me diep van binnen af: doe ik wel genoeg? Bereik ik wel genoeg mensen? Ik vermoed dat het dit onzekere stukje van me is, wat open staat voor de boosheid en de aanwakkerende toon van het bericht. Uiteraard zou ik graag hebben dat iedereen kleding kan vinden in zijn maten. Het is frustrerend en pijnlijk om te zien dat, sinds het moment dat ik die broek maakte 22 jaar geleden, dit matenprobleem enkel groter wordt. Het doet mij pijn om te zien en ervaren dat mensen zichzelf verafschuwen, schamen en haten, omdat ze niet in een broek passen. 

Toen ik net dat bericht zag, ging ik mee in de boosheid en frustratie bij de ander leggen. In dit geval op het commerciële denken van modebedrijven. Heerlijk om boze verhalen en verbeeldingen te maken over hoe ik dit kan verwoorden. Ik de hoop dat mensen dit begrijpen en meegaan in die boosheid. Ik merkte dat de gedachte me wegkaapte van de realiteit. 

Dit is geen goed teken. Ik ging even stilstaan. Ik keek van een afstand naar de verhalen. Ik was aan het oordelen. De kritiek vloeide zonder enige probleem. Alles in het moment moest snel gaan. Met moeite kon ik bij gesprekken blijven waar ik bij wilde blijven. Door het stilstaan, merkte dat ik de Annelies liet zijn, die ik niet wil laten zijn. 

Ok, dan gaan we naar de volgende fase. Als ik merk dat ik een deel van mezelf laat zijn dat ik niet wil laten zien, dan ga ik luisteren naar dat deel. Ik had veel oordelen en veroordeel een ander om niet te zijn zoals ik. Ik dacht dat de ander succes had door dit te doen; daar zit het probleem. Ik merkte dat ik wou dat het snel opgelost zou kunnen worden, door te denken en de ander te veroordelen. Als ik snel, denken en veroordelen opmerk dan zijn dit drie rode stoplichten na elkaar. 

Ik stopte. Ik genoot van een avond met lekker eten dat voor me op tafel werd gezet. Ik bedankte de maker van dit moment. Ik stuurde nu nog even een bericht om dit nog eens te doen. Adem in en uit en verbind met de dankbaarheid die ik voel als ik kijk naar alles wat ik heb en ervaar. 

Maar dat was dus gisteren. Nu is vandaag, een werkdag. Het bericht en de boosheid spookte nog in mijn hoofd. Wat als de kritiek die ik op een ander heb, eigenlijk op mezelf is? Zoals ik hierboven al schreef, dat ik weer zat op de trein naar waardeloosheid. Ik ben niet genoeg, Ik doe niet genoeg, ik heb niet genoeg. Tjoek tjoek tjoek en zo gaat de trein verder. Dat stukje laat ik zijn. Je mag er zijn, deel van me dat nog steeds denkt dat het waar is dat ik niet genoeg ben en doe. Je mag er zijn. Ik ben het niet met je eens, maar je bent welkom.

Wat als oordeel, omdat ik niet durf te discrimineren? Dit is een zware term: ‘discrimineren.’ Ik merk dat het verbonden is met: je mag mensen niet discrimineren op basis van ras, kleur, voorkeur, afkomst, taal, of wat dan ook. En wel op basis van gedrag. Als jij geen broek aanbiedt die me past, dan is in jouw winkel geen broek die me past. Dus laat ik je links liggen in mijn zoektocht naar een broek die me past. 

Wat als die verschuiving veel moed vraagt? Ja, dit is zo. We leven in een wereld waarin standardized en hokjes maken financieel grote voordelen heeft. En dit frustreert me. Door stil te staan bij de frustratie kan ik horen wat ik mezelf vertel. Vervolgens speel ik met wat ik mezelf vertel, door wat-als-vragen te stellen met het uiteindelijke doel te aanvaarden, dat de wereld is wat hij nu is. Dat anderen zijn wie ze zijn en dat ik ben wie ik ben. 

Vooral aanvaarden dat ik ben wie ik ben, met de delen die boos zijn, die meegaan in de boosheid van anderen, die willen realiseren, die snelle oplossingen willen. De delen die echt duurzame oplossingen willen, de delen die dit lastig vinden, de delen die geloven in een andere wereld, de delen die ervan dromen en zij die er bang van zijn. 

Dank je voor dit frustrerende bericht op sociale media. Ik ga je ontvolgen want het leidt me af van waar ik wil op focussen en ik ben dankbaar voor de gevoeligheden die je naar boven bracht. Ik ben dankbaar dat ik het pad van stilstaan, luisteren en spelen met wat ik hoor, bewandel als het rood licht zich laat zien. 

Suitably yours,

Annelies