Wauw wat een mooie yoghurt.

Volgens mij is de kledingindustrie de tweede meest vervuilende, omdat je verbonden voelen de reden is waarom we hier zijn. Alles in ons lichaam, gedrag, onze gedachten en gevoelens is gefocust op verbinden met de ander. Dit onderzochten talloze wetenschappers in ver uiteenlopende domeinen. Ons, dus ook mijn leven, staat in het teken van verbinding ervaren. 

Het vervuilende van de kledingindustrie zit voor een groot stuk in het blijven aankopen. Om te kunnen blijven kopen, mogen de prijzen niet te hoog zijn. Dus gaat de industrie op alle mogelijke manieren de prijs drukken. De keuze voor kwaliteit is minder belangrijk dan het blijven aanbieden van nieuwe kledingstukken. Hiermee bedoel ik: kwaliteit in de breedste zin van het woord. Van de materialen, manier van werken en met mensen omgaan tot de winkelervaring en de impact op de omgeving. De motor van dit zot draaiende ratje is de niet stoppende behoefte om aan te kopen.

De reden dat dit op kleding zo snel een effect heeft is, omdat het over verbinding met anderen gaat. Dit bijvoorbeeld in tegenstelling tot eten. Ik ga niet zeggen dat er niet een overschot aan eten aangeboden en gekocht wordt, maar eten dat we aankopen gaat veel minder over tonen wie we zijn. Als ik thuis een yoghurt eet dan weet niemand dat. Het merk, of waar ik het kocht, laten minder van me zien dan de kleding die ik aanheb. 

Het is uiteraard niet zo zwart-wit als ik het hier stel, maar ik neem dit voorbeeld om de specifieke karaktereigenschap van kleding in verbinding met de ander te exploreren. 

Als we er iets dieper op ingaan: kan je meer cureren wat je laat zien aan anderen wat je eet. Stel, ik wil het imago ophangen dat ik altijd Bio en lokaal eet. Dan ga ik mijn goedkope yoghurt in een plastiek potje niet meenemen naar het werk. Maar dit doe ik ook met mijn thuiskleding. Ik ga me ook omkleden als ik niet wil dat jij mijn lelijke legging ziet. 

Is er een verschil tussen die yoghurt en de kleding die ik thuis draag? Het eten van de yoghurt thuis is van kortere duur dan hoe lang ik de kleding draag. De kans dat een ander me ziet is groter. Stel iemand belt onverwachts aan de deur, dan gaat hij die kleding wel zien maar wat ik aan het eten was minder. 

Gevoelsmatig voel ik ook dat ik me minder verbind met de keuze van mijn yoghurt dan met mijn kleding. Of anders gesteld: dat een oordeel over mijn kleding me meer in mijn zijn raakt dan de keuze van wat ik eet. Eigenlijk oordelen we ook niet zo over de keuze van eten. Op restaurant ga je niet zeggen ‘wauw, mooie keuze van yoghurt!’ Maar als je het restaurant binnenwandeld ga je wel zeggen: ‘wauw, mooie keuze van outfit!’ Het feit dat we via oordelen kleding en kledingkeuzes gaan connecteren met de persoon.

De aankoop van eten, daar maken we minder gedoe om. In uitzonderlijke gevallen ga je zeggen ‘wauw, daar heb ik kei goeie yogurt gekocht.’ Meestal koop je dat, stop je het in de frigo en eet je het op. We praten over algemene eetgewoonten en aankoopkeuzes, maar niet over een yoghurt. De informatie van ‘ik heb daar een keer lekker yoghurt gekocht’, klinkt belachelijk. Dan komt de vraag en waarom dan niet meer? 

Terwijl als we dezelfde zin bij kleding gebruiken: ‘Wauw daar heb ik een kei goed kledingstuk gekocht’, dan heeft dat waarde. Dank u voor het goede adres. Dus een aankoop doet ertoe. Die ene aankoop geeft je sociaal gezien waarde. 

Een gevoel van verbondenheid ontstaat tussen mensen, wanneer waardering geuit wordt. Met de aankoop van een kledingstuk koop je een grote kans op waardering en zo ook verbinding, meer dan met een yoghurt. Aangezien we hier zijn om te verbinden, blijven we dit ook proberen. Op deze manier blijft de kledingindustrie draaien. 

Soit Ik ga mijn yoghurt eten en verbinden met mezelf. 

Suitably yours,

Annelies