Opvallende kleding.

Ik heb al een tijd een vage versie van een theorie, ik deel dit werk-in-constructie met je. Personen die opvallende kledij dragen willen zichzelf verbergen. Mijn kleding verkoopintentie is jezelf laten zien en laten zijn. Dus de sfeer die ik creëer, en het gesprek dat ik aanga, zijn uitingen van die intentie. Dit is iets wat de ander aanspreekt of niet, maar door deze intentie duidelijk te laten zien en zijn, kan diegene daarnaar handelen. Het gebeurt geregeld dat iemand die heel opvallend gekleed is, daar net heel afwijzend op reageert. De persoon in de opvallende kleren geeft een reactie om er zeker van te zijn dat het gesprek eindigt. Uiteraard is dit een interpretatie, maar soms zeggen ze letterlijk: ‘Ik kijk wel even alleen verder.’ O mijn theorie echt diepe wortels met de realiteit heeft, zal de tijd wel uitwijzen. 

Ik was daar verder op aan het breien en toen kwam ik op het punt dat je eigenlijk niet kan zeggen ‘ik hou van dit’ of ‘ik hou van die persoon.’ De definitie van liefde die ik gebruik voor mezelf als ik de weg kwijt ben, is die van Brené Brown. Deze gaat als volgt. 

We geven liefde de kans om te groeien wanneer we onszelf ten diepste laten zien en kennen, met al onze kwetsbare en krachtige kanten, en wanneer we de spirituele verbondenheid die daaruit voortkomt bekronen met respect, vertrouwen, vriendelijkheid en genegenheid.

Liefde is niet iets wat we geven of krijgen, maar iets dat we koesteren en aankweken, een verbondenheid die alleen kan groeien tussen twee mensen wanneer de basis daarvoor in hen allebei aanwezig is. We kunnen niet meer van anderen houden dan van onszelf.

Schaamte, verwijten, gebrek aan respect, verraad en het onthouden van genegenheid beschadigen de wortels waaruit liefde groeit. Liefde kan dergelijke beschadigingen alleen overleven als ze zelden voorkomen en worden erkend en hersteld.

Liefde is iets wat we laten groeien. Houden van iets ( een ontwerper, idee of persoon) los van het onderwerp kan dan niet. Wat ik dan juist bedoel, wanneer ik zeg dat ik er van hou, is meer dat het me een fijn gevoel geeft of inspireert, wat op zich een fijn gevoel is. Maar dat is net niet wat liefde is. De ene geeft een idee, tijd, energie of een (kunst)werk en de andere krijgt daardoor een gevoel. 

Dit maakt ook dat wie iets weggeeft, dat de ander iets ontvangt wat nog niet van hem was. Ik benoem dat als het pizza-principe. Als ik een stuk opeet, kan jij dat stuk niet opeten. Als jij een werk van mij koopt, dan heb ik dit niet meer. Uiteraard is onze pizza-economie wederkerig en krijgt de gever iets, normaal gesproken, gelijkwaardigs terug. 

Ik link dit nu aan een herhaaldelijk vreemd gevoel, dat ik heb wanneer een project afgerond is. Als ik iets maakte voor iemand en dit proces stopt, omdat het kledingstuk af is, dan is de interactie gedaan. Je weet dat je meerdere malen komt passen in het co-creatieproces. Aangezien ik de ander wil laten zien en laten zijn, neem ik de tijd om de ander te leren kennen. Zoals ik hierboven schreef, is dat mijn intentie vanaf het eerste moment. 

Het moment dat de drager van het kledingstuk het stuk komt ophalen, is ook het moment dat ik de tweede betaling krijg en dat er dus iets tegenover mijn werk staat. Echt blij maakt het ontvangen van geld me niet. Het is fijn dat ik daarmee stof, materiaal, rekeningen en ondersteuning in groei kan betalen. Het overheersende gevoel is toch een lichte neerslachtigheid, omdat het kledingstuk weg is. 

Naast het pizza-principe plaats ik het zon-principe; beide rond en beide maken mensen blij. De zon geeft de gehele aarde de kans om te groeien. Ze geeft licht, warmte en energie zonder dat we haar daar voor betalen of iets van gelijkaardige waarde teruggeven. Dit principe ligt meer in lijn met de definitie van Liefde, die ik hierboven citeer. 

Zou het kunnen dat mijn verkoopintentie een zon-idee is met een pizza-uitvoering? De ander in zijn waarde zetten, door die te laten zien en te laten zijn, vloeit voort uit de definitie. In de uitvoering stoot ik op mensen met opvallende kleren, die op een afwijzende manier reageren. Daarnaast, als iemand een kledingstuk komt halen, zou ik uit die pizza kunnen stappen. 

Wat als ik focus op, of vraag naar, hoe de co-creatie voor hen was? Hoe zou ik de momenten van laten zien en laten zijn, kunnen waarderen? Hoe kan ik die menselijkheid koesteren? Wat kan ik doen om de ontdekkingen te respecteren? Hoe kan ik de vriendelijkheid en genegenheid bedanken? Deze vragen stellen is voor mij al een antwoord. 

Suitably yours,

Annelies