Zonder je leven te verliezen.

Wat als ik nu eens gewoon dingen doe, zoals ik ze doe? Ik merk op dat ik regelmatig de neiging heb om bij wat ik doe, of niet doe, een oordeel klaar te hebben. Als ik iets als een berichtje naar iemand stuur, dan is er vaak onder een tweede laag een oordeel. Eigenlijk is dat oordeel over alles, hoe ik het bericht schrijf, wanneer, waarom, enzovoort. Mijn creativiteit uit zich duidelijk ook in oordelen over mezelf. 

Een paar dagen geleden dacht ik ineens: wat als de manier waarop ik dingen doe, gewoon mijn manier is? Dit is hoe ik deze situatie of dit kleine deeltje van een cluster aanpak. Ja, er zijn heel veel andere mogelijkheden en opties om met een bepaalde situatie om te gaan. Maar er is eigenlijk weinig verschil of je nu iemand vandaag of gisteren een berichtje stuurt. Ok, er zijn situaties waar dat uitmaakt, maar dit verandert weinig aan mijn intentie. 

Ja, een gelukkig verjaardagsbericht een dag te laat, is een de dag na de verjaardag. Maar dit wil niet zeggen dat ik de ander geen gelukkig leven gun. Deze veroordelende sterke en subtiele kracht van oordelen, kan ik nu pas opmerken. Doordat het er bijna altijd is, was het voor mij heel gewoon. Bij eke keuze die ik maak, zijn er andere keuzes die ik niet maak. De oordelen gingen, of gaan, altijd in vergelijking met ander niet-gemaakte keuzes. 

Ik probeer de sterke kracht in woorden te uiten. Omdat het me niet onmiddellijk lukt, antwoordde ik even een paar mailtjes, die dringend zijn. En daar zag ik in het snel over mijn andere mails vliegen, dat iemand een bepaald bericht stuurt, kort na een event. Zo merkte ik op dat het oordelen verbonden is met vergelijken. Heel eenvoudig: ik doe dit niet. Dit vrij direct na een event communiceren, doe ik niet en is dus geen optie. Nu ik dit bericht gezien heb is er ineens wel die optie. En dat gebruikte mijn creatieve oordelen dan om me te veroordelen of niet-gemaakte keuzes naar me te gooien. 

Het voelt alsof ik permanent in aangevallen wordt. Dit is niet niets. Ergens kies ik er dus voor om mezelf vrij permanent te (ver)oordelen. Wellicht heb ik dat geleerd of wordt dit ook wel een beetje versterkt in deze wereld. Wat was mijn voordeel daarin? Opties en mogelijkheden zien en laten zijn. Bijvoorbeeld de berichten die dringend waren, daarvan weet ik dat als ik deze te lang laat liggen de vraag voor de ander niet meer aan de orde is. Het bericht dat ik zag, doordat ik de ander snel antwoordde, liet me een andere aanpak of mogelijkheid zien.  

Net als iedereen trouwens, leer ik door naar anderen te kijen en af te kijken. We leren sociaal. De vergelijking maken tussen hoe doe ik dit en hoe doet de ander dit, is dus een leerproces. Jij kleedt je zo. Een ander maakt andere kleurencombinaties. Hij draagt dit soort kleding voor een bepaald probleem. Vele anderen gaan op een bepaalde manier met kledingaankopen om. Ik wou schrijven tot hiertoe geen probleem en er is iets in me wat wringt. 

In mijn geval is deze manier van leren in een soort overdrive gegaan. Of het dient me simpelweg niet meer. Er zijn zoveel opties, waarop je iets kan doen. En het vergelijken en afkijken brengt me niet echt dichter bij mijn eigen manier. Als ik kijk naar mijn eigen kledingstijl, dan is het kijken naar andere kleding- of modekunst eigenlijk niet meer inspirerend. Ik ga eerder vergelijken. Die maker doet dat zo. Dat merkt kiest voor die weg. 

Dit blokkeert me. Als ik kijk naar hoe de stukken die ik als ‘mij’ definieer ontstonden dan is dit eerder in mijn eigen wereld. In mijn flow als spelend met een concrete vraag, kleuren, vormen en materialen. Met mijn handen in de materie aan de slag en met mijn hoofd volledig daarbij. Wanneer die sterke en subtiele kracht van het oordelen daarin opduikt is het zelfs een teken om te pauzeren voor me. Ik ken de flow-relatie met mezelf, die me in mijn waarde laat. 

Het is ook dat wat ik voelde toen in de vraag stelde: Wat als hoe ik dingen doe, nu gewoon eens mijn manier van doen is? Niets meer of minder. Dit is hoe ik het aanpak. Mijn waarde zit niet in hoe ik meer zoals een ander kan gaan zijn. Of net hoe ik me minder van de anderen kan gaan aantrekken en afkijken. De schoonheid en de verbinding zien en hoe ik de zaken doe. Genieten van wat ik doe. De definitie van succes van Charles Duhigg ondersteunt me hierin. Vrij naar zijn woorden, succes is je doelen bereiken zonder je leven te verliezen. 

En ja, het leren dat voortkwam uit het vergelijken… ik vertrouw erop dat het op een passende manier zich zal aandienen. 

Suitably yours,

Annelies