Textiele laag.

Iets wat ik hier al vaker schreef en zei is dat ik je aanraad om kleding te kopen, zoals je een huis koopt. Het proces en de relatie is anders bij een huis dan hoe we kleding aankopen van elkaar geleerd hebben. Bij de aankoop van je huis denk je na over onder andere wat is het budget? En dit bepaalt het kader over hoe je leeft en hoe je wil leven; over met wie en wat je leeft; over hoe je je verplaatst; wat essentieel is en wat een leuk-om-erbij-te-hebben is en zo verder. Dit neem je mee in de zoektocht naar je huis, omdat dit het tot een thuis maakt. 

Daarnaast is een huis wellicht ook de grootste aankoop die je ooit in je leven gaat doen. Doordat het een aanzienlijk bedrag is, geven we het als maatschappij waarde. Zo gaan we het zien als een investering en onderhouden we het voor een stuk ook, omdat het een investering is. We kopen het en maken extra kosten met het oog op het feit dat de waarde dan omhoog gaat of in ieder geval hetzelfde blijft. 

Onderaan mijn facturen staat dat ik je aanraad om kleding te kopen, zoals je een huis koopt. Maar nu had ik een ervaring die me liet zien dat er ergens iets schort in mijn redenering. Op een zondagse wandeling door de stad, waar ik een ontwerperswinkel binnenging, zag ik een geweldig jurk. Mooie kleuren, materialen, geheel iets wat bij me past. Ik kijk naar het etiket, omdat de kapstok zo hoog was dat ik enkel daar de maat zou kunnen zien. Toen zag ik de prijs. Ik stopte en zei nee, dit ga ik niet doen. Dit bedrag betaal ik niet voor kleding. 

Nu komt het; het was de prijs van mijn eigen kleding. Maar het duurde even voordat ik deze gelijkenis zag. De eerste redenering die ik maakte was: dit is veel geld voor een kledingstuk,  dat mooi is maar niet alledaags. Daarnaast is dit geld vervolgens weg. Stel dat ik het stuk niet meer wil dragen, dan zou ik het kunnen verkopen, als ik er goed voor gezorgd heb. Maar nooit zoals een huis. Om tot dat punt te komen moet de kleding in perfecte staat zijn, wat wil zeggen dat het bijna niet gedragen is. Wat dan weer tegen mijn redenering is: draag je duurste stukken het meeste. Je huis is zo duur, omdat je er elke dag in woont. 

Kleding is dus geen investering, zoals een huis. Je kunt het na gebruik niet voor een interessante prijs verkopen. Een huis heeft ook gebruikssporen en daaruit leer ik vooral hoe de ander erin leefde. Bij kleding is dit eerder vies of maakt het ze minderwaardig. Dit heeft voor een stuk ook te maken met onze obsessie voor nieuw. Als bijvoorbeeld een kledingstuk nieuw is, dan is het een reden om een compliment te geven. 

“Wauw, dat is tof. Je doet eens iets anders met je haar.” “Is dat nieuw? Het staat je goed.” Of als je iemand een compliment geeft en het kledingstuk is al oud dan is dat een reden om het compliment van de kaart te vegen. 

Soit, kleding is dus niet zoals een huis. Het is als een textiele laag die je over je huid legt, waardoor je kan kiezen wat je laat zien en laat zijn. Welk deel van jezelf laat je zien? Welke vormen zet je in zijn waarde, welke delen van jezelf laat je net minder zien? Hoe laat je jezelf zijn? Er zijn zoveel verschillende kledingstukken die je had kunnen aantrekken, wat maakt dat je voor dit koos? 

Zoals je voor je huid en lichaam zorgt, zorg je met deze textiele laag voor jouw innerlijke en uiterlijke verschijning. In je huid en je lichaam investeer je voor jezelf, niet om het later door te verkopen. Je weet dat een gezond lichaam en een gezonde geest de doelen, die je wilt bereiken, realiseert. 

Zoals je huid gaat het over de interactie tussen binnen en buiten. Je huid regelt je temperatuur. Kleding regelt je laten zien en laten zijn. Het is de interactie tussen wat wil ik laten zien en laten zijn in de buitenwereld; dat is de unieke eigenschap van kleding. 

Suitably yours,

Annelies