We moeten groen zijn.

Het voordeel aan het ideaalbeeld van de westerse vrouw, is dat het onrealistisch is. Ter vergelijking is dat van de man binnen beperkte omstandigheden realistisch. Dat van de man zegt: hij moet sterk zijn. Sterk kan je zijn, niet voor iedereen in alle contexten realistisch, maar er zijn mannen die sterk zijn. Voor de vrouw daarentegen bestaat het uit tegenstrijdigheden, wat maakt dat het totaal onrealistisch is. Je kan niet twee tegenstrijdigheden tegelijk zijn. 

Spreek je mening uit, maar zorg dat je nooit iemand kwetst. 

Wees mooi maar niet te gemaakt, te overdreven mooi. 

Laat je moederlijke warme kant zien, maar wees geen moeder. 

Ga voor je ambities, maar wordt niet te bazig. 

Wees onafhankelijk, maar wij mogen wel om de 5 minuten vragen waarom je geen kinderen hebt.

Doe aan sport, maar wordt geen topatleet.

Ontwikkel je denken, maar denk niet dat je voor jezelf kan denken.

Zorg dat je al deze verwachtingen inlost, maar laat nooit merken dat het moeite kost. 

Ik hoop dat ik er geen tekening moet bij maken, dat deze verwachtingen door hun tegenstrijdigheid onrealistisch zijn. Deze zijn een vrije vertaling van het eerst onderzoek van Brené Brown naar vrouwen en schaamte. Zij benoemt dit als een web dat voor vrouwen gespannen is. 

Voor mij maakt dit dat ik ze gemakkelijk links kan laten liggen. Ik vind iemand die me deze instructies of verwachtingen meegeeft, gestoord. Ja, dat is het grootste deel van onze cultuur. Zelden worden deze zo letterlijk uitgesproken. De meeste mensen gaan dan wel beseffen dat ze gestoorde verwachtingen hebben. Een subtiele opmerking als: zij is te mooi, te intelligent of te warm en dan het gedrag van ik mag haar buitensluiten. Dat maakt dat we deze boodschappen opnemen, kennen en er op de een of andere manier proberen mee te leven. 

Stel dat ik nu zeg: alle mensen zouden groen moeten zijn. Ik zou producten kunnen ontwikkelen die je huid groen maken. Ik zou kleding enkel in groene kleur kunnen verkopen. Maar wie neemt me dan au sérieux. Ik hoop dat je dan denkt: die maakt gestoorde redeneringen. Een onderdeel waarom je me niet gaat volgen is, omdat ik alleen ben. Wie weet vind ik wel enkele volgers die mij in de wereld brengen omdat mijn visie in lijn ligt met hun levenspad. Stel ik ben met meerdere mensen die zeggen dat iedereen groen moet zijn. Je ziet zelf hier en daar groene mensen op straat of in je context. Doe je mee? Of vind je dit een belachelijk idee en bekritiseer je het? 

Wat als je daar nu eens niets mee doet? Wat als dat ideale beeld van de vrouw gemaakt is door iemand die ook wou dat iedereen groen is. Dat dit maar een idee is, net zoals er zoveel anderen zijn. 

Ik merkte in een gesprek met een vriendin hoe wij als muggen vastzitten in het web en dat soms gewoon niet door hebben. Het is door dat gesprek met haar dat ik het ook in eens doorhad dat ik zelf uit dat web moet stappen. Het web gaat niet stoppen te bestaan, wel als we er met vele uitstappen. Het gesprek met haar ging over vrouw zijn in een stad als Brussel, zelfs tien jaar naar femme de la rue, is dit nog niet echt veranderd. ‘We zijn altijd bezig met hoe de man naar ons kijkt, vanuit zelfbescherming’, zei ze. En ik dacht, nee dat wil en doe ik niet. Het is niet mijn probleem dat jij als je me ziet lopen me als een seksueel wezen zien. Het is uw keuze om de wellicht enige interactie die we ooit gaan hebben aan te gaan op deze manier. En doordat je dat gedrag laat zien, kies ik dat dit de enige interactie gaat zijn. 

Hoe stap ik uit dat web? Door blij te zijn dat het onrealistisch tegenstrijdig is. Als jij in een interactie van vijftig woorden en intimiteit van sexualiteit denkt te kunnen laten zien, dan ben je nogal groen. Het is zo absurd als iemand die zegt dat je geheel groen moet zijn. Maar soms hoor, voel en merk je enkel we moeten groen zijn. 

Suitably yours,

Annelies