Ontknopen.

Ja, die verwelkte rozen hadden het kunnen maken tot een boeket of een paar bloemen die ik bijhoud. Tot frustratie van mijn minimalistische vriendin, houd ik uitzonderlijk mooie boeketten of betekenissen bij. Deze hadden daarbij kunnen horen; deze hadden het potentieel om tot een uitzonderlijke schoonheid te behoren. 

Maar ze deden het niet. Nu ik er zo naar kijk, met de vuilbak in de achtergrond, zie ik hoe mooi dat poeder zachte roze van hun fragiele blaadjes is. 

De knopjes die niet open gingen, eigenlijk zijn dat er vrij veel. 

Ik denk niet dat er meer bloemen zijn bijgekomen of zich hebben ontknoopt sinds het boeket hier aankwam. Er zat nog tands veel potentieel is. 

Als ik zelf bloemen koop probeer ik toch ook te kijken naar de nog ontknopende bloemen. Dat geeft je langer tijd om te genieten. Dan zijn ze langer bij je.

Het geeft me iets om naar uit te kijken. 

Het plezier wat ik voel om elke dag de citroen aan de boom te zien groeien, tovert de glimlach zelfs nu op mijn gezicht. 

De verdroogde bladeren lijken wel fijne zijde, dit is wat ik probeer te bereiken in mijn kledingwerk. De schoonheid van verdroogde bloemen, maar dit is marketinggewijs niet zo’n succes. Wie wil er nu uitzien als een verwelkte bloem; ik had het over verdroogde bloemen. Waarbij de schoonheid van de groei en ontknopen is gaan stilstaan. 

De fijne flexibele bladeren hebben hun vaste vorm aangenomen. 

Fragiel versteend. 

Doordat hun materie zo dun is kraken ze meestal bij het aanraken. 

Doordat ze verdroogd zijn werden ze harder. 

Is dat verstenen, uitdrogen en hard worden? 

Of is verdrogen naar een staat van zijn gaan, waarbij het nu langer duurt. 

Bloemen blijven langer verdroogd dat dat ze in bloei zijn. 

Drastische veranderingen, zoals ontknopen maken verdroogde bloemen niet mee,

of toch niet van binnenuit. Afgeknakt, in de vuilbak geduwd of ondergestoft.

Vervolgens niet meer als mooi beoordeeld.

Ja, je kan hier nu een emotionele verbinding gaan maken met deze bloemen

die je niet had toen ze op de tafel stonden. 

En dit je laten tegenhouden om ze weg te duwen in de groencontainer. 

Maar ze zijn niet uitzonderlijk mooi en de betekenis

is dat wat je er nu bij bedenkt. Als je ze weggooit. 

Hoe graag had ik niet gehad dat ze me raakten als de kleine citroen in de tuin.

Ik zou ze bijna bijhouden omdat ik hou van het verlangen dat ze mooi zouden kunnen geweest zijn. Ik twijfel boven de vuilbak omdat ik hier pas merk dat er geen enkele verbinding was. Ik kijk ernaar met de onrealistische hoop dat ze zouden ontknopen. 

Dat ze de kracht vonden om tot hun volle bloei te komen.

Of toch een aantal van de talrijke niet ontknoopte niet meer mogelijke mogelijkheden. 

Ik wou dat het anders was gelopen voor dit boeket. 

Hoop is enkel iets dat over de toekomst gaat.

Ook al probeer ik nu terug te denken en te onderzoeken: wat had ik kunnen doen, 

zodat dit boeket tot zijn volle bloei kon komen?

Ik had het water nog vaker kunnen vervangen. 

Of extra vitamientjes geven. 

Maar ik ga er als zo vaak vanuit dat het ontknopen van een bloem een natuurlijk evident proces is, een verder gevolg van het ontwikkelen van het zaadje. 

De knoop moet ontward worden, voordat de bloem kan ontpoppen. 

Hiervoor heb je heel veel innerlijke kracht nodig. 

Wellicht ook de kennis 

om te vragen of te lezen

hoe ondersteuning eruit ziet. 

En een duidelijk waarom je wilt ontknopen. 

of dat is toch waar ik kracht haal. 

Een boeket met een paar bloemen die bloeien is toch goed. 

Verwachten dat alles gaat ontknopen 

dat is toch te veel gevraagd.

Dat is lastig en wie of wat doet nu graag lastige dingen? 

Wel dat maakt je tot een boeket dat ik wil bijhouden. 

De schoonheid van een ontknoopte bloem. 

Vooral wanneer ik het proces heb kunnen, mogen zien

en het plezier kunnen delen van de schoonheid van die bloem. 

Je kan soms pas zien dat een bloem niet gaat ontknoppen als het geheel verwelkt is.

Of bij het verdrogen is pas duidelijk dat het ontknoppen zich niet gaat laten zien. 

Kan ik het pas laten zijn als de mogelijkheid tot laten zien verdroogd is. 

Suitably yours,

Annelies