om te verbinden.

Het is pas nu, dat het diep tot me doordringt dat je verbinding nodig hebt om te verbinden. Ik verklaar me nader: we hebben intermenselijke verbinding nodig om individueel verbinding te maken. Het complexe gegeven van intermenselijke verbinding, is het kader van de verbindingen die een individu maakt. Van het leren wat de benaming is van iets tot een ervaring benoemen; daarvoor hebben we een kader via andere mensen nodig. 

Ik ging er op de een of andere manier vanuit dat denken en mijmeren van mij was. Het was mijn denken en mijn mijmeren. Uiteraard inspireren anderen mij, maar wanneer ik in de stilte van mijn hoofd vertoef dan was dat van mij. Letterlijk ben ik dan vaak alleen in de ruimte. Ik hou zelfs van dergelijke momenten, dus ik zoek die ook op, waarop ik tijdens het wandelen of iets anders rustig, mijn gedachten kan laten zien en laten zijn. 

Soms had ik gelijkaardige omstandigheden en was het lastig om met mijn gedachten te zijn. Het was soms een strijd, maar het was vooral niet het ontspannen gevoel dat ik anders ervaarde. Wat maakt dat ik de ene keer deze ontmoeting met mijn gedachten in een energie en flow ervaar en dat het de andere keer een gesukkel is, soms zelfs tot op het punt dat het wandelen of fietsen dat ook werd. Ik ging er vanuit dat dit een feit was: soms had ik gedachten waar ik mee sukkel en soms zijn er gedachten die me in mijn flow brengen. 

Door bewust te kijken naar zo een moment van sukkeling, gaf het  me nieuwe lichtjes om te verbinden. Ik had een paar lastige uren met mijn gedachten achter de rug. Ik had al een paar keer getwijfeld of ik niet iemand uit mijn intieme kring moest contacteren om dit te delen, maar het was een werkdag dus niet iedereen heeft de tijd om in de warrigheid van het gesukkel met mijn gedachten te duiken. Je doet dit niet even in een paar minuten. Ik merk dat ik ook even tijd nodig heb om te schakelen van een professionele focus naar de intermenselijke focus. Uiteindelijk, later op de avond, was er tijd om wat ik als warrige gedachten ervaarde te delen. 

Na een tweetal zinnen was het totaal niet meer warrig; het was glashelder, ik was bang. Als ik deze situatie nu bekijk zie ik mezelf uren bezig zijn met het ontwarren en verwarren van mijn gedachten. Ik deel dit met een ander en voor ik goed en wel begonnen ben met vertellen, is de boel al helder. Dit is een voorbeeld van hoe verbinding je laat verbinden. Doordat de ander luistert, me ziet, hoort en waardeert, steunt en kracht geeft zonder oordeel,  gaat het licht gewoon bij me aan. 

Dit aangaan van het licht is hoe ik het ervaar als ik iets nieuws ontdek, bijleer of verbind op een diep niveau. Dat heb ik niet als ik een woord in een andere taal leer, bijvoorbeeld, maar wel wanneer ik zelf via associatie en linken de bredere betekenis van een woord leer. Het voelt alsof de zon ineens door de wolken komt schijnen, op een dag dat je niet doorhad dat er veel wolken waren. Dit licht en dit gevoel vind ik fijn en geeft me energie. 

Wat deed die andere nu, want als je het van een afstand bekijkt, geeft het de indruk weinig of niets bij te dragen, maar het was een kader; een context. Ik gebruik hiervoor de definitie van Brené Brown: verbinding is de energie die bestaat tussen mensen, wanneer zij zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelen, kunnen geven en ontvangen zonder oordeel en steun én kracht ontlenen aan de relatie.

Dat niets, of weinig opvallende, wat de ander deed was energetisch werk. Ik ga de onderdelen even één per één uitrollen, met de hoop dat dit er een licht op laat schijnen. Ruimte maken om me te zien. Ken je dat gevoel dat je in interactie bent met een ander en dat deze je ziet, zoals je bent op dat moment? Er is geen blik van ‘oh arme, waar ben jij nu’ of ‘je zou beter dit of dat.’ Je bent perfect, zoals je nu bent. Daarnaast is er het gevoel van gehoord worden: de woorden die je uitbrengt, de emoties er tussenin opgevangen worden door de ander. Je ziet of ervaart dat wat je zegt bij de ander binnenkomt. Dit hangt samen met het volgende: de ander hoort en ziet wat je deelt en waar je nu bent ervaart dit als waar. Je hoeft het niet extra uit te leggen of te verantwoorden. Het is zoals jij zegt dat het is. De ander weet dat jij de kracht hebt om te vragen waar je nood aan hebt en is ervan overtuigt dat jij de kracht hebt om dit te laten zijn. Hij weet ook dat dit kader voor je maken, steun is. Dit is genoeg en ongelooflijk moedig. 

Nu ik dit zo analieseer voel ik me nog schuldiger dat ik een paar dagen later niet op een gelijkaardige manier voor deze persoon opdaagde, toen die daarom vroeg. Dit hier in mijn eentje uitschrijven en uitpluizen, geeft me concrete puzzelstukjes om op terug te vallen, wanneer die er nog eens om vraagt. En weet dat hij de kracht heeft om dat opnieuw te vragen, omdat ik concreet en duidelijk deelde dat ik me schuldig voelde over het niet opdagen. Het stuk zonder oordeel is; ook kunnen terugkomen op een vraag om verbinding die spaak liep. 

Suitably yours,

Annelies