alleen.

De conclusie van mijn bachelorscriptie kwam nog eens ter sprake. In de workshop belandde het gesprek bij de kunst van alleen zijn en staan. ‘Mode is de enige kunstvorm, volgens mij, waar jezelf zijn en laten zien essentieel is.’ Ik herhaal dit nu tegen mezelf. Alsof ik verschiet dat die scriptie van tien jaar geleden nu terug in mijn hoofd floept. Ik merk op, dat ik nog steeds hetzelfde zeg en geloof en er enkel nog meer diepgang in vind. Zoals je weet hou ik van de kracht en de duurzaamheid van terugkomen en herhalen. 

In de meeste kunstvormen is de verhouding tot de ander een van inspiratie. In het modernisme hadden we een reeks ismen. Denk aan fauvisme, surrealisme, impressionisme, dadaïsme. Dit zijn kunststromingen waarin meerdere kunstenaars werk maken met een aantal overeenkomende stijlkenmerken. Ze inspireren elkaar in een bepaalde visie, insteek, werkwijze enzo verder. Ze maken geen gelijkwaardig werk, maar ze hebben een aantal dezelfde stijlkenmerken. In theater is het heel normaal om stukken van jaren geleden te spelen; stukken die andere gezelschappen ook speelden. Uiteraard hier ook geen kopieer- en plakwerk, maar de basis waarvan je vertrekt kan geheel dezelfde zijn als 100 jaar geleden. Een thema kan zich herhalen. Zoveel thema’s heeft het leven nu ook niet. Volgens mij is er alleen maar liefde.

In mode is de verhouding tot de ander inspiratie om je authenticiteit te laten zien. In deze kunstvorm ben je ‘in de mode’ als je er buiten gaat staan. Ik kan perfect nu met een stuk van Shakespeare of Hugo Claus aan de slag gaan, maar een collectie of kledingstuk maken zoals die van Dries van Noten, is niet ok. Dat is wat hij doet, ik ben anders, ik kopieer dan zijn stijl. Je bent voor mij pas kleding-kunstenaar als je authentiek jouw verhaal laat zien. Commerciële mode doet soms interessant knip- en plakwerk. Waarom is dit zo? In de modepers kom je enkel als je vernieuwend, anders ben en alleen gaat staan. Authentiek zijn en je authenticiteit laten zien is mode. Mode is beeldhouwen met een mens en stoffen. Stenen hebben zo hun eigenschappen, net als mensen. Bij mensen is het zo dat we elk uniek zijn. Dat is waarom we met anderen in contact gaan om gezien te worden om wie we zijn en om erbij te horen om wie we zijn. 

Mijn kleding voor alledaagse klanten komt niet in de media. Ik schreef (net als hier) er een scriptie over en via filosofie, psychologie en sociologie mode benaderde om tot die conclusie te komen. Authentiek laten zien en zijn hoe jij de wereld ziet, als kledingontwerper is de kunstvorm. Om in de mode te zijn moet je echt een volledig eigen stijl ontwikkelen. Een eigen taal die nog niet door iemand anders is gesproken en daarin blijf je jezelf alleen verdiepen. 

Gelukkig ben ik graag alleen. Mijn authentieke taal blijven ontwikkelen in stoffen, vormen, kleuren en sferen is iets waar ik dagelijks mee bezig ben. Mijn slogan is kleding op maat: laat jezelf zien en zijn. Ik geloof dat zelfliefde alle problemen in de wereld kan oplossen. Zo eenvoudig als het hier staat is het natuurlijk niet in de realiteit, maar dat idee bepaalt wel de meeste keuzes die ik maak. 

En dit heeft tot gevolg dat ik vaak alleen sta. Ik heb er geen probleem mee om in een fatsoenlijke discussie als enige niet in de leie te springen of net wel. Dit is waarvoor ik ben opgeleid; om alleen te staan. ‘Maar kan je dat nog wel aan?’, vroeg een vriendin met wie ik me verbonden voel. Het deed deugd haar bezorgdheid om mijn zijn te voelen. Natuurlijk wil ik ook ergens bij horen. Onder andere bij een aantal mensen die om mijn menszijn geven. Ik herhaal. De mens heeft twee verlangens van/met/voor anderen: gezien worden om wie hij als uniek wezen is en erbij horen om wie hij als uniek wezen is. 

Het unieke zijn herhaalt zich, vandaar dat mode zo gecommercialiseerd is. Trends, stijlen en vormen worden ingezet om snelle veranderingen die je doen kopen. Of om je het gevoel te geven dat je er niet bij hoort als je niet meedoet? Of om te zorgen dat de winkels en de molen blijft draaien? Het uniek zijn is nu te voor iedereen koop, want mode is betaalbaar (uiteraard omdat we er anderen voor uitbuiten). Het echt jezelf laten zien koop je daar niet. Het alleen zijn dat de andere kant van de medaille van uniek zijn is, dat heb je dan ook niet. Dus je koopt iets dat uniek is, totdat iedereen het heeft en zo koop je weer iets nieuws. Geweldig goed gevonden hoe winstbejag van confectiebedrijven samen gaat met de diepe menselijke verlangen. Is het de kip of het ei?

Als mode alleen zou gaan over alleen staan en zijn, dan zou ik toch geen atelier moeten beginnen? Dan maak ik mijn stijl en kleding voor mezelf en vul ik mijn dagen met schrijven ofzo ;). Maar ik maak en bedenk kleding op maat met, en voor, anderen. Ok, in co-creation waarbij de ander zijn zijn centraal staat. Maar hoe dan ook maak ik het en is het mijn stijl, die inspireert. Als een isme. Laten we er een stroming van maken. Laten we onszelf zijn en zien om te verbinden. Ik laat mezelf zien en zijn om connecties aan te gaan, juist om wie we zijn. Een stroming in de mode waarin we gelijkaardige kenmerken hebben in ons alleen zijn. 

Suitably yours,

Annelies