dagen van gras, dagen van stro.

Ik kreeg gisteren een berichtje van een vriendin. ‘Dag Annelies, hoe gaat het met je?’ Punt. 

Ik weet nog niet goed wat ik ga antwoorden. Het laatste bericht, wat ik haar stuurde was in februari. Als ik nu schrijf in deze kleermakerszit, dan is dat dit moment. Uiteraard post ik dit niet onmiddellijk, maar dus nu ongeveer. 

Wat kunnen vriendschappen mij leren over stijl en kleding? Dit vind ik leuke oefeningen om te doen, dus ik neem je mee in mijn redenering. 

Van alle relaties zijn vriendschappen de meest vrijblijvende en zo ook diegene waar je het meeste van jezelf laat zien. De relatie met je baas of collega’s staat op papier vast; je weet wat er van je verwacht wordt. Een relatie met de klant is niet altijd met een contract, maar duidelijk afspraken maken is daar wel onderdeel van. Een liefdesrelatie wordt vaak in een huwelijkscontract, of andere vorm, gegoten en in alle gevallen zijn afspraken een onderwerp van gesprek. Vrienden zijn er omdat ze er elke keer opnieuw voor kiezen om er te zijn.  

Mag ik dan de conclusie trekken, dat die vriendin iets minder dan een jaar er niet voor koos? Nu moet ik denken aan mensen, die er elke dag totaal anders uit zien. Die elke dag een totaal andere stijl hebben. Meestal stel ik me dan de vraag: hoeveel kleding heb jij? De ene dag geheel aangekleed met accessoires en make-up. De andere dag kiezen voor gemak met sportieve schoen. En weer een volgende dag de nette kantoorlook met bijpassende aktetas. De energie en tijd, die gaat naar het verzamelen en kiezen van die kleding. Elke dag kiezen hoe je er wil uit zien.  

Mijn antwoord hierop schreef ik al eerder, maar ik ben eigenlijk niet zo bezig met wat ik van mezelf laat zien op het moment dat ik de outfit kies. ‘S morgens denk ik wat is de focus vandaag en wat zijn de praktische gevolgen? Ben ik in mijn atelier bezig vandaag? Ga ik met de fiets weg? Welk weer is het het en welk effect heeft dat op mij en mijn activiteiten voor die dag? Ik denk ‘s morgens niet ‘hoe wil ik dat anderen me zien?’ Ik vraag me af ‘hoe kan mijn kleding mij steunen vandaag, zonder daar veel tijd aan te besteden?’ Op het moment dat ik de kleding creëer, dan stel ik wel al die vragen. Waardoor ik goed weet welke kleding me bij welke nood ondersteunt. Ik weet waarom ik die jurk in mijn kast heb hangen en waarom de mouwen van die jas extra lang zijn. Ik ken mijn garderobe en mijn noden. Dus is het ‘s morgens deze twee met elkaar verbinden. 

Net zoals je intuïtief weet wie je moet bellen als je het lastig hebt op het werk of als je zin hebt om keihard te gaan dansen. Ik merk dat mijn dichtste relatie iemand is met wie ik beide kan. We zeggen ook vaak dat we dit te weinig doen. Ik communiceer duidelijk dat ze altijd bij me mag aankloppen en omgekeerd geldt dit ook. Elk voorstel is het waard om voor te stellen. Beide geven we eerlijk aan als we op een vraag niet kunnen antwoorden. Ik hoor je vraag, maar ik kan er nu even niet zijn. Ik heb nog nooit zo een mode-ding gedaan, maar ik wil wel met je mee gaan. Ik ken jouw wereld niet, maar ik wil wel gaan. Ik ga je nog eens herhalen wat ik al zei: het is ok om op dit punt te staan; misschien moet je hier even zijn. 

Is stijl dan intuïtief weten welk kledingstuk je uit je kast moet halen? Is stijl dan voelen waar je nu behoefte aan hebt? Weten welk stuk uit je garderobe je daarbij kan helpen. Een vriendschap lost de lastige relatie met je baas niet op, maar laat deze zijn op een manier dat jij in je waardigheid blijft. Dat jij weer in je kracht staat, na het gesprek met de vriend, om met goede moed de situatie aan te gaan. Soms komen daar heldenverhalen uit, soms kan je enkel samen concluderen dat je moedig was. In alle geval kun je er samen om lachen. Is stijl dan kiezen waar de focus op ligt vandaag? Is stijl dan een relatie met kleding opbouwen, vanuit die focus en noden? En lachen naar jezelf.

Ik maak nieuwe kleding, omdat er een nood is waar ik geen oplossing voor heb. Ik zoek nieuwe mensen op als ik een nood heb waar binnen mijn vrienden op dit moment geen antwoord te vinden is. De nood om mijn kennen en kunnen over mode en kleding door te geven aan de medemens, kan ik niet voldoende uiten bij mijn vrienden. Dus koos ik er al lang geleden voor om les te geven. Die focus creëert dan weer nieuwe noden, want hoe ga je om met onmenselijke collega’s? Hoe fiets ik naar school in de gietende regen? Heb ik niet te veel een grote Annelies show gedaan? En hoe behoud ik mijn levensplezier in deze grijze wereld? En dan zijn daar vrienden, die vragen hoe het met je gaat. 

Er zijn dagen van gras en er zijn dagen van stro. Soms kan ik daar mee om. Soms ben ik de grond onder mijn voeten kwijt. Soms vraag ik me af waar de verborgen camera hangt. Ik weet, en voel, dat er onder het gras of stro een grond is. Die grond of funderingen vind ik in stijl en vriendschappen. Door me af te vragen: ‘wat is de focus en waar heb ik nu nood aan?’  Mijn garderobe en mijn vriendschappen nemen de nood niet weg, maar geven me de moed en kracht om te kiezen waar ik voor wil staan. 

Onderschat nooit de kracht van iets vrijblijvends als vriendschappen en kleding. Het is net alsof ik door die vrijheid de echte meerwaarde ervaar. In een wereld waar we verslaafd zijn aan zekerheid en zo ook aan contracten en regels. Zijn de vrijheid van kleding en vriendschappen een menselijke verademing?

Ik ga die vriendin antwoorden, dat er dagen van gras en dagen van stro zijn en dat ik daar net een kleermakerszit over schreef en haar bedanken voor de vraag. 

Suitably yours,

Annelies