De lamp ging uit.

Ik heb eindelijk de tijd gevonden om mijn regenjas te maken, waar ik al zo lang over sprak. Een van de redenen dat er nog niet aan begonnen was, is omdat dit een interessante stof was om in de lessen materiaal te gebruiken. Eens verwerkt is het moeilijker om enkel op het materiaal te focussen. Ik kocht de stof juist, omdat ik niet zo vaak katoen vind met een regen-coating. Dat is het laagje dat een gewone stof tot een water afstotende stof maakt. En dan was de stof nog eens in mijn blauw. Om tijdens de lessen materiaal en stof te focussen op het gevoel, de val en de eigenschappen van de stof, neem ik enkel mijn blauwe stoffen mee. Dit maakt dat je niet anders kan, dan de stof benoemen naar het gevoel als je het over een van de meedere wil hebben. 

Doordat er veel tijd tussen het kopen van de stof, en het effectieve maken van de regenjas zit, maakt dat ik veel onderzoek kon doen. Ik wil er uiteraard elegant uitzien; ook in de regen. Als het heel hard regent ga ik nu vaak met het openbaar vervoer weg in de plaats van met de fiets. Maar ik hou zonder regen niet van de tram en de bus en met regen zitten we allemaal samen vocht te dampen. Ik vind dat niet zo aangenaam; ik word daar een beetje ambetant van. Dus wil ik een regenjas die me wel door de regen laat fietsen. De stof is er ideaal voor.

Wat is het lastige aan fietsen? Dit komt meestal voor in de lessen vorm. Het een extreme houding van je lichaam, want je zit met de ongelijke beweging van je benen. Dit maakt dat deze vrij wijd uit elkaar staan. Dit is trouwens de reden dat je rok omhoog kruipt op de fiets. Je armen rijken naar voor, naar je stuur. Dit maakt dat de gekke spier in je rug op zijn bolste staat. De naar reikende beweging doe je uiteraard minder als je rondloopt of staat in de regenjas. Daar kan een verschil van 15 a 30 cm op zitten. En door te fietsen maak je zelf wind of je bent zelf de wind. In alle geval waait alles naar achter zoals je kap, sjaal en alles wat flappert. 

Dus nu maak ik een jas die elegant moet zijn als ik sta en fiets. Waarin ik voldoende ruimte heb om mijn armen te bewegen. Waarin mijn benen kunnen bewegen en fietsen, want anders kom ik niet vooruit he :) en die zo min mogelijk open gaat flapperen. Dit is wat ik graag doe, praktische concrete vragen combineren met esthetische oplossingen. Uiteraard kan ik een lelijke poncho maken. Die zal zeker zijn werk doen. Maar zal me ook mottig en muftig doen voelen. Dus ik begin aan een eerste schets. Meet de afstand die mijn benen maken op de fiets. Bekijk de bolling op mijn rug. Let extra op wanneer er veel wind is als ik op de fiets zit. Ik teken het patroon. Neem de stof en knip stuk per stuk uit. Ik ben helemaal in de flow. Ik zie de regenjas al helemaal voor me. Met de stof in de hand kan ik hem voelen. En door het warme weer verlang ik in elk geval naar regen; net als mijn planten. 

Midden in mijn workflow gaat de lamp uit. Mijn grote bureaulamp boven mijn ateliertafel. Gaat uit. Ze is uitgebrand of opgebrand. Ja, dan moet ik noodgedwongen stoppen. De winkels zijn op dit flow werkuur niet meer open. Met de lamp in de hand ga ik naar de doe-het-zelver. Eerder de zoek-het-zelver. Toen ik deze lamp kocht heb ik met aandacht de juiste kleur licht gekozen en ben ik gegaan voor een energetische spaarzame lamp. De man van de winkel begreep wat ik zocht en heeft me toen goed geholpen. 

Wat me altijd is bijgebleven is dat hij zei: ‘de lamp gaat zeker 10.000 uur mee’. Ik las toen een boek over waarom sommigen uitblinken en anderen niet. Als je echt de titel wil weten, vraag het me,,maar ik kan er nu even niet opkomen. De tienduizend uur van de lamp verbond ik met de 10.000 uur die nodig zijn om een metier in de vingers te krijgen. Voor zover ik het onderzoek nog kan herinneren: het enige verschil tussen succesvolle, na hun afstuderen, studenten aan het conservatorium was het aantal uren oefenen. En vanaf tienduizend uur heb je een ambacht, métier, kunde in de vingers. Toen berekende ik dat, na zeven jaar studeren, voldoende over de 10.000 uur zat. Daarom dat ik me toen klaar voelde om met mijn atelier grote opdrachten aan te nemen, en daar hoorde een grote tafel en een grote lamp bij. Ik was toen ook nieuwsgierig naar waar ik zou staan als deze lamp, die zeker tienduizend uur zou schijnen, opgebrand was. 

Ik denk aan alle kledingstukken die deze lamp heeft zien ontstaan. Ik ben dankbaar voor alle klanten die met me in zee gingen. Samen met de klant ontwerpen en laten ontstaan is in kwetsbaarheid springen. Zowel van mij als van de klant. Ik kies hiervoor en ik bereidde me enkel tienduizend keer voor. Ik ben dankbaar voor de dapperheid van mijn klanten om te zeggen dat iets niet goed voelt. Ik ben dankbaar dat ik mocht horen dat iets niet hun ding was. Ik ben dankbaar voor de eerlijkheid en openheid over de onzekerheden van hun lichaam en in het kledingleven. Ik ben dankbaar voor hun courage om te zeggen wat in de winkel aangeboden wordt past mij niet. Dit is veel dapperder dan te zeggen ‘ik pas niet in wat de winkel aanbiedt’. Ik ben dankbaar dat ik mocht zien dat het nog niet helemaal dat was. Ik ben dankbaar dat ze zich kwetsbaar voor zichzelf en wat zij mooi vinden openstelden. Ik ben dankbaar voor de uren dat ik niet wist hoe ik kledingmoeilijkheden kon oplossen. Ik ben dankbaar voor het vertrouwen om me te laten zoeken. Ik ben dankbaar dat jullie je lieten zien en zijn en ik ben dankbaar voor de moed dat dit van iemand vraagt.

Ik werk trouwens ook vaak zonder de lamp aan en dit telde ik niet mee in mijn berekeningen. De lamp zelf wordt ondertussen al gerecycleerd. Tienduizend uur voor iemand anders om een metier te laten zien en zijn. Ik kocht trouwens een nieuwe lamp die 20.000 uur mee gaat ...

Suitably yours,

Annelies