Mara

Ik ging vorige week naar Theater aan Zee. De zee is op zich al genoeg en theater ook. Beiden kan te veel zijn. Maar het was net genoeg. ‘s Avonds smste ik naar een vriend die daar al jaren werkt: de eerste voorstelling was een aanzet tot dingen die ik zelf wil gaan maken. De tweede was: het is ok om te zoeken hoe je, vanuit je eigen leven en dat zoeken, zelf een voorstelling kan maken. En de laatste was wat mijn vuur doet branden. 

De laatste voorstelling had de titel “What do you think of western civilization? - I think it would be a good idea” en was van de hand van Simone Milsdochter. De titel bleef me meteen bij na de eerste keer dat ik op de site keek welke voorstellingen ik wilde gaan kijken. Toen ik aan deze voorstelling ging kijken, was ik een beetje moe en had ik mijn hoofd nog wat vol van de tweede voorstelling.

Ze nam me rustig mee in haar verhaal. Rustig liet ze me nog maar eens beseffen dat ik gelukkig ben en dat ik geluk heb gehad. En dat besef is mijn vuur. Want anderen hebben dit geluk niet en dat is niet eerlijk. Punt. In haar verhaal maakte ze nog maar eens duidelijk dat dit niet evident is om op te lossen. 

Het is belangrijk om bij de pijn, lastigheden of moeilijkheden te blijven. In het Boeddhisme gebruiken ze de term Mara. Voor zover ik het begrijp, vind ik het een heel handige term. Het is een term die alle moeilijkheden, lastigheden, pijnen en angsten inhoud. Je gebruikt de term als volgt: ik zit in Mara, Mara hangt over me, Mara is er weer. Dit leunt heel erg aan bij het beeld dat alles in het leven dat je bezighoudt, slechts wolken zijn die passeren in de blauwe hemel. In mijn Atelier hangt een werk van mezelf met daarop: je kan de hemel altijd blauw verven. En soms zijn er donkere, regenachtige, zware, stormachtige Mara wolken. Deze kunnen er even zijn, anderen blijven lang sluimeren, nog anderen komen af en toe opduiken.  Mara is een gemakkelijke term daarvoor, vind ik. 

In de workshop “Duurzame Mode” die ik geef voor Netwerk Bewust Verbruiken, begin ik meestal met de vraag: wat zijn je kleding lastigheden? Wat zijn de moeilijkheden die je ervaart met duurzame mode? Wat is de reden dat je deze workshop volgt? Wat zijn je frustraties met duurzame mode? De volgende keer ga ik eerst Mara uitleggen. Omdat ik merk dat mensen negativiteit verbinden met de woorden frustratie, moeilijkheden en lastigheden. Ik veranderde de termen angst, pijn en boosheid al omdat ik daar te veel afketsende reacties op krijg. 

Zolang ik me kan herinneren, en mijn eerste herinnering was een theatervoorstelling en blijkbaar was ik maar twee en een half, wil ik ten allen tijde in de spiegel kunnen kijken. Dus ook bij frustratie, boosheid, pijn, angst, moeilijkheden, miserie doe ik dit. Mara leert me zo veel. 

Ben ik boos? Dan leer ik wat echt belangrijk voor me is. Ben ik teleurgesteld? Dan wil ik de strijd in de tegenslag nog niet opgeven. Ben ik bang (ik moet er even mijn dagboek bij halen, daarin staat deze denkoefening, ik leg ze je straks uit)? Dan toont die dat ik in het verleden leef en datgene beter zou loslaten waar ik angstig voor ben. Verbittering geeft me aan waar de oordelen en verwachtingen van anderen de bovenhand nemen. Wrokkigheid laat me zien dat ik in het verleden leef en wellicht dat ik het hier en nu niet toelaat. Algemene beuh en ongemakkelijkheid toont me dat ik aandachtig moet zijn voor wat er zich nu afspeelt. Dit geeft me de kans om te veranderen. Schuld, daar heb ik niet zo veel last van. In de Franse les leerden we de specifieke werkwoordstijden om schuld te uiten. Eén, dat is grammaticaal ingewikkeld, en twee, ik heb weinig last van schuldgevoel. Dus de oefening om zelf schuld zinnen neer te pennen, vond ik heel moeilijk. ;) Maar het toont dus dat ik leef naar de verwachtingen van anderen en wat volgens hen zou moeten. En schaamte toont me waar ik de overtuigingen van anderen zo opnam, dat ik denk dat ze van mij zijn. In alle gevallen gebruik ik deze Mara om me met mezelf te verbinden. 

Hoe doe je dat? Wel, persoonlijk raad ik schrijven aan. Als ik me Mara voel, maar anders ook, neem ik mijn dagboek, en ik schrijf wat ik denk en voel. Toevallig is de eerste zin na deze oefening in mijn dagboek: ik wil en probeer ten alle tijde in de spiegel te kijken, omdat ik daardoor leerde en evolueerde. Dus ik schrijf en lees. Daarna of tijdens het schrijven wordt me duidelijk welke Mara er op bezoek is. En dan ga ik naar dit lijstje en kijk ik wat ik kan leren. Ik vind dit zo goed werken, omdat daar niet zo veel negativiteit rond hangt. Vandaar wellicht de verwarring voor de deelnemers van mijn workshop. Mara doet me ook pijn en is lastig, maar de lessen zijn me meer waard, waardoor ik Mara kan laten zien. 

Ik vond Simone haar voorstelling geweldig. Maar ik vroeg me af hoe anderen met dat vuur zouden omgaan. Het deed me denken aan een zin van Alain de Boton, die me inspireerde om bij te dragen. Ik parafraseer: “we hebben niet meer boeken en theorieën nodig die ons uitleggen dat we moeten veranderen, toon ons hoe.”  Daarom gaf ik je net deze oefening. Dit is een hoe. In een klein moment van Mara, kies dan om Mara te laten zijn en Mara te laten zien.  

“What do you think of western civilization? - I think it would be a good idea”: om Mara te laten zien en zijn. 

Suitably yours,

Annelies