Annelies Bruneel
Dit maakte mijn dag vandaag. Ping: een bericht komt binnen. Met mijn werk nog in de hand kijk ik om te zien wat het is. Reageren doe ik toch niet onmiddellijk.
Het is een bericht van iemand die ik niet ken en die me ook niet volgt op Instagram. Hum, zucht en nog minder goesting om te reageren. Het zal weer zo een kerel zijn die Instagram ziet als een dating app. Op zich niets mis mee, maar ik gebruik social media enkel voor mijn Atelier. Alles wat ik post gaat over kleding in een mindful, speelse en creërende jas. Dus als je me de moeite vindt om aan te spreken, via social media, op basis van mijn werk, dan zit je er naast. Ik ben namelijk meer dan mijn atelier. Ik zie mezelf als een geheel, als een tuin. Mijn atelier is de voortuin. Daar kies ik heel bewust wat ik er plaats en hoe. Ik ben me ervan bewust dat ik veel van mezelf laat zien. Mezelf laten zien en zijn is de beste manier om te tonen wat ik bedoel met ‘ jezelf laten zien en zijn’ ( het doel van Atelier Annelies Bruneel.)
Door veel van mezelf in mijn voortuin te zetten, zet ik deuren open naar kritiek en ongevraagde feedback en internetbagger. Daarom ook dat ik een deel, de rest van de tuin, voor mezelf en mijn dichtste naasten hou. Niet iedereen komt zomaar het poortje binnen van mijn tuin. Mijn ego geeft me de beuuh reactie op het pingen van mijn telefoon. Ik krijg de laatste tijd nogal wat kritiek. Zonder dat ik erom vroeg. Ik vind dit heel onaangenaam, vaak lastig en soms heel moeilijk. Iemand die het nodig vindt om me op een schrijffaut te wijzen. Iemand die vindt dat ik hier niet pas. Iemand die vindt dat mijn foto’s niet goed genoeg zijn. Jullie meningen mogen er allemaal zijn, maar als mijn werk je niet aanspreekt kijk dan naar iemand anders zijn werk. Jullie kritiek zou me moeten vertellen dat ik werk zou moeten maken op een manier dat jij het goed of beter zou vinden. Maar dan is het niet mijn werk. En he, social media is gratis. Laat jezelf zien en zijn in het werk dat jij goed en genoeg vindt.
Ik zal een stukje van de Annelies achter het pootje laten zien en dat laten zijn deed ik allang. Deze heeft dyslexie en kan met moeite haar eigen naam juist schrijven. Dit is de reden dat ik met de hand heel lelijk schrijf. Dan kan niemand die lezen. En moet ik niet altijd horen wat faut is. Ik kijk liever naar alle letters die ik juist plaatste. Dat laatste maakt dat ik durf te bloggen en mijzelf laten zien en zijn op social media.
De kerel die me op instagram uit het niets iets stuurt zend me hoop dat alles goed met me gaat. De gehele negativiteit die ik net uit de doeken doe besef ik. Ik kies er, elke keer opnieuw, voor om naar hem vanuit liefde en compassie te reageren. Dus ik bedank hem voor de hoop die hij me zend. Ik vind hoop iets als: ik weet wat jij nodig hebt maar ik ga niets doen, omdat voor jou te laten zien of zijn. Maar hier weer: deze negativiteit wil ik hem niet zenden. Hij zegt dat het fijn is om me deze keer hier te treffen. Ik scan mijn hersens, zijn instagram en mijn herinneringen af. Ik ken die kerel niet. Ik schraap mijn moed bij elkaar en vraag hem om me even te helpen herinneren van waar ik hem zou kennen.
Blijkbaar kwamen we elkaar tegen in een tempel in Mumbai. Ik antwoord dat ik in dit leven nog niet in Mumbai geweest ben. Hij heeft door dat hij niet praat tegen wie hij dacht dat ik was. Hij schaamt zich en verontschuldigt zich. Ik vind dit totaal niet erg, kan iedereen overkomen. Ik zeg dat ik blij ben dat ik eerlijk durfde te zeggen dat ik hem niet kende. In plaats van hem af te wimpelen en negativiteit de wereld in te gooien. De conversatie is in het Engels. Hij zegt dat ik Britse humor heb. Ik had niet eens door dat ik grappig was. Ik bedank hem om me daarop te wijzen en dat ik het leuk vind om dit te horen.
Hij vertelt me dat het morgen onafhankelijkheidsdag is in India. Ik vertel hem dat ik net een boek over Mahatma Gandhi aan het lezen ben. Hij wijst me op een schrijffaut in zijn naam. Dat controleerde ik net niet met google translate. Ik vraag hem of hij dan op zoek is naar iemand die op me lijkt; het nadeel van je gezicht vaak op social media te gooien. Of naar iemand met dezelfde naam. Het blijkt het laatste te zijn.
Ik vertel hem dat een van mijn vreemde hobby’s is om mensen te zoeken met dezelfde naam als ik. Deze naamsverwarring is nog al eens gebeurd. Ik weet dat er zeker vijf andere zijn met dezelfde naam. Een keer had ik een vrouw aan de lijn als Atelier Annelies Bruneel en die dacht echt dat ik een ex-collega was van haar. Toen ben ik naar de andere Anneliesen gaan zoeken. Je moet weten: ik ben eigenaar van alle sites en social media met mijn naam. Ik wil op z’n minst horen bij de andere Anneliesen Bruneel of deze daar ook nood aan hebben. Want ik wil dat iedereen zichzelf laat zien en zijn. En een website met je eigen naam kan handig zijn.
Dus Annelies Bruneel, laat van je horen. Ik ken misschien iemand die je in Mumbai tegenkwam en over de site kunnen we ook praten.
Suitably yours,
Annelies