De mode herhaalt zich toch!

‘De mode herhaalt zich toch’, zegt ze. De rest van de conversatie heb ik niet meer gehoord, want mijn gedachten gingen aan de slag…

Als de mode zich herhaalt, waarom draag jij dan geen kleding van jaren geleden. Niet iedereen kan zien dat iets oud is, maar ik heb daar toevallig wel een oog voor. Dit gaat om subtiele afwerkingstechnieken, de snit, stoffen, kleuren en combinaties wat maakt waardoor je kan zien dat iets toch van een vroegere mode is. Waarmee ik niet zeg dat je het niet aan mag doen. De kleding, die ik zelf niet maak, is tweedehands en dus van een vroegere mode. 

Hoe kan je dat zo stellig zeggen als je eigenlijk niet zoveel van mode weet. Het valt me op dat, als ik diepgaand in ga op het onderwerp mode, dat velen niet weten wat het is. Op zich geen probleem. Er zijn oneindig veel onderwerpen waar ik niets vanaf weet. Zien dat iets zich al dan niet herhaalt, daar moet je eerst mode voor zien. Mode is het spel met kleur, vorm, materiaal en verhaal op een menselijk lichaam. Kleur gaat om de kleuren op zichzelf, maar ook om de combinatie of het gebruik van prints (wat eigenlijk een combinatie van kleuren is). Vorm bepaalt welk volume maak het kledingstuk met, en rond, het lichaam. Waar sluit het aan, waar valt het los over het lichaam, waar legt het een accent en waar geeft het kledingstuk een volume. Materiaal zijn de gebruikte basisstoffen en technieken om deze te maken. Verhaal is wat vertelt het kledingstuk: dit kan gaan over de functionaliteit of gelegenheid; welk gevoel geeft een kledingstuk je. Zo heb ik even de poëzie van de mode weggewerkt. 

Mode bestaat dus maar uit vier onderdelen. Grofweg zijn er niet zoveel mogelijkheden. Maar het spel zit hem juist in details. Niet zomaar blauw, maar de juiste tint blauw maakt mijn kleding tot die van mij. Tot op vandaag ben ik enkel nog maar mezelf tegengekomen die zo gevoelig is voor het juiste Annelies Blauw. Ieder zijn interesse en passies. 

Dus als we op een minder diepgaande manier naar mode kijken… herhaalt die zich dan?

Waarom kopen we dan sneller nieuwe kleding dan we die kunnen verslijten? Waarom doe je een uitspraak over iets, waar je maar oppervlakkig naar kijkt?  

Als ik de modegeschiedenis nu zo even voor me afspeel, zie ik geleidelijk verandering. Dit begint bij een klein detail en dat wordt groter en heeft dan logische gevolgen. Ik zie dan zo een getekend poppetje over de jaren heen (ik begin toen de nomaden zich gingen settelen in de gouden sikkel). Neem nu in de 19de eeuw, dan wordt een mouw geleidelijk aan breder. Als die vrij breed is, dan is dit niet meer in verhouding met de rok dus deze wordt ook breder. En zo gaat de verandering verder. Een detail maakt dat het geheel niet meer in verhouding is en zo verandert de rest mee. 

Uiteraard klaag ik soms, dat de mode van nu de kleding is die ik als kind al lelijk vond. Legging en korte aansluitende top; er is niets mis met een deel van je lichaam of de vorm ervan te laten zien. Maar te veel, of alles, laten zien geeft de mode geen verbeelding meer. Maar is dat een exacte herhaling van mijn kindertijd. Neen, de stoffen zijn anders. De afwerking is slordiger. De vorm is minimaal anders en uiteraard is het verhaal anders, want hoe maken ze ons anders wijs om dit te kopen. 

Maar waarom is het idee dat de mode zich herhaalt zo een vaststaand feit. Waarom verkondig je niets als een vaststaand feit, als je weinig van mode weet. Ik heb al eerder met haar gepraat en ze zegt dat ook eerlijk dat ze niets van mode weet.

Zou het kunnen dat we een beetje bang zijn van de snelle verandering van mode en in het algemeen deze wereld? Zou het kunnen dat we dingen tegen onszelf zeggen met zekerheid en stelligheid, zodat we een beetje zekerheid voelen? Zou het kunnen dat we antwoorden zoeken in ons denken voor dingen die we (on)bewust voelen? Zou het kunnen dat we ons denken en redeneren gebruiken om iets wat ongemakkelijk voelt weg te duwen? Of wellicht onszelf het gevoel te geven dat we het begrijpen.

Ik weet dat ik dit ook doe. Wat als mode ons net dáár iets kan leren? Wat als ik het nu wat laat zijn, zoals de mode. Iets verandert geleidelijk aan en dit maakt dat er een visueel onevenwicht ontstaat en dan zet ik mijn ontwerpers aan het denken om dit terug in balans te brengen. Eerst laten zijn en erop vertrouwen dat dit wel iets zal laten zien. Je hersens mogen ook even rusten of denken aan een aapje op een fiets en een paard met twee benen (dit zijn dingen waar ik mijn hersens mee bezighoud als ik in een onzin-meeting zit).

Suitably yours,

Annelies