een kooi.

“In de 21ste eeuw bevrijdde de vrouw zich. Nu is het aan de mannen om dit te doen.” Een zin die is blijven hangen van in de nieuwjaarsperiode. Dank je voor het begrip dat ik niet meer weet van wie deze is. 

Ik besef maar al te goed dat het leven, wat ik nu leid als vrouw, 100 jaar geleden geen evidentie zou zijn. Ik ben dankbaar voor iedereen die daar voor streed. Ik ben dankbaar voor de kleine -  soms belachelijke - stapjes maar ook de grote stappen. Maatschappelijke verandering laat je zien in de komende 20 minuten in de 20 meter rondom je. Een van mijn aanmoedigingsideeën is van Alain de Botton: ‘We hebben niet meer mensen nodig, die boeken schrijven over ideeën.  We hebben mensen nodig, die ons helpen zoeken naar hoe we die ideeën concreet maken.’

Als je nu naar de mode kijkt van rond 1890 en 1900, toen ging de mode nog niet zo snel, dan zag je een vrouw die mooi moest zijn. Ze droeg een korset, een soort van kooi om mooi te zijn (voor anderen). Ik word even technisch: een korset vervormt je lichaam. Een bustier of aansluitend kledingstuk volgt je lichaam. Vrij onmogelijk om in zo een kooi even spontaan een dansje of eender wat te doen; zelfs kinderen opheffen is niet evident. De vrouw zat vast in de kooi, zodat ze mooi kon zijn. 

Uiteraard willen wij, of ik zal voor mezelf spreken, graag gezien worden. Ik heb het al eerder over mooi zijn en mooi gevonden worden gehad. In mijn atelier bespreken we kleuren en smaken. Wat dat is meestal de dooddoener die gebruikt wordt. Les goûts et les couleurs ne se discutent pas. Mooi gaat over wat je aanspreek en wat je bevalt is meestal iets wat je kent of herkent. Dit is de reden dat modestijlen geleidelijk aan veranderen. Kledinggeschiedenis kun je zien als een langzame verandering. Je kunt in de mode van de 21ste eeuw de verandering- en bevrijding van de vrouw zien. 

Ik durf zelf te stellen dat de twee elkaar beïnvloeden. Het korset kwam los, omdat we wilden bewegen of we konden bewegen omdat het korset uit de mode ging. Het korset ging uit de mode, omdat een vrouw mode ging ontwerpen en maken. Gabriëlle Chanel, dank u! Naar mijn gevoel is bij haar het idee ontstaan: hoe voelt de kleding voor de drager zelf (voor vrouwen dan). 

Voor mannen was die vraag er al wel. Zij hadden werk te doen en bijgevolg ook bewegingen. Dus al die decoratieve tralala en onaangename kleding werd niet gedragen en werd zo ook geen mode. Als je kijkt naar de mode van aan de hofhoudingen, in de tijd dat er geen oorlog was, zie je meer details en tralala opduiken bij mannenkleding. Dus het idee dat mode iets vrouwelijks is, is niet waar. Het is een gevolg van het feit dat vrouwen lang niet buitenshuis werkten. Naar een opera, of de mis gaan, in een ongemakkelijk korset gaat nog. 

Vrolijk verantwoordelijkheid voor een taak openen, mooie definitie voor werk, doe je niet in ongemakkelijke kleding. Maar waarom hijsen vrouwen zich vaak nog in strakke jurken en rokken. Balanceren ze op een klein deel van hun voet. Ik draag ook hakken, dat geeft me een fijn gevoel. Ik koop enkel schoenen waar ik mee kan wandelen. De restaurant schoen vind ik een onduurzame aankoop en terug naar de kooi van het mooi. Dit terzijde. Ik vraag me af waarom ik op businessmeetings zo vaak vrouw zie trekken en pulken aan kleding die niet gemakkelijk zit. 

De mannen zitten ook in een kooi. De kooi van het werk, de status die dat oplevert, de auto en het netwerk, het problemen willen oplossen, de held te moeten zijn. Je ziet de laatste jaren dat de mode ook impact heeft op de mannen. In een kleermakerzit van een tijd geleden schreef ik ook dat het kostuum van zijn sokkel aan het vallen is. Mannen, ik moedig jullie aan om jezelf de vraag te stellen. En vrouwen: wij gaan verder op de weg die voor ons is ingeslagen. Ik wil je graag verder helpen met eens in de spiegel kijken. Ik denk dat vrouwen zo ook van hun ‘ik moet toch mooi zijn en daarvoor afzien’ idee gaan afstappen. 

Wat als we een maatschappij maken waar menselijkheid centraal staat. Wat als je binnen de 20 minuten in de 20 meter rondom je menselijkheid brengt. Wat als kleding over menszijn gaat. Als je je eigen menszijn kan laten zien en laten zijn. Wat als wij nu de verandering zijn, die binnen jaren pas zichtbare effecten gaat hebben.

Weg met de kooi!

Suitably yours,

Annelies