‘No comment’
Toen ik nog klein was, en dat is de tijd van de lagere school, zei ik dat mijn kledingmerk zo zou gaan noemen. ‘No comment.’ Dit komt uit een theaterstuk dat we met de familie zagen en daar was een heel grappige scène waar twee politieagenten een onderzoek deden. De ene gaf als enige antwoord ‘no comment’ op een droge toon. Ik vond dat zo’n grappig antwoord.
Later toen ik Engels leerde verstond ik het ook en toen vond ik het nog steeds een goed idee om mijn kleding zo te noemen. Ik heb namelijk een hekel aan commentaar. Ik zal even uit de doeken doen welk deel van commentaar het bloed onder mijn nagels haalt. Advies van iemand, waarvan ik weet dat hij weinig tot niets over de zaken weet en die wil dat ik zijn standpunt als geweldig inzicht beschouw. Het poneren als een mening over iets, waar je niets van weet, als een algemene waarheid. Gewoon dit schrijven laat me al voelen: hou dan gewoon je mond.
Er is niets mis met een mening delen. Maar deel dit dan als jouw mening; ik denk, ik voel, ik ervaar, ik heb de indruk. Er is niets mis met ergens niets of weinig vanaf weten. Nieuwsgierigheid is wat je verder brengt in het leven. De meeste mensen praten graag over hun passie en zo leer jij bij. Nieuwsgierigheid laat je mens zijn en zien. Dit is mijn visie op een mening geven. Je bent trouwens in mijn kleermakerszit aan het lezen, wat geheel mijn standpunt is.
De reden dat ik het als kind daar zo moeilijk mee had is omdat het me blokkeerde. Iets wat ik leuk, interessant, mooi of tof vond werd door dit commentaar uit het moment gehaald. Als kind leef je heel erg in het moment. Dit gevoel kan ik nog steeds ervaren in mijn atelier als ik volledig opga in mijn werk, zoals nu. Het idee dat iets, of iemand, nu commentaar zou leveren... Het haalt me uit dat moment, uit de flow en neemt het plezier weg. Terwijl de persoon die commentaar geeft wellicht gewoon zijn ei kwijt wil, maar het breekt mijn energie.
Zoals jullie misschien weten heb ik dyslexie. Ik schrijf letters niet in de maatschappelijk verwachte volgorde en ik heb daar zelf weinig last van omdat ik dat niet zie. Ik heb daar al veel in leren zien, maar geen enkel commentaar op een geschreven tekst heeft me dat geleerd. Nee, het is lezen, meer woorden visueel leren kennen en heel kritisch naar mijn eigen schrijfsel kijken dat maakte dat ik dit leerde. Uiteraard had ik daar professionele hulp bij, maar nog steeds blijven mensen het nodig vinden om het mij uit te leggen of hun mening over mijn teksten te geven. Op het gebied van letters werken mijn hersenen anders dan die van de uitlegger, dus kan ik weinig met die uitleg.
No comment was voor mij een antwoord op zowel het schrijfadvies als het uit mijn-nu-moment-haal gebabbel. Mijn kleding als geen commentaar.
Is de mode met haar trends en tendensen niet net zoiets als correct schrijven geworden? Dat om de zoveel tijd verandert? Alsof het in het ene seizoen correct is om bepaalde taalregels op te leggen en een volgend seizoen totaal het tegenovergestelde. Je hebt bepaalde taalregels onder de knie, je slaagt er zelf in om je creativiteit en plezier er in te vinden. En net op dat moment zijn er nieuwe trends en tendensen, die door de nieuwe taalregels, jou uit jouw flow halen. Met een verward hoofd probeer je daar kop of staart te krijgen, maar misschien moeten we gewoon ‘no comment’ zeggen tegen de continu veranderende mode.
Misschien moeten we no comment zeggen tegen mode, die niet met jouw mens-zijn bezig is. Mode die niet nieuwsgierig is naar wie jij wil laten zien en zijn.
Suitably yours,
Annelies