hoe gaat het met je?

Al lachend zeg ik wel eens: ‘als we ooit olympische spelen empathisch zijn organiseren zou de opdracht als volgt zijn: vragen aan een ander hoe het met diegene gaat en bij het antwoord van de ander blijven.’ Die vraag vraagt om empathische superkrachten. Het is deze coronatijd die me aan dit deed denken. Wellicht contacteren kennissen je dezer dagen ook. Een vraag die ik kreeg is: ‘hoe gaat het met je in deze moeilijke en lastige tijd?’

Het is misschien een beetje raar, maar het gaat heel goed met me. Ik ben een gesloten introvert persoon, dus een tijd waar ik minder gedwongen word om sociaal te zijn doet me heel erg goed. Uiteraard is de aanleiding, het virus, gevaarlijk; vandaar dat we in ons kot moeten blijven. Maar voor mij zijn dit zonnige, introverte mijmerdagen.  

Ik heb een pad afgelegd om dit te aanvaarden en te genieten van mijn mijmerende, zonnige introverte zijn. Dit was een pad met laten zien, dat dit is wie ik ben en laten zijn dat ik zo ben. Zoals elk onbewandeld pad is het zoeken, ploeteren, vloeken dat er geen pad is, genieten van het uitzicht en je alleen voelen. Ik heb in de afgelopen jaren geleerd om alleen te zijn. Dit is het grootste geschenk dat ik mezelf heb gegeven en zo ook de ander. 

Het aanvaarden dat iets is wat het is, en daarin je eigen noden en behoeften eveneens erkennen, is volgens mij het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn. Aanvaarden dat de coronatijd is wat het is. (een soort vakantie, waarin je een beetje werkt;)), maar het tweede onderdeel is belangrijk: laten zien en laten zijn wat je noden en behoeften zijn.  

En dat is wat me vaak opvalt in de vraag: ‘hoe is het met je?’ en een of ander bijvoegsel. Omdat het bijvoegsel uiteraard van de de vrager is. Blijkbaar is het lastig en moeilijk voor de persoon die me contacteerde. Geen oordeel, het is wat het is. Deze tijd kan lastig, moeilijk, beangstigend, leuk, vreemd, mijmerend en ik kan zo maar doorgaan zijn. Maar durf te denken, durf te zien wat het je laat zien. 

Het is enkel de vraag ‘hoe gaat het met je?’ die om empathische superkrachten vraagt, niet het bijvoegsel. Als je aan iemand die vraag open stelt en je zo ook openstelt voor de ander, dan weet je niet wat het antwoord gaat zijn. Soms moeten we even pauzeren om daar echt over na te denken, want hoe gaat het nu met me? En als je dan bij die persoon blijft, zonder het in te vullen of over iets anders te beginnen, dan toon je interesse in de ander. 

Empathie is tonen aan de ander dat hoe ze zich ook laten zien en zijn; het is een gevoel wat ik ook ken. Het belangrijkste is het gevoel. Je kunt de concrete situatie van de andere misschien niet kennen, maar de meeste gevoelens heb je wel al eens laten zien of zijn in jezelf. Ik zit alweer op de website van Brené Brown om de lijst van basisemoties te herlezen. Empathie is er zelf één van: het gevoel emotioneel gezien te worden. 

Zoals ik al zei ben ik een gesloten introvert. Dus als iemand me ziet, weet ik dat de ander vaak niet kan zien hoe het met me gaat. Het pad van de verwijten, en hoe anderen dat tegen me gebruiken, bewandel ik ook. Als je niet zegt, of laat zien hoe het met je gaat, kan ik er geen rekening mee houden. Jij laat je niet zien, dus neem ik aan dat je het niet wilt vertellen. Vertragen en dichtbijkomen zijn de manieren die voor me werken om te laten zien en zo ook te laten zijn hoe het met me gaat. Gelukkig ben ik graag alleen en kies ik met wie ik dit deel. 

Ik betrapte me erop dat ik allerlei verhaaltjes ging gebruiken om in te vullen om iemand een context aan de vraag ‘hoe gaat het’ te geven, maar dat is net niet de pointe. Wat de onzekerheid van de vraag ‘hoe gaat het met je’ me toont is dat er meer onzekerheid is in de wereld dan zekerheid. Hoe graag wil iedereen, en ik ook soms, een duidelijk antwoord op de vraag: ‘wanneer is deze corona-lockdown gedaan?’ Hoe graag wil je soms niet een duidelijk antwoord op de vraag: ‘hoe gaat het nu met je?’ Hoe ontwikkel ik een leven wat mij ondersteunt? Hoe ziet die kleding, die mijn leven moet ondersteunen, er dan uit? 

Maar belangrijke dingen zijn ingewikkeld; ze vragen tijd en onderzoek. Wat deze tijd je ook laat zien en zijn, laat het zien en zijn. Het is deze vrijheid van verscheidenheid die we nodig hebben als samenleving.

Suitably yours,

Annelies