dank je voor je openheid.

Ik verbond de volgende twee dingen: in mijn netwerk in Brussel ontmoette ik mensen die hun land verlieten, omdat ze daar niet de intellectuele groeikansen hadden waar ze van droomden én dat diezelfde landen het lastig hebben met de coronacrisis aanpakken. Ik verbond de braindrain van jonge ambitieuze mensen met de lastigheden in hun thuisland om vat op de crisis te krijgen. Uiteraard zijn problemen ingewikkelder, dan een paar lijntjes tekst. 

Maar ik vroeg me af, waarom? De jonge ambitieuze brains hadden het gevoel, of de ervaring, dat voor hun kennen en kunnen geen ruimte of openheid was. De droom die ze hadden kon in hun thuisland niet gerealiseerd worden. De maatschappij had niet de flexibiliteit om open te zijn voor veranderende-, invraagstellende- en in de spiegelkijkende geesten. Het zijn net die onzekere, onduidelijke en risicovolle vragen en onderzoeken die innovatie brengen. 

Als deze mensen ervoor kiezen om weg te gaan van hun thuisland. Hoe fijn het hier ook is, hoe lekker het bier en het eten ook is, hoe boeiend de mode ook is. Je thuisland laat je niet zomaar achter. Dus maak ik de conclusie dat de geslotenheid van die landen stevig moet zijn, net als de wil van die mensen om hun kennen en kunnen aan de maatschappij te geven. 

Maar aan de andere kant hebben al die mensen net een eergevoel over hun land, dat ik niet ken. Ik stel me zelden voor als Belg, eerder nog als Brusselaar. Maar ik ben in eerste plaats een mens. Het is een mengeling van nostalgie en fierheid. Ik ging ervanuit dat dit gewoon was omdat ze hun land hadden achtergelaten: je mist de meest gewone dingen als ze er niet meer zijn. En aan de andere kant wil je je herkomst niet vergeten en volledig in deze cultuur opgezogen worden. 

Dit is typisch, maar dit is niet hoe dit in mijn thuisland smaakt. Naast die terechte fierheid en nostalgie zit daar ook angst onder. Ben ik de goudzoeker die mijn kennen en kunnen eigenlijk niet aan mijn maatschappij geeft? Wat een terechte onzekerheid en vraag is. Het twijfelen en vragen of ik mijn kennen en kunnen wel in de juiste context gebruik, die twijfel ken ik. 

Maar aan de andere kant ken ik ook het verlangen, en de plicht, om je dromen te realiseren. Dromen die je niet realiseert, maar wel hebt, maken je leven ondraaglijk. Uiteraard is er het verschil tussen de droom en hoe dat uitdraait, maar daar heb je net die veranderende-, invraagstellende- en in de spiegelijkende geest voor. Voor welke er juist vaak geen openheid is in de maatschappij.

Die openheid is er niet voldoende als een omgeving kiest voor zekerheid. Alles is onzeker, dat is de enige zekerheid. (ik vermoed dat die quote van iemand anders is). Dus als een omgeving, of een maatschappij, niet meer openstaat voor onzekerheid dan kan ze heel moeilijk omgaan met veranderingen. 

Waarom kiest in deze context een maatschappij voor zekerheid? Ik weet dat als ik het gevoel heb: dit is het, ik heb het gevonden en het is niet iets wat ik kwijt was, maar een inzicht of een idee; als ik een vaststaand, duidelijk en alles-onder-controle-gevoel heb bij een nieuw inzicht, is het dat niet. Vandaar mijn oneindig vragen blijven stellen en dingen van alle kanten bekijken. Ik neem tijd om tot een besluit te komen en ik weet dat het altijd open staat voor een ander inzicht. 

Waarom houdt een maatschappij vast aan zijn eigen cultuur, want dat is wat die kennissen meenemen van hun land. Angst of gevoelens van minderwaardigheid maken dat je naar nostalgie teruggrijpt. Is het dan een vorm van fierheid dat ik me zelden Belg zal noemen? Ik heb inderdaad niet het gevoel dat dit land minderwaardig is, mmdat we bijvoorbeeld de coronacrisis aanpakken op een manier die resultaten oplevert.  

Is het dan een vorm van deel uitmaken van de modewereld, door me zelden daar mee te vereenzelvigen? Ik vind het vaak vreemd als iemand me voorstelt als modeontwerper of als iemand die in de mode werkt. Als ik er toch een woord moet opplakken ben ik kleermaker en kledingdenker en werk ik in de kledingwereld. 

Is openheid dan iets wat je eigenlijk niet voelt tot het moment dat het geslotenheid is? Als ik de verhalen hoor van mijn kennissen dan realiseer ik me dat deze wereld niet zo gesloten is voor veranderend-, invraagstelllend- en in de spiegelkijkend denken. 

Dank je voor je openheid. 

Suitably yours,

Annelies