welkom in mijn hoofd.

Een vraag waar ik nu al enkele dagen mee rondloop is de volgende: wat is de relatie tussen empathie en vertrouwen? Welkom in mijn hoofd :)

In mijn exploratie rondom dit thema: waarom dragen, kopen en herkopen we kleding die niet goed zit? Kledingstukken die slecht zijn voor de samenleving en die je leven niet ondersteunen. Ik wil begrijpen waarom we dat doen. Iedereen weet dat de prijs van kleding geen correcte prijs is, want we geven daarmee de makers geen respectvol leven. Ok, je kan een kledingstuk kopen en dan later merken dat je het niet graag draagt. Maar waarom blijven we dat dan toch dragen en waarom blijven we dan toch bij die maker kopen? Waarom dragen we kleding waar we ons niet goed in voelen? Dus in deze exploratie kwam ik bij het werk van Bréne Brown; zij deed onderzoek naar schaamte. 

Schaamte (het stemmetje in je hoofd: je bent niet genoeg) en een gebrek aan zelfliefde is de oorzaak van dat gedrag. Dit is tot op heden het antwoord op mijn eigen onderzoek. Uiteraard onderzocht ze ook wat schaamte wegneemt en dát is empathie. De vier kwaliteiten van empathie zijn: zonder te oordelen, de wereld kunnen zien zoals de ander die ziet, de ander zijn gevoelens verstaan en dit begrip kunnen communiceren. Compassie is wat eronder zit: het willen en kunnen meeleven in het verhaal van de ander. 

Ik ben geheel ‘gebrenewashed’ door haar werk, omdat ze in woorden, feiten en verstaanbare modellen giet wat ik intuïtief aanvoel. Dus ook wanneer ik op exploratie ben naar waarom dragen we kleding die ons niet ondersteunt? Maar deze tocht kreeg ongeveer een jaar geleden een andere wending. Ik was op van iedere keer mee te gaan in de gevoelens van bruide; tot een jaar geleden deed ik vaak trouwbeurzen. Dat is het moment waarop je met toekomstige trouwers kan kennis maken. 

Met de trouwers ging ik in gesprek over hun feest, de kleding, wat voor hen belangrijk is en wat ze wilden voelen die dag. Ik maakte dan de link met hoe kleding daarin een ondersteuning kan zijn. Hun verhalen inspireerden me om een persoonlijk ontwerp te maken. Ik verbond zo goed als ik kon met die gevoelens en verwachtingen. Ik kwam nogal leeg en op thuis na zo’n beurs. 

En dan moeten horen dat ze voor een andere leverancier kiezen, omdat die goedkoper was. Zo voelde ik me triest en teleurgesteld in de mensheid, in de wereld. Ik stopte ermee, omdat ik merkte dat ik door de teleurstelling in mezelf aan mijn visie begon te twijfelen. Ik geloof in een menselijke samenleving. Waar iedereen zijn waarde een deel is van het groter geheel. Een maatschappij op maat en ritme van de mens. Ik droom van een samenleving waar de waarde van iedereen zijn kennen en kunnen een plaats heeft. Ik koppelde het niet kiezen voor mij als leverancier van je huwelijk aan het feit dat ik niet diende in deze maatschappij en dat was een gevaarlijke plaats voor me. Dus ik nam afstand van de trouwbeurzen.

Dus om nu terug te komen op de kwestie waar ik al enkele dagen mee zit: ik denk na over het verband tussen empathie en vertrouwen. Iets kopen doe je bij mensen die je vertrouwt. We denken dat we met onze hersenen beslissen om iets aan te kopen en waar, maar dit is een emotie die ons leidt. Vertrouwen maakt dat je beslist bij wie je aankoopt. Bréné Brown deelde vertrouwen op in zeven elementen: grenzen, betrouwbaarheid, verantwoordelijkheid, veiligheid, integriteit, niet-oordelen en generositeit. Ok, deze elementen hebben wel linken met empathie. 

Wat mijn ogen ook opende is dat ze empathie als een basisemotie beschouwt. Ik zag en voel dit eerder als een gedrag. Anderzijds schrijft ze ook dat empathie een behendigheid is die mensen kan samenbrengen en een gevoel van erbijhoren kan creëeren. Uiteraard is de emotie de basis die vervolgens uiting geeft aan een bepaald gedrag. Ik kies ervoor om zaken uit te pluizen, met vallen en opstaan te leren, en om duidelijk - en zo ook eerlijk mogelijk - te communiceren. Ik zie gemakkelijk het potentieel in andere mensen. Zou het kunnen dat ik hen zien op een manier waarop ze zichzelf niet durven te zien? Zou het kunnen dat ik uiting geef aan een emotie die ze zelf niet, of slechts gedeeltelijk, kennen? 

Zou het kunnen dat ik die gevoelens boeiend vind, omdat het me de ander laat zien? Door ze te communiceren geef ik de ruimte om die gevoelens te laten zijn. Jezelf laten zien en zijn is zowel mijn definitie van mode als van meditatie. De creativiteit die nodig is om beiden te bewerkstelligen begint in de empathie of compassie met mezelf of met de ander. Zoals ik al schreef: zelfliefde en empathie zijn de weg naar kleding en een leven dat jou ondersteunt. 

De enige eigenschap, die empathie en vertrouwen gemeen hebben, is het niet oordelende. Zou het kunnen dat dit in deze maatschappij een zeer gevoelig punt is? Ik probeer altijd vanuit niet oordelen naar de ander toe te gaan, maar hoe vaak ik word weggezet als diegene wie de veroordeling geeft. Mezelf laten zien en zijn, en zo ook anderen inspireren om datzelfde te doen, is mijn waarom op deze wereld. 

Zou het kunnen dat oordelen ingesleten is in het dagelijks leven? Dat we niet oordelen gaan veroordelen? Op een niet oordelende manier naar jezelf kijken is het begin van zelfliefde.

Suitably yours,

Annelies