Het is niet dat we artistieke meesterwerken moeten maken.

Zoals het ieder persoon, die kan naaien dezer dagen, een morele plicht was, maakte ik samen met een collega mondmaskers. We hadden vooraf een aantal vastgesteld en zij wou een bepaalde trein naar huis halen. Ik weet van mezelf, dat ik niet goed aan een ander zijn werk kan werken, dus stelde ik voor om de linten te maken en zij deed het monddeel. 

Ik knipte de stof en streek de linten. Dit soort repetitief werk geeft me de gelegenheid om te denk en te mijmeren, want zoals je wel weet vind ik dit leuk. Het geeft me rust. Het doet me deugd om te zien dat al mijn onderzoek en proberen me toch een aantal kleding-maak-skills opleverde. Het grootste deel van de maskers maakte we in deze sfeer, met hier en daar een mijmerend gesprek over de wereld en de mensheid. 

Op een gegeven moment begon ik de linten die ik maakte te tellen. Ik telde hoeveel we al maakten en berekende hoeveel we er nog moeten maken. Ik maakte een schatting van de tijd die er nog is. Ik stelde voor me eerst op de nog te maken linten te focussen. Wanneer deze taak klaar was ging ik voor haar de monddelen knippen, zodat zij verder kon blijven stikken. We kwamen een versnelling hoger: de stapel met de gemaakte maskers groeide sneller. 

Het masker bestaat uit twee delen; het ene iets groter dan het andere. Mijn mopjes werden in deze versnelling hoger ook grappiger. Een groot- of een klein brood? Of moet daar mayonaise bij (groot of klein?). Dit maakte dat de sfeer joliger werd, waarin we elkaar nog meer stimuleerden. Want als je dat nu zo doet, dan gaat het nog sneller. Net als ik meerdere stoffen tegelijk knip, dan gaat het ook sneller. 

“Het is niet dat we artistieke meesterwerken moeten maken.” Zoalng de maskers maar gebruikt kunnen worden en om deze te gebruiken dachten we in de eerste fase na over de lengte van de linten, de wasbaarheid, het feit dat het de mond en neus goed moet afdekken en andere richtlijnen. Dit proces was echter voorbij. Nu stopten we onze vindingrijkheid en denk-energie in het verstellen van het werkproces. 

Ik kan al mijn werk en persoonlijk leven laten vallen; zo heb ik dag en nacht tijd om masker te maken. Maar ik weet ondertussen dat deze vorm van de ander plezieren mij geen plezier doet. Ik kan maar geven wat ik over heb en dat wat ik geef is genoeg. Vandaar dat de deadline van de trein een goed streefdoel was. 

De combinatie van het feit, dat mijn hersenen gaan mijmeren en dwalen tijdens dergelijke taken, samen met de deadline en het feit dat we besloten dat het masker genoeg is zoals het is (het moet geen artistiek meesterwerk zijn), maakte dat mijn focus op het efficiënt maken van het masker kwam te liggen. 

Ik knipte kleine- en grote delen, terwijl zij deze van de stapel afnam. Ineens bleek dat ik niet goed kon tellen, dus ik moest toch nog linten bijmaken. Daar liet ik mijn nood om efficiënt te zijn ook volledig in gaan. Soit, we wouden het proces sneller en efficiënter maken, maar dit had als resultaat dat we meer maskers hadden dan gepland. Goed voor de volksgezondheid en voor ons, omdat we beiden het overzicht verloren in alles snel doen. 

Ik vermoed dat je de link naar waar ik naartoe aan het schrijven ben wel kan voelen. Voor mij ging het mis in dit proces, en in de kledingindustrie, op het moment dat we beslisten: het moeten geen artistiek meesterwerk zijn. We maken gewoon mondmaskers die nuttig zijn, daar is niets mis mee. De gevolgen van die gedachtegang deden mijn ogen openen. Vooral omdat het zo snel ging. 

De focus ging niet meer naar dit, hier en nu: wat een basisregel in mijn leven is. Ik was niet nu aan het denken over wat ik hier in mijn hand heb. Later kon ik ook zien dat mijn aandacht echt weg was. Die ging uit naar het efficiënt maken van het werkproces en de kwaliteit van het laatste masker was duidelijk lager dan die uit de eerste stapel: het deel waarin ik me focuste op het werk dat ik op dat moment deed. 

Laat nu net dat zijn wat deze coronatijden ons geeft: tijd om in het hier en nu te zijn. Dit is in ieder geval hoe ik deze periode beleef.

Suitably yours,

Annelies