se promener.

Wellicht ben je ook al in een degelijk gesprek gevallen. Iets over hoe niet eenvoudig het is om de anderhalve meter afstand te houden of een gesprek over in welke situaties de handen wassen tot absurde dingen leidt. Of wat een gesukkel het is om even te drinken met een mondmasker voor. Omdat het gaat over het vermijden van het virus overbrengen op een ander, is de ander betrokken, dus soms verandert het onderwerp van dit gesprek naar de ander. Het is zo gemakkelijk om in de stoel van ‘ik ga dit even neutraal benoemen en bekijken’ te gaan zitten. Op zich niet erg, maar het zette mij aan het denken. 

Iedereen die zegt dat het gemakkelijk gaat is je iets aan het verkopen. Verandering is moeilijk: het is lastig en confronterend. 

Anderhalvemeteren, een mondmasker dragen, regelmatig je handen wassen en de andere gevraagde maatregelen zijn op zich logisch te volgen. De meeste mensen begrijpen dat, als je deze dingen doet, je de kans op het verspreiden beduidend vermindert. Maar waarom doen we dat dan niet altijd en perfect? Omdat verandering moeilijk is. 

Als ik iets in mijn gedrag wil veranderen, dan komt dit meestal door een beslissing. Voor die beslissing merkte ik gedrag van mezelf op. Ik zag dit gedrag en keek het in de ogen in de spiegel. Zo ontstond er een afstand tussen wat ik deed en wie ik zou willen zijn. Daardoor kan ik de volgende keer in gelijkaardige omstandigheden, vermoeden dat ik het eerste niet dienende gedrag ga stellen. Dan is er de, naar mijn aanvoelen, ellenlange periode, waarin je zit dat je het gedrag stelt, je voelt dat je het niet dient, maar je de andere mogelijkheden nog niet ziet.  

Dit is mezelf bewust pijn doen en dit is het lastige- en confronterende deel. Ik zie de afstand tussen wat ik doe en wie ik zou willen zijn, maar ik heb tijd nodig om het nieuwe pad te laten groeien. Sommige gewoonten en gedragingen heb ik onbewust meegekregen en overgenomen sinds mijn ukkie pukkie. Ik stel dit gedrag al 33 jaar, dus het moment dat ik zie dat dit niet dienend is, is het begin. Vervolgens heb ik leren vertrouwen op de waarden waarvoor ik leef. Het is dit vertrouwen dat me het geduld geeft om het nieuw pad te laten ontstaan. 

In het bos is één wandelpad, dat volg ik. Het moment dat ik zie dat ik dit pad onbewust volg, ontstaat de opening voor de vraag: ‘welk pad wil ik dan wel volgen?’ Vervolgens ga ik ten rade bij mijn waarden, waarde en waarheid. Wie is de noordster Annelies die ik wil zijn? Wie is de ideale Annelies die wil wil zijn? Ik hou van het idee van de noordster, omdat je deze nooit kan bereiken, maar je kan je er wel telkens naar richten. Van daaruit ontstaat de afstand tussen wat ik deed, het begane pad volgen, naar een idee van een eigen pad. 

Het lastige aan een eigen pad is dat er nog niemand voor mij wandelde. Ik betrap me er soms op dat ik zoek ga naar een voorbeeld van iemand die leeft, zoals mijn noordster Annelies. Maar we zijn allemaal uniek, dus die is er niet. Dus aan de ene kant heb ik een duidelijk bewandeld pad dat me niet meer dient. Aan de andere kant is er een vage en conceptuele noordster. Daar sta ik dan in het leven. Het begane pad is niet de weg en de andere weg is vaag en eerder een richting. 

Dit begane pad bewandelde ik jaren, zonder na te denken over andere mogelijkheden. De opties vanuit de noordster zijn er eigenlijk niet. Het is aan mij om een nieuw pad te maken en me vervolgens weer af te vragen of dit wel richting de noordster gaat. Ik heb meestal meer vragen dan antwoorden. 

Wat me sterkt in deze zoektocht naar mijn eigen pad is een duidelijkheid in mijn waarde, waarden en waarheid. Mijn waarde; wat is mijn kennen en kunnen. Mijn waarden: wat zijn mijn idealen, waar streef ik voor in deze wereld. Mijn waarheid: wat is het verhaal wat ik aan het schrijven ben. Hoe verbind en breng ik mijn waarde en waarden in het dagelijkse leven tot mijn waarheid. 

Het lijkt maar alsof we ‘gewoon’ anderhalve meter afstand moeten doen, maar dit is het moeilijkste wat er is in het leven: jezelf onder ogen zien en jezelf laten zijn. Dit is de verandering die de wereld nodig heeft en dit is gigantisch moeilijk. Ik het Frans is wandelen, promener. Maar je kan ook jezelf wandelen, se promener. 

Suitably yours,

Annelies