Ik zeg nee tegen je voor jezelf.

Een paar uur geleden zat ik in een innerlijke storm. Een ander veroordeelde mijn gedrag als verkeerd. Ik hoor daar eerder een teleurstelling in of een onuitgesproken verwachting. Het gedrag van mijzelf vond ik niet verkeerd. Maar zoals vaak in conflicten, had duidelijkere communicatie de boel vooruit geholpen. Ik kan mij vinden in de teleurstelling. Ik kan begrijpen dat je niet alle verwachtingen uitspreekt. Soms zijn dingen zo logisch voor me, dat ik er niet aan denk deze te bespreken. Aan de andere kant vond ik mijn gedrag, na alles nogmaals nagelopen te hebben, niet verkeerd en sta ik er nog steeds achter. 

Graag zou ik met de ander dit gesprek aangaan. Tijd nemen om hiervoor te gaan zitten. De elementen die meespelen op tafel leggen: het gedrag dat ik stelde, de gevoelens en gedachtegangen van de ander, mijn gevoelens en redeneringen. Door deze onderdelen duidelijk in beeld te krijgen krijg ik meer inzicht in de ander en omgekeerd. Met dat inzicht kan ik vragen waar de ander nood aan heeft en wat een betere manier van communiceren kan zijn voor de volgende keer. 

Ik weet hoe bevrijdend het is als de ander je gevoelens erkent en herkent. Het voelt alsof ik dieper kan ademen. Alsof ik mijn adem hiervoor een beetje inhield; minimaal en zonder dat ik het doorhad. Door de erkenning en herkenning van mijn nood aan het gehoord, gezien en gewaardeerd te worden, verbind ik met de ander. Dat was in deze situatie niet het geval. Ik gaf de erkenning en herkenning aan mezelf. Ik merkte de nood op, ik zag de nood en ik gaf deze de tijd en ruimte om duidelijk te maken wat nu precies de nood is. Wat wil er gehoord, gezien en gewaardeerd worden? Door vragen te stellen en nieuwsgierig te zijn, had ik het gesprek wat ik graag wou hebben. En zo verbond ik met mezelf. 

Ik ben ook wel realistisch genoeg om te weten dat je dit niet met alles en iedereen kan doen. Dit vraagt tijd, ruimte en energie, die er niet altijd is. 

Toen ik nog studeerde, werkte ik in verschillende confectie kledingwinkels. Voor mij was het vooral belangrijk dat dit elke keer andere winkel was, dan had ik toch iets nieuws om te ontdekken. In die periode deed ik een sollicitatiegesprek. De interviewer deed een soort van rollenspel, waarbij hij de klant was. Achteraf kreeg ik via het interim kantoor te horen dat ik de job niet had. Ik vertelde mezelf dat dit kwam omdat ik nee tegen de klant durft te zeggen. 

In het rollenspel had ik gezegd dat een pull niet zijn kleur was en dat hij beter voor een kleur die ik hem aanraadde kon gaan. Ik ging ervan uit dat die zaak, zoals vele andere, het ‘klant is koning’ principe hanteert. Wat ik daaronder versta is: alles wat de klant zegt is waar, je hemelt de klant op, je plaatst jezelf onder de klant, je doet wat de klant wil. 

Ik weet dat kleding jezelf en je leven kan ondersteunen; dat is precies de kleding die ik voor jou in gedachten heb, maar daar geraken we niet met dat koning gedoe. Een gesprek over hoe je leeft en wat je belangrijk vindt  is de basis. Dit verbind ik vervolgens met mijn kennen en kunnen via voorstellen en opties. Dit vraagt om kwetsbaarheid en openheid van beide kanten. Uiteraard heb ik maar controle over één van de twee kanten. 

Ik koos er vandaag voor om niet met de ander in gesprek te gaan, zoals ik verlangde. Ik ging het gesprek aan, zoals je kon lezen, met mezelf. Dit gaf me voldoening. Ik zei nee tegen de ander, op een vraag die ze niet eens stelde, voor zichzelf. De ander behandelen als een koning. die zich niet als een koning gedraagt, is de ander voorliegen. Ik maak de ander wijs dat verbinden gemakkelijk, eenvoudig en zonder moeite van zijn kant ontstaat. 

Met de keuze die ik vandaag maakte, creëerde ik ruimte, tijd en energie voor de mensen die dit gesprek van verbinding, al dan niet over kleding, kennen en kunnen aangaan. 

Suitably yours,

Annelies