stand and collar.

Ik was de onderdelen van een kraag in het Engels aan het uitleggen en toen viel het me op. Een kraag bestaat uit twee delen: een staander en de kraag. In het Engels stand and collar. De staander geeft de hoogte aan de kraag en maakt dat de kraag staat, vandaar de naam. De kraag beweegt mee met het lichaam. The collar collaborate. Vandaar de naam. Het kraagdeel werk mee met je bewegingen. 

Kleding die ik blijf dragen heeft meestal deze twee elementen. Een deel wat stevigheid geeft en zelfstandig staat en een ander deel wat meebeweegt en het mogelijk maakt om te leven in de kleding. 

Is het niet gewoon een levenshouding? Iets tussen stand and collaborate. Om gezien te worden om wie je bent moet je laten zien we je bent én achter jezelf staan. De staander die je stevigheid en zelfstandigheid geeft. En dan nog het samenwerkende deel. Of het bewegende deel of het deel dat maakt dat je lichaam kan bewegen en leven. 

Het eerste deel dat ken ik. Kiezen voor mijn waarde, waarheid en waarden die ik elke keer in de praktijk probeer te brengen. Kleuren, vormen, stoffen en het verhaal dat ik met mijn kleding vertel, is daar een voorbeeld van. 

Maar het andere deel. Ik merk zelf dat ik de gehele tijd van mijn pc weg wil gaan. Zou het kunnen dat er iets is met dit deel? Ik hoor allerlei stemmetjes: ‘met jou valt niet samen te werken’, ‘je moet de lat niet zo hoog leggen’, ‘jij bent het probleem in deze groep’, ‘iedereen doet dit toch zo? waarom moet jij dat nu anders doen?’, ‘moet het allemaal om jou draaien?’, ‘jij denkt dat je de baas hier bent!’ Niet zo’n aangename plaats om te kamperen, maar ik ga toch even me stilletjes in de vogelkijkhut zetten om te kijken naar hun natuurlijke gedrag. 

Met jou valt niet samen te werken. Ik ga in een context, zeker een nieuwe kiezen voor duidelijkheid. Ik vind vriendelijkheid en verantwoordelijkheid belangrijke onderdelen van gelijkwaardigheid. Als we nieuw zijn voor elkaar vind ik het vriendelijk om duidelijk te zijn over wat ik hier doe, waar ik nood aan heb, hoe ik de samenwerking zie. Meestal is de ander dan heel erg aan het ja-knikken. Maar geeft die weinig van zijn eigen duidelijkheid. Dit maakt dat er een punt komt, waarop de conclusie is dat er niet valt samen te werken. 

Ik leg de lat hoog, maar ik ben mild om die te bereiken. Zowel voor mezelf als voor anderen. Maar er is wel een hoge lat. ik verwacht. Nee, ik heb er nood aan dat er gebeurt wat er gezegd is of dat er gezegd wordt wat er gebeurt. Een vriend van me vergeet altijd één ding op de boodschappenlijst. Ik heb hem daar eens op attent gemaakt. Hij herkende het en daar hebben we goed om gelachen. De lat hoog leggen is ook erkennen dat je sommige dingen niet goed kunt en daar is niet mis mee. 

Ik ben iemand die lastigheden bekijkt. Zoals nu, dit komt naar boven in deze kleermakerszit en dan ga ik als een vogelaar naar de gegevens kijken. Meestal doe ik dit alleen. Niet iedereen geniet evenveel van vragen stellen zonder ze te beantwoorden. Tot ik de juiste vraag heb gevonden, stel ik vragen. Dus zo kan ik in een groep lastigheden aanstippen, waar soms al jaren rond wordt gedanst. 

Ik hou van dansjes. Als ik het wat heb gehad met het gebabbel op een feestje, of iedereen is te dronken, dan begin ik in mijn eentje te dansen. Ik doe inderdaad niet wat iedereen doet, omdat het zo is. Ik spring niet in de leie, omdat iedereen het doet. Ik doe dat gewoon, omdat ik daar zin in heb. Ik vind het meestal niet zo fijn als mensen naar me kijken. Wat een beetje raar is als je alleen in een niet-bewegende context begint te bewegen. 

Als je wilt dat ik de regels volg, zorg dan dat de regels goed onderbouwd zijn. Regels die geen steek houden, of als het geen steek houd om deze te volgen, ga ik niet naleven. Ik voer de coronamaatregelen uit als ik lesgeef, maar ik heb geen masker op als ik vrienden zie. Ik informeer me en na heel veel momenten van vragen maak ik een conclusie. En daar ben ik niet zo gemakkelijk van af te brengen. Maar of dit me nu de baas maakt? Die opmerking snap ik niet goed. Het hoogst te bereiken doel is de ander inspireren zichzelf te laten zien en laten zijn. 

Vanuit mijn vogelkijkhut zie ik dat niet iedereen weet dat een kraag uit a stand and a collar bestaat. En dat is spijtig, maar dat maakt hun kleding, bijdrage en leven wellicht waardeloos. Technisch gezien zet je eerst je staander en daarop je kraag. Als je niet achter jezelf kan staan, dan kan het samenwerkende deel niet bestaan. 

Om kleding te vinden die jou in jouw waarde zet moet je eerst achter jezelf staan. Dit doe je trouwens door voor de spiegel te gaan staan en te kijken naar wat de vogelkijkhut je te bieden heeft. 

Suitably yours,

Annelies