Who runs the world?

Welk verhaal kan ik nu eens vertellen. Ik zou je graag een verhaal vertellen om je te inspireren jezelf te laten zien en laten zijn (voor jezelf). Het is de ongevoeligheid naar jezelf die je super gevoelig maakt naar de wereld. 

Ik zou je graag willen vertellen dat wat je in een ander aanspreekt, vaak net datgene is wat je niet van jezelf wil laten zien. Wellicht hou jij net als ik van pure mensen. Mensen die correct, menselijk en duidelijk delen. Dit zijn onderdelen van zelfvertrouwen. Het vreemde aan zelfvertrouwen is, dat het vanaf de buitenkant er totaal anders uitziet als dat het aanvoelt aan de binnenkant. 

Een groep of samenleving reageert heftig en afwijzend op het niet volgen van de regels binnen die eigen groep. Dus handelen, denken en voelen, buiten wat anderen van je verwachten en wat hoort, is niet evident. De zekerheid die een zelfverzekerd iemand je geeft; dat heeft ‘ie niet. De afwijzing en de heftigheid zijn echt. ‘Annelies jouw naam begint met een A van Anders.’ Ik heb een afspraak met mezelf dat mensen die geen ander woord vinden om mij te beschrijven dan ‘anders’, hun eigen creativiteit en die van mij niet ondersteunen en zo niet van belang zijn in mijn leven. 

Dit geeft me wel wat ervaring in bij mezelf horen en mijn eigen regels maken. Vroeger kreeg ik vaak de opmerking: ‘waarom moet jij (altijd) anders doen?’ Toen ik de regel nog niet had beantwoorde ik de vraag niet. Omdat het geen vraag aan mij is maar aan degene die hem stelt. Ik doe, denk en voel namelijk niet anders. Ik gedraag me in lijn met mijn waarden, waarde en waarheid. Dit verhaal is niet af of zwart-wit, maar als ik me naar jouw waarden of die van de groep moet gedragen, dan heb ik niets aan deze conversatie. Het is zelfs erger dan niets. Ik moet tijd, energie en weerwerk leveren aan het omgaan met waarden, waarheden en waarde die niet bij mij horen. 

Ik hou van leren, groeien en ontwikkelen om mijn waarde, waarheid en waarden aan deze maatschappij te geven. Het is deze dynamiek, die een groep maakt. Door elke keer opnieuw in lijn met je eigen waarden te gaan staan, geef je waarde aan de groep. Een groep zonder waarde is geen groep meer, eerder toevallig een bepaalde hoeveelheid mensen samen. Ik deed afgelopen maand mee aan een groepsexpositie. Wanneer je daar binnenkomt is er geen enkele band. Er zijn reacties van nieuwsgierigheid, lichte afwijzing en allerlei andere. Je kent het gevoel wel van in een nieuwe groep aankomen. Het zijn de kleine momenten, waarop je om de anderen geeft, dat de groep waarde geeft. Wanneer je iets te eten haalt even horen of de anderen ook iets willen, iets wat je opvalt aan de ander dat je aanspreekt uitspreken, iemand helpen de deur open te houden, het woord zeggen waarvan je denkt dat de ander het zoekt. 

Dit lijken te belachelijke kleine dingen om te benoemen. De grootsheid ervan zit in de waarde dat je de relaties in de groep laat zijn. Als ik daar sta met mijn handen vol en ik kan de liftdeur niet openen, is iemand die de deur voor me opent geen klein ding. Om die deur voor de ander te openen, moet je in verbinding staan met je eigen waarden, waarheid en waarde. Waarden zijn woorden die als waar aanvoelen. Door de jaren heen van lesgeven, en les krijgen, heb ik de waarde van het individu in de groep meer en meer verfijnd. Ik was het andere kind, of deelnemer, en dat is een uitleg die leiders van de groep gebruiken om geen rekening met me te moeten houden. Als ukkie pukkie ervaarde ik al hoe het voelde om buiten de groep gezet te worden. Dit was dan een opleiding om te leren alleen staan. Dit maakt dat ik mijn ideeën duidelijk en correct kan verwoorden. Dat ik moeite doe om het perspectief van anderen te beluisteren als mens, omdat ik weet hoe pijnlijk het is om alleen gezet te worden. En dat ik in de functie van lesgever enkel aan individuen les geef, nooit aan de groep, en juist zo ontstaat een groep. 

Het kleine moment waarop je voor de spiegel staat en denkt: ja hier zal ik maar genoegen mee nemen. Het kledingstuk dat je net te groot of te klein koopt, iets nieuws kopen voor een prijs waarvan je weet dat het niet menswaardig gemaakt kan worden, en zo verder. Als je net als ik meer de duidelijke, correcte menselijke relaties wilt laten ontstaan. Zijn het die momenten om te voelen. Probeer bij het voelen te verwoorden wat je waarde, waarde en waarheid zijn. Ga elke keer achter jezelf staan. 

Lieve lezer, niet achter je waarde gaan staan is jezelf vermoorden op lange termijn. Vermoorden en verwoorden is maar een letter gespiegeld. Door te voelen dat iets wringt in je, begin je bij jezelf te horen. Laat dit gevoel zijn, zoals je een kind met dit gevoel zou ondersteunen. Laat dit gewoon maar zijn. Later als je terug op je voeten staat kun je luisteren naar de verhalen die je jezelf vertelt. Laat deze zien, door ze op te schrijven. Je kan de boosheid in een situatie zien en daardoor leer je wat voor jou belangrijk is, want daarom werd je boos. Jezelf geleidelijk aan uitdoven, is klein moment per klein moment de maatschappij uit laten gaan. 

Who runs the world? Zij die voelen in de kleine momenten om zo hun waarde, waarheid en waarden te geven. 

Suitably yours,

Annelies